Annabelle

- Skąd się znacie? - szepnęłam, gdy szliśmy za lokajem na górę.

- Poznałem go jeszcze, gdy był młodym chłopakiem i nie wiedział kim jestem. Był to przypadek, ale jest to część dłuższej historii. Może kiedyś ci opowiem.

- To tutaj. - mężczyzna przed nami otworzył drzwi. - Pokój dla panienki.

- Chwileczkę. - powiedział chłopak i wcisnął się przede mną.

Obejrzał pokój.

- Coś mi tu... - zaczął, gdy ktoś położył mi dłoń na ramieniu. Krzyknęłam i nie zdążyłam się odwrócić, gdy Liam był już za mną i odciągnął sprawcę. W tym momencie rozbłysło światło, a ja zobaczyłam, że przystawia swoją kosę do szyi innego chłopaka. Przeniosłam wzrok na jego twarz.

- Max? - wytrzeszczyłam oczy. - Co ty tu...? Liam, zostaw go.

Chłopak puścił mojego przyjaciela, kosa zniknęła.

- Coś kazało mi tu przyjechać. Nie wiedziałem... Co tu się dzieje? - wodził wzrokiem ode mnie do Liama.

- Kto cię wpuścił? - zadał pytanie mój chłopak.

- Wszedłem przez okno. - wskazał na uchyloną okiennicę.

- Kto ci kazał tu przyjechać? - spytałam.

Wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Jakaś siła ciągnęła mnie do tego miejsca.

Liam klepnął się w czoło.

- I wszystko jasne.

- Co jasne? - spytaliśmy jednocześnie.

- Kiedy byłaś w szpitalu. Kazałem mu złożyć obietnicę, że będzie cię chronił. Ta obietnica go przyciągała i kazała tu przyjechać. Bo obietnic danych MNIE się nie łamie.

Wymieniłam z nim spojrzenie, mówiące: „Domyślam się".

- Ktoś mi wytłumaczy, co tu się dzieje? - zwraca na siebie uwagę Max.

Ja mu wytłumaczę, a ty potwierdzisz moje słowa, nawet jeśli nie będziesz wiedziała, co mu powiedziałem. - głos Liama rozbrzmiewa w mojej głowie.

Gromię go wzrokiem. Spadaj z mojej głowy, małpo.

Już się robi. Szczerzy się do mnie, na co kręcę głową i stukam się w czoło.

- Chodź. - chwyta go za ramię. - Wszystko ci wytłumaczę. Prowadź. - zwraca się do mężczyzny, który nadal stoi w drzwiach.

- Mam przygotować jeszcze jeden pokój? - pyta uprzejmie. W ogóle nie wygląda na zdziwionego.

- Tak. Bardzo poprosimy. - Liam zarzuca ramię na bark Maxa i przyciąga go do siebie. - Nigdy mi nie uwierzysz, jak ci powiem, co nam się przytrafiło.

Odwraca się i puszcza mi oczko. Zaczynam się bać, co on mu powie.

***

Następnego ranka bez, o dziwo, żadnych przeszkód wsiedliśmy w samochód i pojechaliśmy na lotnisko. Max nie zadał ani jednego pytania odnośnie tego, co powiedział mu Liam. A ja nie chciałam się dopytywać, bo mogłoby wydawać się podejrzane, że nie znam tej historii.

Więc tak o to, rozmawiając jak całkiem normalni przyjaciele, na całkiem normalnych wakacjach, po południu byliśmy we Francji.

- Wiesz, gdzie ten facet miał dom? - zagaduję Liama.

Wyjmuje z kieszeni karteczkę i podaje mi ją.

- Nie przeczytam tego. - stwierdzam, patrząc na zawiłe pismo i obracając kartę we wszystkie strony.

- Na szczęście ja tak. - mówi. - Potraktuj to jako niespodziankę.

Dopiero późnym wieczorem wjeżdżamy na leśną ścieżkę, która prowadzi do starego, opuszczonego domu.

- Upiornie tu. - komentuję.

- Słyszałaś, co mówił André. Podobno tu straszy.

- Powiedz, że wejdziemy tam rano. A teraz zatrzymamy się w jakimś miłym, przytulnym hotelu.

- Nic z tego. - mówi, naciskając klamkę. - Wysiadka. Wycieczkę czas zacząć.

