Annabelle

- Uspokój się! To tylko ja. - syknął do mnie. - Teraz zabiorę rękę z twoich ust, a ty będziesz siedzieć cicho, dobrze?

Kiwnęłam głową.

Zrobił jak powiedział. Odwróciłam się do niego.

- Liam Devil. Zdecydowanie zbyt dużo czasu spędzasz ostatnio w moim życiu.

Milczał.

- Wpychasz się z butami w moje życie! - krzyknęłam.

- Nie drzyj się.

- Bo co?

- Jesteś w niebezpieczeństwie. Musimy uciekać. Nie tylko ja włamałem się do ciebie do domu.

- O. Czyli przyznajesz, że... Chwila. Jak to nie tylko ty?

- Ktoś chce cię zabić. Musimy uciekać.

- W twoim towarzystwie też grozi mi niebezpieczeństwo.

- Masz rację. Ale mniejsze niż jeśli jesteś beze mnie. Już raz mi zaufałaś. Zaufasz znów?

- Kiedy ja ci niby zaufałam?

- Całkiem niedawno. Pomyśl.

Wytrzeszczyłam oczy.

- Czyli miałam rację. - szepnęłam do siebie. - Mam do ciebie kilka pytań.

- Już to przerabialiśmy. Nie odpowiem ci na nie.

- Jeszcze zobaczymy. 

- Na razie się stąd wydostańmy, dobrze?

Zmierzyłam go wzrokiem.

- Dobra. Powiedzmy, że na razie ci zaufam.

- Stój za mną i często się odwracaj. Wyjdę pierwszy.

Wyciągnął coś z kieszeni. Zachłysnęłam się.

- Skąd masz pistolet? - wyszeptałam.

Zerknął na mnie.

- Czasami się przydaje. Od teraz cicho bądź i rób wszystko co ci mówię. A. - odwrócił się z ręką na klamce. - Jeśli coś zobaczysz, klepnij mnie w ramię. Pod żadnym pozorem nie krzycz.

Otworzył powoli drzwi i wyjrzał na korytarz. Aż obgryzałam paznokcie ze zdenerwowania.

- Droga wolna. - szepnął. - Daj mi rękę.

Spełniłam polecenie. Wyciągnął mnie na korytarz. Stąpał bezszelestnie po drewnianej podłodze. Albo musiał ćwiczyć, albo miał wrodzony talent.

Jakimś tajemniczym sposobem bezpiecznie i bez żadnych przeszkód dotarliśmy do samochodu.

- Wsiadaj.

Z ręką na spuście okrążył auto i sam wsiadł za kierownicę.

- Twoje Lamborghini się jeszcze przydaje. - próbowałam rozluźnić nieco napięcie, kiedy zapinał pasy.

Zerknął na mnie.

- Nawet nie wiesz jak.

Położył mi pistolet na udach.

- Trzymaj i pilnuj. Gdyby coś się działo, czekaj aż ci powiem i daj mi go.

Nie odpowiedziałam.

Wrzucił wsteczny i wyjechał z parkingu pod blokiem. Znowu siedziałam w jego samochodzie i znowu ta cisza ciążyła mi jak kula u nogi.

Za miastem zorientowałam się, że coś jest nie tak.

- Dokąd mnie wywozisz?

- Jak najdalej stąd.

- Zatrzymaj ten samochód!

- Po co?

- To mi wygląda na porwanie. - stwierdziłam.

- Zawsze możesz tam wracać i starać chować się przed tymi gośćmi aż coś wymyślę, albo możesz jechać ze mną i...

Zerknął w lusterko.

- W tym momencie opcja numer jeden straciła ważność. - powiedział i przyspieszył.

Obejrzałam się. Ścigał nas czarny samochód. Ludzie w środku, mimo późnej pory (jakimś sposobem ich widziałam) wyglądali na wściekłych.

- Dlaczego chcą mnie zabić? - spytałam.

- To nie najodpowiedniejszy moment na snucie opowieści, nie sądzisz? - zerknął w lusterko i odpiął pasy. - Pistolet.

- Co ty chcesz zrobić?

- Zobaczysz. I trzymaj kierownicę. - dodał, kiedy podałam mu broń.

- Co?!

Odbezpieczył pistolet, otworzył okno i wychylił się na zewnątrz.

- Wariat. - mruknęłam pod nosem.

- Twoje życie jest w rękach tego wariata, więc lepiej trzymaj tę kierownicę! - krzyknął.

Jego słowa uleciały wraz z wiatrem i poszybowały w ciemną noc.

Później rozległy się strzały. Instynktownie pochyliłam trochę głowę, cały czas patrząc na drogę.

Ostatnich parę strzałów i mój towarzysz wrócił na miejsce.

- Przedziurawiłem im oponę, więc...

Rozległ się strzał. Samochodem wstrząsnęło, na co Liam zaklął pod nosem.

- A oni nam. - skwitowałam.

- Nie możemy się zatrzymać, bo nas złapią.

- Znajdź jakiś motel, może jakoś tam dojedziemy i się zatrzymamy. I może dadzą nam coś ciepłego do picia.

***

Przed motelem była stacja benzynowa, więc tam wymienił koło i kupił zziębniętej pasażerce herbatę.

Za to w motelu miła recepcjonistka poprosiła kucharza o zrobienie dla nas posiłku.

Oczywiście w pokoju jak na tych wszystkich tandetnych romansach (znowu!) było łóżko małżeńskie. Ale nie miałam najmniejszego zamiaru spać. Klapnęłam na pościel i gestem kazałam mu zrobić to samo.

- Mam się bać? - spytał z nikłym uśmiechem.

- Możesz.

- Zamierzasz mnie wykorzystać? - udał przerażenie.

Zastanawiałam się sekundę.

- Można to tak nazwać. Mam zamiar wykorzystać cię do wyjaśnień.

- Ach tak?

- Tak. Chcę wiedzieć, co się dzieje.

- A jeśli nic się nie dzieje?

- Coś musi. Inaczej by nas nie ścigali.

- A co jeśli to ja cię porwałem?

Nachyliłam się do niego.

- Jakoś ci nie wierzę.

Powtórzył mój gest.

- A może powinnaś?

- Chcę prawdy, Devil. Albo chociaż odpowiedzi.

- Nie dostaniesz ich.

- Znajdę sposób, żeby je z ciebie wyciągnąć.

- Już się boję.

- Nie sądzisz, że powinnam znać choć trochę prawdy?

Mierzyliśmy się wzrokiem.

- Nie odpuścisz, prawda?

- Nie.

- Jeśli ci powiem kim jestem, uciekniesz stąd z krzykiem.

- Nie może być aż tak źle.

Spojrzał na mnie sceptycznie.

- Może? - spytałam. - Dobra. Obiecuję, że spokojnie przyjmę do wiadomości to, kim jesteś.

Odetchnął głęboko.

- Niewierzę, że się na to zgadzam. - mruknął i wyprostował się. - Dobrze. W takim razie... Jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć. Jestem...

W tym momencie szyby eksplodowały.