Annabelle

- Stój. - powiedziałam nagle. Od paru godzin siedzieliśmy w samochodzie jadąc drogą międzynarodową.

- Czemu? - spytał Max za kierownicą.

- Po prostu się zatrzymaj.

Chłopak zjechał na pobocze.

- Co się stało?

Zamknęłam oczy i próbowałam zrozumieć o co mi dokładnie chodzi. Daremnie.

- Mam nieodparte wrażenie, że jedziemy w złą stronę.

- Ale tak było na wskazówkach. - odezwał się Liam z tylnego siedzenia. Wzrok miał utkwiony w mapie, a wokół niego na siedzeniu leżało mnóstwo kartek. - I jedziemy dobrą drogą. Tak pokazuje mapa.

- Wiem, że tak pokazuje mapa. Ale mam po prostu wrażenie, że tracimy czas.

- Stojąc tak na pewno. - spojrzał na mnie i uniósł w brwi.

Przekrzywiłam głowę.

- Chcesz mnie wkurzyć?

- A chcesz się powkurzać?

Udałam, że się zastanawiam.

- Hmm... Muszę to przemyśleć.

Odwróciłam się i popatrzyłam na drogę. Wciąż miałam wrażenie, że coś jest nie tak. Westchnęłam i otworzyłam drzwi.

- Hej, gdzie idziesz? - Liam wychylił się do przodu.

Nie odpowiedziałam, wysiadając. Patrzyli na mnie, gdy okrążałam samochód.

- Wysiadaj. Teraz ja poprowadzę.

Spojrzeli po sobie.

- Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł... - zaczął Maks.

- Masz rację. - kiwnęłam głową, łapiąc go za łokieć i ciągnąc w swoją stronę. - Jest znakomity.

Po paru sekundach wreszcie dopięłam swego.

I zawróciłam auto.

***

- To był bardzo zły pomysł, żeby jej pozwolić prowadzić. - stwierdził Max.

- Tak. Był fatalny. Możesz mi powiedzieć czemu przywiozłaś nas do Rzymu?

- Nie wiem. - stwierdziłam.

Spojrzał na mnie jakbym postradała zmysły.

- Naprawdę. Nie mam pojęcia. Ale wiem, że to dobra droga. Że powinniśmy tu być.

- A ja nie jestem zbytnio przekonany.

- Och, nie marudź tylko wysiadaj.

- To się źle skończy. Zobaczysz.

Weszliśmy we trójkę na Plac Świętego Piotra.

- A może chociaż wiesz czego mamy tu szukać? To tak, jakbyśmy zaczynali od zera.

- Nie wiem czego mamy szukać! Może krzyży, umarłych, relikwii! Nie wiem!

- To w takim razie mam świetny pomysł! - Max klasnął w ręce.

- Ach tak?

- Taaak. - puścił mi oczko. - Znajdziemy jakiś nocleg...

- Yhm... Jak zawsze.

- Zrelaksujemy się.

- Yhm...

- I pójdziemy się czegoś napić!

- Czemu wiedziałam, że to powiesz? - pokręciłam głową.

- Och, daj spokój. To wycieczka. Musimy mieć z tego jakąś radochę.

- Jestem z nim. - Liam objął go za ramiona. - Więc słonko, jesteś przegłosowana.

Przewróciłam oczami.

- Nie jadę nigdzie więcej z wami przysięgam. Na żadną misję!

Zgarnęli mnie do środka i otoczyli z obu stron. Obaj byli wyżsi ode mnie, więc musiało to wyglądać komicznie. Dwóch mięśniaków w ciemnych podkoszulkach. Jakbym miała ochroniarzy.

- O czym myślisz?

- O niczym. - wyszczerzyłam zęby w uśmiechu i wyprzedziłam ich.

- O czymś musisz!

Zaczęłam biec, by być pierwsza przy aucie.

- Nieprawda!

Liam dogonił mnie i oparł się o drzwi kierowcy.

- Prawda. Coś przede mną ukrywasz. I mam zamiar dowiedzieć się co to takiego. - szepnął i dodał głośniej. - Nie ma mowy. Tym razem nie prowadzisz.

Otworzył mi drzwi z tyłu.

- Zapraszam panią.

Zmierzyłam go wzrokiem zanim wsiadłam i zmrużyłam oczy.

- Jeszcze mi podziękujesz, że tu przyjechałeś.

- Zobaczymy.