Liam

- Dobra, nieważne. Masz wylecieć z tej szkoły.

Przewróciłem oczami na jego słowa.

- Wylecieć ze szkoły? Skrzydeł jeszcze nie mam.

- Nie pogrywaj ze mną. Teraz czas na kogoś starszego.

- A jeśli ja chcę tam zostać?

- To już nie mój problem. - usiadł na biurku przede mną.

Zaciągnąłem się fajką i wypuściłem dym z płuc.

- A jeśli mi się tam podoba? - spytałem.

- To już nie mój problem.

- Nie zmusisz mnie.

- A chcesz się przekonać?! - warknął i złapał mnie za kołnierz koszuli.

Odskoczył, gdy jego palce posiniały, stając się powoli czarne. Spojrzał na mnie zszokowany.

- Nie tak się umawialiśmy. - powiedział.

Przekrzywiłem głowę.

- To już nie mój problem. - stwierdziłem, wstając z fotela i podrzucając w dłoni kluczyki. - W przeciwieństwie do ciebie mam robotę do załatwienia. Do następnego.

***

Annabelle

- Ktoś już dzwonił po karetkę? - spytałam Amber.

- Po karetkę i policję. - odparła drżącym głosem. - O Boże...

Przytuliła się do mnie. Obięłam ją ramieniem.

Wokół leżącej na chodniku dziewczyny stało mnóstwo ludzi, jedna uczennica klęczała i ze łzami w oczach klepała w policzek poszkodowaną. Co na nic się nie zda. Już z tego miejsca widziałam, że dziewczyna nie żyje.

Tak naprawdę dowiedziałam się, co się stało dopiero, kiedy przyjechała policja.

-... jechał wiele ponad dozwoloną prędkość. Lily akurat przechodziła ze mną przez pasy, kiedy wjechał w nią z całą prędkością. Gdybyśmy zamieniły się miejscami... Boże, nie... - Annie wybuchnęła płaczem. - Gdy wychodziłyśmy przez furtkę szkoły, poprosiła nie, żebym wyjęła jej wodę z plecaka. Wtedy przeszłam na jej drugą stronę. Gdyby nie poprosiła... To bym była ja... Boże...

- Dajcie chusteczkę! - rozkazał policjant.

- Dziękuję. - zaszlochała.

- Przesłuchajcie kogoś innego. Na razie damy jej spokój. - położył dłoń na ramieniu Annie.

Ale przesłuchiwanie innych też nic nie dało.

- Motocykl był czerwony.

- Nie! Granatowy!

- Bzury pleciesz! Biały!

- Jaki biały? Pogrzało was? Był zgniłozielony.

- Nieprawda! Pomarańczowy!

- Dam głowę, że czarny!

- Dobrze. - policjant był oszołomiony. - A może ktoś z was zapamiętał numery?

Tym razem uczniowie zgodnie pokręcili głowami.

- A może jak wyglądał kierowca? Była sam? Gruby, chudy? Może wysoki? Niski? Nawet kolor kombinezonu?

- Niski.

- Wysoki. Jestem pewna.

- Nieprawda. Raczej średniego wzrostu. I szczupły.

- Co?! Nie! Zdecydowanie gruby!

- To przez kombinezon! Był szczupły!

- Nie! Zdecydowanie gruby!

Patrzyłyśmy oszołomione na uczniów. Każdy miał swoją wersję wydarzeń. Zupełnie jakby... Każdemu zabójca objawił się inaczej.

- A ty co widziałaś? - spytałam Amber.

- Kurz. Mnóstwo kurzu. A potem tylko Lily. Matko, kiedy pomyślę, że jeszcze dwa dni temu była taka radosna, szczęśliwa, jak... jak rozmawiałyśmy o Liamie na stołówce. Jak się śmiała... Nie. Nie mogę... - rozszlochała się.

Właśnie. Liam.

- Amber, słuchaj. O co ci chodziło z tym na angielskim?

- Z czym?

- Z tym, że mam nie ufać Liamowi. I o tym... Tym, że może mieć kogoś na sumieniu.

- Nic takiego nie mówiłam!

- Ale...

- On? Proszę cię. To taki fajny facet. Nie skrzywdziłby muchy. Coś ci się przesłyszało.

Nieprawda Amber. Nic mi się nie przesłyszało.

Poszukałam wzrokiem w tłumie uczniów Liama.

Uśmiechnął się tak, że aż ciarki przeszły mi po plecach.

Jego uśmiech... Zwiastował kłopoty.