Alex jak zwykle stara się odwrócić sytuację tak by jemu pasowała. A teraz ubzdurał sobie, że wykorzysta to by zeswatać mnie z Nicolas'em. Szczerze to zaczynam się zastanawiać jaki w tym jest ich cel. Bez powodu nie parł by tak na to małżeństwo. Wcześniej może starałabym się dowiedzieć o co mu chodzi, ale obecnie mam zbyt wiele na głowie by jeszcze i to sobie dokładać.

— Jeżeli tak bardzo ci na tym zależy to sam się za niego wydaj i złaź wreszcie z mojego łóżku — mówię gniewnie, a on tylko lekceważąco przewraca oczami. Jak zwykle ma gdzieś moje słowa.

Nie żebym ja specjalnie przejmowała się jego zdaniem.

— Skoro możesz dawać dupy Pierall'emu to nie rozumiem czemu Nick ci nie pasuje.

Wydaje z siebie głośne westchnięcie, bo jego ignorancja jest irytująca. Szybko jednak uświadamiam sobie, że jest mi go żal. Skoro wypowiada takie słowa to znaczyć, że nigdy się nie zakochał. I o ile miłość to bolesne i destrukcyjne uczucie to każdy choć przez chwilę powinien poczuć te motylki w brzuchu.

Może gdyby poczuł co to miłość to nie byłoby taki podły i złośliwy.

— Bo nie jest on David'em — udzielam najprostrzej możliwej odpowiedzi.

— Może gdybym cię nie znał to bym uwierzył w tą twoją kochliwość. Ty się skupiasz na aspekcie fizycznym — oznajmia i leniwie się podnosi. — Zacznij się zachowywać tak jak wcześniej i wszystko wróci do normy.

Nic mu nie odpowiadam, więc po prostu wychodzi. Od razu wyciągam komórkę z kieszeni i włączam wyświetlacz. Telefon był wyciszony, więc dopiero teraz zauważam, że mam dwa nieodebrane połączenia od Davida i trzy smsy, że mam się z nim jak najszybciej skontaktować.

Cholera jeśli on będzie teraz taki nadopiekuńczy to chyba oszaleję.

Wybieram jego numer, a on odbiera po pierwszym sygnale. Chyba siedział nad tym telefonem.

— Dlaczego ode mnie nie odbierasz? Martwiłem się czy wszystko jest w porządku? — wznoszę oczy ku górze i gryzę się w język by tego nie skomentować, ale nie, nie wolno go prowokować, bo jeszcze tu przyjedzie z pretensjami.

Wydawać by się mogło, że takie zachowanie jest absurdalne, ale podejrzewam, że teraz mógłby się do tego posunąć.

— Musiałam wyciszyć telefon.

— Nic nie musiałaś i proszę byś więcej tego nie robiła, bo w innym wypadku już nie pozwolę ci na wizyty w domu.

Wizyty? Czegoś tu nie rozumiem, ale wolę już nie pytać.

— Przestań się nakręcać — staram się go uspokoić.

— Nie powiedziałaś jak się czujesz. Nic cię nie boli.

— Nie, i dla pewności zaraz się położę żeby po odpoczywać — z całą pewnością tego nie zrobię, ale on nie musi o tym wiedzieć.

— A kiedy do mnie wrócisz. Wolę byś była w domu.

W domu? Przecież ja właśnie jestem w swoim domu. U niego spotkała mnie przyjemność, ale także niewyobrażalny ból. Nie zamierzam w tej chwili się do niego przeprowadzać.

— To nie jest czas na taką rozmowę. Później zadzwonię — drugie zdanie wypowiadam bardzo szybko i kończę połączenie, bo czuję, że miałby mi coś do powiedzenia.

Rzucam komórkę na łóżko i nerwowo przechadzam się po pomieszczeniu.

Naprawdę nie mam pojęcia co teraz począć. Jeśli wezmę tabletki i pozbędę się tego dziecka to David na pewno się tego domyśli i wścieknie. I chociaż jestem dla niego ważna to przyznaje szczerze, że obawiam się konsekwencji. On już zdążył się napalić na to dziecko.

W moim domu odpoczynek to rzecz dość abstrakcyjna. Zresztą każdy kto ma starszych braci wie, że oni są w stanie zrobić wszystko by zająć swoją siostrę. Dlatego też nie dziwię się zbytnio gdy do mojego pokoju wpada Antonio.

— Przykro mi, ale już koniec tego wylegiwania — mówi prosto z mostu. Nie widział mnie ponad dwa dni, więc mógłby się chociaż powitać.

— Wydaje mi się, że mam dziś wolne — na serio nie chce mi się wstawać. Wyjątkowo mam ochotę się przespać.

— To, źle ci się wydaje. Mamy niemałe problemy i potrzebne nam są do tego wszystkie siły — głośno wzdycham i niechętnie się podnoszę. Skoro jest aż tak poważny to znaczy, że sytuacja jest bardzo nieciekawa.

— Straciliśmy towar? — pytam w duchu licząc, że odpowie twierdząco. Są to trudne przypadki, ale można to rozwiązać. Najbardziej boję się problemów, których nie da się odkręcić.

— Nie — odpowiada.

— No to co? — może jestem i przesadnie poirytowana, ale to nie jest dla mnie dobry czas na zastanawianie.

— Mąż naszej siostry się uaktywnił — kurwa czyżby postanowił kolejny raz mi zaszkodzić. Jak znam życie to zaraz wypaple o moim romansie z David'em.

Cholera czemu do tej pory się go nie pozbyłam. Z nim są same problemy.

— Co chcesz przez to powiedzieć? — jestem pewna, że jeszcze nie zdradził mojej tajemnicy, bo Tony zachowywałby się w zupełnie inny sposób. On nie jest dobry w skrywaniu swoich emocji. Od razu bym go rozgryzła.

— Podobno zaczął działać przeciwko nam w komitywie z Pierallim.

Nie, David nie mógł mi czegoś takiego zrobić!

— Muszę coś ważnego załatwić — informuje go i chwytam za torebkę leżącą na fotelu. Zaglądam też do garderoby by narzucić na siebie bluzę, bo w cienkiej koszulce może mi być za zimo.

— To nie jest na to czas! — krzyczy Tony jak przebiegam przez pokój. Obecnie ma to jednak gdzieś, bo muszę wyjaśnić przyczyny naszych kłopotów.

Biorę jeden z wolnych aut, bo moje nadal jest u Davida. Będę musiała je tak sprowadzić by nie wzbudzić w nikim wątpliwości.

Szybko docieram do posesji Davida. Mimo iż jestem innym samochodem to i tak bez problemów zostaje wpuszczona do środka. I dobrze, bo jeśli dziś ktoś by odważył się stanąć mi na drodze to skończyłby z kulą pomiędzy oczy.

Wkurzona wchodzę do domu i wołam go po imieniu. Na jego szczęście szybko się zjawia w salonie.

— Dobrze, że tak szybko przyjechałaś — mówi z uśmiechem na ustach.

Nie mogę znieść tej jego obłudy, więc szybkim krokiem. Zmierzam w jego stronę i uderzam w twarz.

Licz na waszą opinię.