Annabelle

"Hacjenda" okazała się dwupiętrową willą z podziemnym garażem. Wokół był ogród z mnóstwem egzotycznych kwiatów, a z tyłu zauważyłam oranżerię.

- Wow.

Zerknął na mnie z ukosa, gdy przyciskałam nos do szyby i wyglądałam przez nią.

W garażu od razu jak wysiadałam poczułam charakterystyczny zapach, który można poczuć najczęściej na...

- Basen? - spytałam.

- Po czym poznałaś?

- Chlor. W powietrzu unosi się zapach chloru.

- Tak. Basen. Jest za tamtymi drzwiami. - wskazał, kiedy szliśmy na górę.

- Masz... - szukałam odpowiedniego przymiotnika - duży dom.

- Uznam to za komplement.

- Uznawaj to, za co chcesz.

- Uu... Zadziorna.

- I z pazurem.

- Nie będzie ci przeszkadzać spanie na kanapie? Bo nie myśl, że odstąpię ci moje łóżko. Dzień dobroci dla bezdomnych się skończył.

- A gdzie masz pokój?

- Na górze, pierwszy pokój po prawej stronie. - odparł bezmyślnie.

Co za palant.

Wbiegłam po schodach i skierowałam się prosto do pierwszego pokoju po prawo.

- No to masz pecha, mądralo. Bo łóżko zajęte! - krzyknęłam i rzuciłam się na nie.

Stanął w drzwiach i założył ramiona na piersi.

- Chyba żartujesz.

Jego mina z rozbawionej, kiedy wszedł, stała się poważna, nawet wroga.

Zaklęłam w myślach.

"Co cię napadło, Ann?"

Na jego wrogie spojrzenie aż się wzdrygnęłam.

Zauważył.

Zauważył i podszedł do łóżka, chwytając mnie za nadgarstki i podnosząc do góry. Odruchowo cofnęłam się o krok.

- Boisz się mnie. - stwierdził.

Może.

- Więc po co tu przyjechałaś?

Zrobił krok w moją stronę, a ja się znowu cofnęłam.

- No, po co? Chciałaś coś sobie udowodnić?

Kolejny krok i dotykałam plecami ściany.

- Odpowiedz mi. - jego głos zabrzmiał cicho, groźnie.

Zbliżył się tak, że mógł położyć ręce na ścianie, po obu stronach mojej głowy.

- Czekam.

Przełknęłam ślinę.

- Może.

- Co może? Boisz się mnie?

Przerażał mnie, stojąc tak blisko. Owiewał mnie jego lodowaty oddech. Czułam zimno bijące od jego skóry.

- Czyli tak. Boisz się mnie.

Chwila przerwy.

- I dobrze. - stwierdził. - Większość ludzi na tym świecie się mnie boi. To w takim razie po co tu ze mną przyjechałaś?

- Nalegałeś. - powiedziałam słabo.

Zaśmiał się krótko pod nosem.

- Aż tak bardzo nie musiałem nalegać. Prawie od razu wsiadłaś do samochodu. W takim razie przyjechałaś, żeby coś sobie udowodnić. Tylko co? To, że nie jestem taki przerażający?

W sumie tak.

- Tak? Nic nie mówisz. I nie patrzysz mi w oczy, więc nie mogę wyczytać z nich odpowiedzi. - przekręcił moją brodę w swoją stronę tak, że nasze oczy się spotkały. - O czym myślisz, Annabelle? O czym?

Nie chcesz wiedzieć.

- Dobra. Jeśli przyjechałaś, żeby coś sobie udowodnić, to tam jest łazienka. Proszę. - podszedł do szafy i podał mi ręcznik.

No... Okej... Co to ma niby być?

W łazience umyłam się i przebrałam się w te same ciuchy co wcześniej.

- Proszę. - wskazał na łóżko. - Chciałaś sprawdzić czy się mnie boisz. Weszłaś do mojego domu. Jesteś ze mną sam na sam. Zobaczymy jaką bliskość jesteś w stanie znieść.

Kiedy zrozumiałam o co mu chodzi, aż zachłysnęłam się z wrażenia.

- Mamy ze sobą... Spać?

- Obok siebie.

- Chyba żartujesz.

- Nie. No dawaj. Teraz tchórzysz? Jesteś tchórzem, Annabelle.

- Nie jestem tchórzem.

- W takim razie kładź się. W przeciwnym razie uznam cię za tchórza. I opowiem to w całej szkole.

- Będziesz się musiał przyznać, że chciałeś mnie zmusić do spanie ze sobą.

- Szczerze? Chyba nikt się nie zdziwi.

- To bardzo prawdopodobne. Dobra. Umowa stoi. Co będę z tego miała?

- Odpowiem ci na jedno pytanie.

- Ale mi nagroda.

- Wiem, że chcesz.

No chcę.

- No właśnie.

- Umiesz mi czytać w myślach?

- Na pewno chcesz zadać akurat to pytanie?

- Nie!

- W takim razie?

Myślałam bardzo krótko.

- Czy kiedykolwiek kogoś zabiłeś?