Annabelle

-... rozumiecie to? Mrugnął do niej. MRUGNĄŁ! Jak tylko wszedł do klasy to spojrzał na nią i nie mógł wzroku oderwać. No Ann, potwierdź. Albo chociaż pokiwaj głową.

Szturchnęła mnie. Cała Amber. Zaraz cała szkoła będzie wiedzieć, że Liam Death do mnie MRUGNĄŁ. Rozumiecie to? Mrugnął!

- Jestem pewna, że będzie chciał się dowiedzieć o niej więcej. Ale po tym jak go potraktowała... Chociaż. Może lubi takie dziewczyny. Może już wpadła mu w oko.

Zakrztusiłam się wodą. Amber musiała parę razy walnąć mnie w plecy, żebym wróciła do żywych.

- Uderzyłaś się może dzisiaj? Spadłaś ze schodów? Ktoś walnął cię patelnią w głowę? - zaniepokoiłam się.

Zaprzeczyła.

- W takim razie jesteś zdrowo rąbnięta. - skwitowałam.

Założyła ręce na piersi, zrobiła minę w stylu „jeszcze zobaczymy" i wskazała na coś podbródkiem.

Podążyłam za jej wzrokiem.

No nie. Chyba śnię!

- Idzie do nas Pan Piękny. - szepnęła do mnie teatralnie, na co dziewczyny się zaśmiały i wróciły do pożerania go wzrokiem.

Przystanął z tacą obok nas.

- Annabelle, tak? Mogę się przysiąść? - wyszczerzył białe zęby.

- Skąd znasz moje imię? - pytam.

- Zgaduję. - nie czekając na odpowiedź sadowi się obok mnie.

Gromię go wzrokiem.

- Mam rację? Annabelle?

- Nie odpowiem, póki ty mi nie powiesz, skąd znasz moje imię.

- Mam swoje źródła.

Amber.

Posyłam jej wściekłe spojrzenie, na co patrzy na mnie zdziwiona, jakby nie wiedziała o co chodzi.

- Jak pierwszy dzień w szkole? - zagaduje go Annie.

- Dobrze. Mam... - nie dokończył, bo chłopak z wyższej klasy zawołał go z drugiego końca stołówki. - Przepraszam, drogie panie. Obowiązki wzywają.

Uśmiecha się do nich i podnosząc tacę wstaje. Dobrze! Zapomniał o mnie!

Ale jakby słysząc moje myśli - znowu! - odwraca się i puszcza do mnie oczko, na co dziewczyny zgodnym chórem wzdychają.

Kiedy jest już kilka stolików dalej, zaczynają go obgadywać:

- Widziałyście? Znowu to zrobił.

- No, puściło niej oczko.

- Na pewno mu się podobasz, Ann.

- I te blond włosy.

- I do tego błękitne oczy. Chodzący cud.

Chwila... Że co?!

- Jakie blond włosy? - pytam.

Patrzą na mnie jak na idiotkę.

- No, ma blond włosy i niebieskie oczy, daltonistko.

- BŁĘKITNE, Lily. Błękitne. I kto tu jest daltonistą?

- Ale... - patrzę na jego oddalającą się sylwetkę i burzę czarnych włosów na głowie. Co?!

- Kochana. Albo zimno ci zaszkodziło, albo zdejmij te soczewki. Facet jest blondynem o BŁĘKITNYCH oczach. - Amber patrzy wymownie na Lily.

Dziewczyna pokazuje jej język.

- Chyba tak zrobię. - wstałam znad niedojedzonego lunchu i wziąwszy plecak pośpieszyłam do łazienki.

Na wszelki wypadek wymieniłam soczewki na nowe.

Do ostatniej lekcji go nie spotkałam. Dopiero, gdy wychodziłam ze szkoły.

- Annebelle, poczekaj! - zbyt dobrze już znałam ten głos.

Ale z nadzieją odwróciłam się i...

Nie! Nie, nie i jeszcze raz nie!

To niemożliwe. Czyżbym przestała odróżniać kolory?

Spojrzałam na śnieg. Biały. Błękitne niebo, żółte słońce, brązowe drzewa. A jeśli świat ma zupełnie inne barwy niż widzę? Jeśli niebo jest FIOLETOWE w ZIELONE PASKI?!

Kobieto, co się z tobą dzieje?!

Złapałam się za głowę.

- Słabo ci? - spytał, chwytając mnie za ramię.

Przeszedł mnie dreszcz od temperatury jego rąk. Mimo, że miałam na sobie kurtkę. Poczułam jak zimną ma dłoń.

- Masz upiornie zimne ręce. - powiedziałam.

Zabrał dłoń z mojego łokcia.

- Co z tobą? - spytał.

- Co ze mną? Co z TOBĄ? Dlaczego widzę, że masz włosy i oczy czarne jak smoła chociaż dziewczyny mówią, że to blond. I błękit. Co? I dlaczego masz tak bladą i zimną skórę, jakbyś był martwy? - chwyciłam go za nadgarstek. Przeraziłam się. - Dlaczego nie czuję pulsu? - wyszeptałam. - Możesz mi to wytłumaczyć?

Teraz pewnie uzna cię za wariatkę, Ann.

Nie odezwał się ani słowem. Wyglądał na zszokowanego.

- Tak myślałam. - powiedziałam i odwróciłam się na pięcie, chcąc jak najszybciej stamtąd uciec.

Nie poszedł za mną.