Annabelle

Następnego dnia zostałam w domu, ale wiedziałam, że nie mogę się tak ukrywać do końca liceum. Więc w środę przebolałam paranoję, wmówiłam sobie, że facet roztacza wokół siebie jakąś aurę, które działa tylko na mnie - albo wręcz przeciwnie - nie działa tylko na mnie.

A więc w środę z mocnym postanowieniem, że nie dam się wyprowadzić z równowagi ruszyłam do szkoły.

„Pan Piękny", jak ochrzciły go dziewczyny, do piątej lekcji się nie pokazał. Na moje szczęście.

Na szóstej, o ironio!, angielskim, wszedł do klasy z tak pewną miną, że chciało mi się zwymiotować. Oczywiście usiadłam na swoim miejscu, niech siedzi w pierwszej ławce, cwaniak jeden. Nie zabierze mi przyjaciółki.

Uśmiechnęłam się do niego wyzywająco, ale nawet na mnie nie spojrzał. Co jest?

Nasza wojna się skończyła?

Usiadł bez najmniejszego protestu w pierwszej ławce.

Zwróciłam pytający wzrok na Amber.

- Siadaj. - powiedziała.

- Co mu jest?

- Nie podoba mi się ten facet.

Uniosłam brwi w niemym zdumieniu.

- Mam ci przypomnieć co było w poniedziałek?

Potrząsnęła przecząco głową.

- Przeszło ci? - spytałam.

- Nie o to chodzi. Słuchaj, on jest jakiś dziwny.

- Witaj w klubie. Też tak uważam. Od początku.

- Nie chodzi o twoje podejrzenia. Chodzi mi o to, że... On wygląda jakby miał coś na sumieniu. Coś strasznego.

- Myślisz, że kogoś zamordował? - spytałam kpiąco.

Ku mojemu najszczerszemu zdumieniu pokiwała głową.

- Żartujesz? - szepnęłam, bo nauczyciel wszedł do klasy.

- Nie. - odszepnęła. - Facet wygląda jakby miał na sumieniu parę ludzi. Czy według ciebie nadal ma czarne włosy?

Zaskoczyła mnie. Myślałam, że nie będziemy do tego wracać.

- Powiedz prawdę. - nalegała.

Chwila milczenia.

- Nie. Musiało mi się coś przewidzieć.

- Kłamiesz. - stwierdziła od razu. Za dobrze mnie zna.

- Amber, posłuchaj. To, że według mnie on jest dziwny, nie oznacza od razu, że jest mordercą.

- Ale spójrz na niego. Uważnie. I powiedz mi, że nie czujesz, że coś jest z nim nie w porządku.

- Amber...

- Cisza! – zagrzmiał nauczyciel. - Zaczynamy lekcję!

- Na twoim miejscu trzymałabym się od niego z daleka. Szczególnie, że od razu widać, że coś od ciebie chce. - zdążyła jeszcze szepnąć.

Na przerwie zapytam ją, o co chodzi z tą nagłą zmianą uczuć do Pana Pięknego.

Bo przecież musi o coś chodzić, prawda?

***

A

le Amber od razu po lekcji uciekła z klasy. Nie miałam najmniejszych szans jej złapać.

Spakowałam się niespiesznie i miałam nadzieję pogadać z Liamem, ale on też gdzieś zniknął.

A że angielski był ostatnią lekcją, poszłam na szkolne boisko. Usiadłam na trybunach i czekałam aż Max mnie zauważy. Nie myliłam się. Po chwili poprosił o zmianę i wbiegł na górę.

- Nie musiałeś. Mogłam poczekać. - powiedziałam, nawet na niego nie patrząc.

- Co się dzieje? - przysiadł obok mnie, patrząc na mecz.

- Dzieją się dziwne rzeczy.

Opowiedziałam mu wszystko. Amber była moją najlepszą przyjaciółką, ale to z Maxem znałam się od dzieciństwa. Zawsze sobie wszystko mówiliśmy.

- Nie mam pojęcia czemu ona się tak zachowuje. - zakończyłam swój wywód. - Najpierw była nim zauroczona, teraz...

- A ty?

- Co ja?

- Jesteś nim zauroczona? - uśmiechnął się porozumiewawczo, za co dostał ode mnie w ramię.

- Oczywiście, że nie!

- Coś za szybko odpowiedziałaś.

- Max! Skończ flirtowanie i chodź tu! Potrzebujemy napastnika!

Przyjaciel przyłożył dłonie do ust. Już wiedziałam co chce powiedzieć i zaczęłam się uśmiechać, zanim z jego ust padło choć jedno słowo.

- To dla mnie obraza, biorąc pod uwagę orientację!

Śmiałam się do łez.

- Uspokój się mała i nie poddawaj paranoi. - klepnął mnie w ramię. - Facet raczej nie jest mordercą. Ale jeśli ta twoja kochliwa przyjaciółeczka odradza ci zadawanie się z nim, to coś jest na rzeczy. I pewnie ma rację.

- Jasne. Dzięki i leć już. Bo twoja drużyna nieudaczników przegra z kretesem! - ostatnie słowa wykrzyczałam.

Wszyscy jak jeden mąż pokazali mi środkowy palec.

Zaśmiałam się jeszcze głośniej i pomachałam im na dowidzenia.

- Ann, pamiętasz?! - krzyknął jeszcze Max.

Odwróciłam się.

- Co?

- Dzisiaj po tej lekcji. Idziemy na pizzę z chłopakami. Obiecałaś, że zaszczycisz nas swoją obecnością!

Ups... Kompletnie zapomniałam.

- Tak! Wiem, pamiętam. Tylko poszukam jeszcze Amber!

- Okej! Będziemy czekać.

To teraz trzeba znaleźć tą pannę od zmieniaczy nastrojów.

Gdzie ona może być?

Wyjęłam telefon.

10 nieodebranych połączeń. Co u licha? Przecież nic nie dzwoniło.

Klepnęłam się w czoło. Wyłączony dźwięk.

Od Amber.

Wybrałam jej numer.

- Co się stało, dziewczyno? Najpierw zaczynasz coś bredzić, później uciekasz na przerwie, a teraz... - zaczęłam.

- Natychmiast tu przychodź! - wydarła się do słuchawki.

Wydawała się zdenerwowana.

- Co się dzieje? Gdzie jesteś?

- Przed szkołą. Szybko, to ważne! Przyłaź tu!

Rozłączyła się.

Pobiegłam przed budynek.

I stanęłam jak wryta.