- Fantastycznie. - mruczę, niechętnie wychodząc z auta. Nie wiem, jakim sposobem, ale przekupił ludzi na lotnisku, żeby zabrali mu jego kochane autko do Francji. Biorąc pod uwagę, że łączna waga bagaży dla osoby jest ograniczona. I na pewno nie wynosi tak dużo, ile waga jego samochodu.

Podszedł do drzwi i chwycił za klamkę.

- Naprawdę myślisz, że są otwar... - zaczęłam.

Gałka przekręciła się z cichym kliknięciem.

- Voilà, jak to mówią Francuzi, złotko. - uśmiechnął się do mnie.

Wszedł do domu. Tutaj wnętrze prezentowałoby się równie pięknie jak u André, gdyby nie to, że wszędzie było pełno kurzu.

- Aż przykro patrzeć. - odzywa się Max za naszymi plecami.

- Szczera prawda...

Milczymy chwilę.

- Gdzie mogą być te dzienniki?

- Myślę, że w bibliotece. Chodźcie.

Poruszał się tak pewnie, że miało się wręcz wrażenie, że to jego dom. Weszliśmy do biblioteki równie wielkiej jak ta u André.

- Czego dokładnie szukamy?

- Wszystkiego, co może nam się przydać. Dzienniki, zapiski, nawet świstki papieru. Wszystko. Rozdzielmy się i poszukajmy.

Po godzinie albo i dwóch troiło mi się w oczach od tych wszystkich ksiąg. Wyjęłam ostatnią z rzędu, zdeterminowana, żeby zakończyć poszukiwania i przeczytałam tytuł. Zioła i przyprawy. Raczej tu nic nie znajdziemy, ale mimo to otworzyłam ją. Jakież było moje zdziwienie, gdy w środku zamiast rysunków ziół leczniczych zobaczyłam, że ktoś zniszczył książkę, wycinając w każdej karcie otwór, przez co powstała doskonała skrytka. W niej znalazłam zniszczoną, pożółkłą już kartkę.

Wyjęłam ją, odkładając książkę na półkę. Otworzyłam delikatnie, bo miało się wrażenie, że zaraz rozpadnie się w dłoniach. Ozdobnym pismem zostały na niej napisane następujące słowa:

„W mieście, gdzie złota kopuła króluje na skale, znajdziesz wskazówkę.

W złączeniu trzech religii znajdziesz ją."

- Chyba znalazłam! - krzyczę.

- Niezbyt to... poetyckie. - stwierdził Max po krótkich oględzinach. - Spodziewałbym się jakiejś zagadki do rozwiązania, a tu tylko takie... - postukał paznokciem w kartkę. - coś.

- Chyba lepiej, kiedy wskazówka jest jasna. Mniejsze prawdopodobieństwo pomyłki. W każdym razie, pierwsza część mówi dokładnie, że powinniśmy pojechać do Jerozolimy. Co do drugiej nie jestem pewny. Myślę, że chodzi o Wzgórze Świątynne, ale może to być coś innego. Cóż...

- Czujecie coś dziwnego? - wtrąciłam.

Liam wyprostował się i pociągnął nosem.

- Jakby...

- Dym. - dokończył za mnie i schował kartkę do kieszeni. - Tak. Czuję.

Ruszył do wyjścia szybkim krokiem. Pospieszyliśmy za nim.

Na korytarzu powitał nas wręcz apokaliptyczny widok.

- Tą drogą się nie wydostaniemy. Okna. Szybko. - dopadł do jednej z okiennic i otworzył ją na oścież. Wyjrzałam.

- Wysoko tu.

- Skoczę pierwszy. - popatrzył na mnie. - A ty druga.

Po tych słowach stanął na parapecie. I skoczył. Wylądował miękko na ugiętych nogach. Na pewno nie uda mi się tego zrobić z taką gracją.

Max położył mi dłoń na ramieniu.

- Musimy porozmawiać.

Kiwnęłam głową i przechyliłam się przez parapet. Czułam się jak kamień, który zaraz ma uderzyć w wodę. Tyle, że na dole nie było wody, tylko...

Czyjeś ramiona?

Otoczyły mnie, w momencie, kiedy już pogodziłam się z tym, że gruchnę o ziemię.

Liam postawił mnie na ziemi.

- Nie ma za co.

- Nie musiałeś mnie łapać.

- Ale chciałem. - powiedział to w chwili, gdy stopy Maxa dotknęły ziemi, a z pierwszego piętra dało się słyszeć wybuch. Upadliśmy na ziemię.

- Uciekajmy stąd. - chłopak pomógł mi wstać. - Chodź!