Dreptałam nerwowo po pokoju czekając aż wreszcie wróci. Gdybym chodziła tak dłużej chyba w podłodze zostałaby wydrążona ścieżka. Gdy tylko wszedł z tacą dosłownie rzuciłam się na niego i złapałam za nadgarstek.

- Hej, ostrożnie. - zaśmiał się. - Coś się stało?

Zerknął podejrzliwie na moją dłoń trzymającą kurczowo jego rękę.

- Annabelle?

Tak stało się. Miałam ochotę się rozpłakać.

Odstawił tacę.

- Wszystko w porządku?

Puściłam jego dłoń i przeniosłam na szyję. Ucisnęłam lekko palcami. Wypuściłam powietrze bez tchu i usiadłam bezradnie na łóżku.

- Niemożliwe... - wymamrotałam.

Ukucnął przede mną i złapał za ręce.

- Co tu się stało kiedy mnie nie było?

Spojrzałam mu w oczy. Czaił się w nich niepokój.

Dla pewności jeszcze raz dotknęłam jego dłoni. Lodowatej jak zawsze.

- Annabelle! - złapał mnie za ramiona.

Potrząsnęłam gwałtownie głową.

- Nic. Nic mi nie jest.

- Nie wierzę. O co chodzi? Co tu się stało do cholery?

- Nic naprawdę. Nic się nie działo kiedy cię nie było. Przysięgam.

- To o co chodzi?

Szybko dokonałam w głowie kalkulacji. Nie uwierzyłby mi gdybym mu powiedziała. Nie ma opcji.

- Nic, naprawdę. Musisz mi zaufać. Nieważne.

- Ktoś cię zastraszył?

- Nie! Przysięgam, że nikogo tu nie było, z nikim nie rozmawiałam ani nic się nie stało.

I przysięgam również, że zanim wyszedłeś dłonie miałeś ciepłe dłonie. Niemożliwe. A jednak. Dam sobie rękę za to uciąć.

- Powiedz mi, co się stało.

- Nie mogę. Uwierz mi. To nic poważnego. Musisz mi zaufać.

Popatrzył na mnie nieprzekonany.

- Kiedyś to z ciebie wyciągnę.

- Kiedyś sama ci powiem.

Może.

Ale najpierw sama dowiem się o co z tym chodzi.

***

Przez resztę dnia próbowałam to rozgryźć. Nie posunęłam się do przodu nawet o milimetr.

Byłam pewna - albo chciałam być pewna - że nie mogłam tego sobie wymyślić. Ale z każdą minutą skłaniałam się do drugiego stwierdzenia. Pewnie tylko CHCIAŁAM być pewna.

- Ann? - Max wszedł do pokoju. - Musimy jechać.

Stukałam jeszcze przez chwilę paznokciami w blat.

- Dobra. Niech będzie. - zgarnęłam wszystko i wrzuciłam na szybko do torby. Pożałuję tego później, no ale już. Trudno się mówi.

- To jak? Gotowa na przygodę życia? - wyszczerzył się do mnie.

- No pewnie. - zarzuciłam plecak na ramię i przepchnęłam się w drzwiach odpowiadając mu uśmiechem.