David wkłada do moich ust kawałek sera pleśniowego. Powoli go przeżuwam delektując się pocałunkami którymi obdarowywana jest moja szyja. Jeszcze nigdy nie miałam tak przyjemnego poranka. Talerz z serami i wędliną nie brzmi jak przepyszne śniadanie, ale ja nie zamieniłabym go na żadne inne.

— Otwórz buzię — mówię słodkim głosem, a on rozchyla usta. Wsuwam w nie kawałek sera, a on posłusznie go zjada.

Nasze czułości odbywają się na kanapie w jego salonie.

Przed chwilą przeżyliśmy tu namiętne zbliżenie. W pierwszej chwili to miejsce mi się źle skojarzyło, ale szybko wyrzuciłam to wspomnienie z głowy. Rozpamiętywanie tego co było jest najgorszym co możemy dla siebie zrobić. A ja nie chce sama sobie sprawiać bólu.

— Co chwilę spoglądasz na zegar, jesteś z kimś umówiona? — krótko się śmieje, bo to już nie pierwszy raz jak wybaduje czy na pewno z kimś się nie spotykam. Cieszę się, bo jego zazdrość oznacza, że jest dla niego ważna.

— Nie sądzę by ktokolwiek miał randkę w czwartek o dziewiątej rano — oznajmiam i wciskam mu kawałek prosciuto. — Po prostu powinnam już wrócić do domu.

— Możesz w ogóle tam nie wracać.

— Odpuść — proszę i mam nadzieję, że posłucha.

I tak właśnie się dzieje, bo nie wspomina już o tym, ale zapanowuje między nami nieznośna cisza.

— Będę musiała zaraz lecieć — wiem, że nie jest to najlepsze zdanie, które mogłabym powiedzieć, ale już dawno powinnam być w domu. Nie mam też jeszcze wymyślonego wytłumaczenie gdzie byłam. Będzie trzeba iść na żywioł.

— Okej — zgadza się i wstaje. — Gdzie się spotkamy wieczorem?

Drugie zdanie sprawia, że ciepło rozlewa mi się po brzuchu. On dalej chce się ze mną spotkać.

— W klubie?

— A może przyjedziesz do mnie. Pozbędę się z domu Marcello i nikt nie będzie nam przeszkadzał — kiwam głową na tak.

Już nie mogę się doczekać wieczora.

***

— Do tej pory uważałem cię za najrozsądniejsze z moich dzieci. Teraz już nie wiem co o tym myśleć — grzecznie siedzę w gabinecie ojca i słucham wykładu, który daje mi tata. Widać, że się mocno zmartwił.

— Umiem o siebie zadbać — przypominam. Od ponad dwóch lat działam w rodzinnym biznesie i muszę wykonywać takie same zdania jak moi bracia. Nigdy nie dostawałam taryfy ulgowej.

— Tak. Jesteś bardzo skuteczna, ale nie chce by coś ci się stało. Ostatnio prawie cię straciliśmy.

— Poradziłam sobie jednak — wspominam i wreszcie udaje mi się wywołać uśmiech na twarzy taty. — Samo to jak mam na nazwisko może sprawić, że nie dożyje jutra. Nie zamierzam jednak z tego powodu żyć w strachu.

Głośno wzdycha, bo wie, że mam rację. Trzeba przyswoić tą prawdę.

— Nie rozmyślam o tym, bo w innym wypadku bym oszalał. Zależy mi na wszystkich moich dzieciach — wstaje i do niego podchodzę. Staje za nim i owijam swoje ramiona wokół jego szyi. Układam też głowę na ramieniu i całuję tatę w policzek.

— Bardzo cię kocham tatusiu.

— Ja ciebie też księżniczko i dlatego proszę byś uważała.

— Będę — obiecuje.

Decyduje, że koniec już z tym odpoczywaniem i wracam do pracy. Nie lubię bezczynności, i chce też by czas do wieczora szybciej mi przeleciał. Znowu czuję motylki w brzuchu na samą myśl o spotkaniu z David'em. Staram nie myśleć, że ten związek jest z góry skazany na niepowodzenie.

W końcu nigdy nie wiadomo co los przyniesie.

— Giulia! — do mojego biura wpada Alex. Jego pojawienie nie zwiastuje niczego dobrego. Oby tylko nie dał mi jakoś dużo roboty. Muszę się wyrobić do siódmej wieczorem.

— Nawet nie próbuj dawać mi wykładów. Tatuś już to zrobił — mówię profilaktycznie, bo jako, że lubi mnie ochrzaniać to mógłby chcieć wykorzystać okazję.

— I dobrze — ledwo się powstrzymuję by nie powiedzieć mu kilku słów. Kto jak kto, ale on nie ma prawa mieć do mnie pretensji. Ma jeszcze więcej tajemnic przed ojcem niż ja. — Musisz gdzieś jechać.

— Po co?

— Omówić szczegóły dostawy broni.

— Okej. Zaraz zadzwonię po Tony'ego — wyciągam telefon, ale Alex mnie powstrzymuje.

— Nie. Ja ci tym razem potowarzyszę — odpowiada w pośpiechu. Jestem odrobinę zdziwiona, bo Alessandro nie znosi zajmować się takimi sprawami. Nie raz powtarzał, że jest człowiekiem czynu i negocjacjami mam się zajmować ja i Antonio.

— Myślę, że Tony nie będzie miał nic przeciwko — na serio nie uśmiecha mi się spędzać z nim czasu. Wolę mojego wyluzowanego brata.

— Za pięć minut chce cię widzieć w aucie — oznajmia głosem nieznoszącym sprzeciwu i wychodzi trzaskając drzwiami.

Jakbym wcześniej wiedziała, że czeka mnie dziś wyjazd z Alex'em to nie sądzę, że wybrałabym się do pracy. No cóż, trzeba tylko mieć nadzieję, że w miarę szybko nam pójdzie.

— Gdzie byłaś w nocy? — jak tylko wsiadam do auta to zostaje zaatakowana tym pytaniem. Czyżby Alessandro postanowił zostać moim opiekuńczym braciszkiem. Sądzę, że spóźnił się z tą rolą o parę ładnych lat.

— Do tej pory nie tłumaczyłam się ze swoich wyjść i teraz też nie mam takiego zamiaru.

— Wcześniej nie spotykałaś się z wrogiem — odkręcam głowę w jego stronę i posyłam mu wściekłe spojrzenie.

Jak on śmie mi to wypominać?

— Z tego co wiem to robisz to samo. Z tego co wiem to David bezpośrednio nas nie atakuje, a Massimo już tak — widzę jak mocno zaciska dłonie na kierownicy. No cóż prawda w oczy kole.

— To zupełnie inna sytuacja.

— Bo co, ty tak uznałeś? Najlepiej będzie jak ty nie będziesz się wtrącał do mojego życia, a ja do twojego. Jeśli chcesz to możesz nawet udawać, że nie istnieje!

Nic mi nie odpowiada tylko dalej jedziemy w ciszy.

Alessandro podjeżdża pod naprawdę dziwne miejsce. Jest to mała piaszczysta polanka za znajduje się sosnowy las. Czeka na nas już jakiś samochód.

Zerkam jednak na rejestrację i zamieram. OR4. Z tego co wiem to wszystkie auta Orsaniego mają tą rejestrację.

Mój własny brat właśnie mnie zdradził.

Liczę na waszą opinię.