Czasem się zastanawiam, jak to możliwe, że pisząc ,,przyjmuję tylko komentarze", otrzymuję tylko gwiazdki. Przesłanie jednak było jednoznaczne.

Dedyk dla: serafina20 Samodzielnaaa JuliaWolak3 Azykea mrspowerless m_a_r_t_a_a Mekalie IdiotkaShiro Wisienka0909 KlaudiaWiniarska3 NeverAda SiostraJacksona nadzialilka Lukin1234 alice--baskerville Shine-Tusu Magda0312 1Angeloo1 Hansamunaoo Sibhonne gabinetu nikczemnafoka PorcelianQueen HanaKim12 Imfraise YoshimiAnn czekolada10 lalka09 colar345 KuroiNigatsu nanasz14
I wszystkim, którzy czytają ten fanfik... Ujawnijcie się! W jakikolwiek sposób ;) Chcę was poznać...

Krótki Maraton Czas Start!

~*~

    Ku jej zaskoczeniu Moriarty zmienił cel.

— A ja myślę, że kłamiesz, i dokładnie wiesz kim jest ta słodka, mała dziewczynka — powiedział.

    Anika gniewnie zmarszczyła brwi, ale reszta agentów włącznie z Sherin zachowała niewzruszony wyraz twarzy.

— Doprawdy? Zabawne — dodała, krzyżując ramiona.

   Moriarty wykonał nieokreślony ruch wolną ręką.

— Wiesz, to dziwne, że nie znasz córki francuskiego przewodniczącego. Za kłamstwa się płaci.

   W tej samej sekundzie Sherin zasłoniła sobą dziewczynkę. Moriarty się zawahał.

— Nie wstyd ci, Jim?

  Uniósł brwi.

— Dlaczego ma mi być wstyd?

— Celujesz do bezbronnej dziewczynki — odezwał się nienaganną angielszczyzną agent z Tokio.

— Jesteś psychiczny — dodała Hiszpanka.

— A tacy są najgorsi — wtrąciła swoje trzy grosze Amerykanka, którą poznała w Atlancie.

— Członkowie Luny bezbronni? — Prychnął. — To aż nierealne.

— Ona nie jest członkiem Luny — syknęła Charpentier.

    Anika drżała ze strachu, a Sherin doskonale zdawała sobie sprawę dlaczego. Sama by się tak zachowała w jej wieku.

   W sali wrzało. Nikt nie przewidział takiej opcji, a już napewno nie przewodniczący.

— Skończ to przedstawienie, Jim. Zrobiło się nudno. — Zaśmiał się. — Jesteś psychiczny — zacytowała Hiszpankę.

     Wycelował w jej lewe ramię. Syknęła kiedy kula drasnęła jej rękę, i rzuciła mu gniewne spojrzenie. Sherlock w auli zacisnął pięści.

— Debil — wysyczała.

— Puść nas wolno i bezszemrania, to nie zrobimy ci krzywdy — powiedział Gregory. Węgier.

— A co wy możecie mi zrobić? — zakpił.

   Jak jeden mąż agenci wycelowali w niego broń. Wszyscy oprócz Aniki i Sherin. Jego ochroniarze zrobili to samo z każdym z nich.

— Grasz nam na nerwach, Moriarty. My mamy przewagę, my ustalamy warunki.

— Słucham. — Uśmiechnął się kpiąco.

— Wycofasz się ze swoimi marionetkami. Dasz nam spokój na przynajmniej miesiąc. Puścisz nas teraz wolno i bez szwanku. — Chciał coś powiedzieć, ale uniosła wolną dłoń w geście milczenia. — I daruj sobie zbędne komentarze.

— Żegnam, lady Charpentier — warknął.

~*~

   Zaraz po wejściu do loży z Aniką została — dosłownie — prawie uduszona, przez mocny uścisk Holmesa.

— Nigdy więcej mi tego nie rób, rozumiesz? — szeptał. — Nigdy więcej cię do niego nie puszczę.

— To moja praca, Holmes — odparła. — Za bardzo bym się bez niej nudziła.

— Nie będziesz się więcej narażać. — Zacisnął dłonie na jej nadgarstkach, kiedy próbowała odejść.

   Całe szczęście, że zarząd i przewodniczący byli zajęci sobą. Zaczęłyby się niewygodne pytania.

— Dlaczego? — Zmarszczyła groźnie brwi.

— Bo za bardzo mi na tobie zależy.

~*~

— Nie rozumiem jakim cudem mogłaś tak zranić się gałęzią - powiedział John, opatrując jej ramię.

— Mówią, że przyciagam kłopoty na kilometr. — Machnęła wolną ręką. — Na dodatek jestem straszną niezdarą.

— Ale tak głęboka rana? To jest nierealne.

    Sherlock siedział w fotelu z ponurą miną, mówiącą tyle co: Oboje wiemy, że to nie wina gałęzi.

    Watson skończył bandażować jej ramię, i kazał go nie nadwyrężać, a następnie pożegnał się z nimi i wyszedł. Sherin natomiast rozłożyła się na kanapie, i romyślała, patrząc w sufit. Za to Sherlock zamknął się w swoim Pałacu pamięci i nie wyszedł z niego aż do późnej nocy.

— A miałam pooglądać sobie przedstawienie — odezwała się niespodziewanie. — Moriarty psuje mi wszelką rozrywkę. Czemu my nie robimy czegoś takiego Mirze? Należy jej się za te wszystkie lata. — Ziewnęła. — Jestem taka zmęczona.

— Nie możesz tam pracować.

— Mogę. Jestem pełnoletnia. — Zmarszył brwi.

— Dwa lata temu miałaś siedemnaście, a jednak tam pracowałaś, jak to możliwe?

   Spojrzała na niego unosząc brwi.

— Miałam ci załatwić zlecenie. — Zmieniła temat.

— Jak to możliwe? — powtórzył, podchodząc do niej, i patrząc z góry.

   Nie odezwała się. Zamknęła oczy i odpłynęła w głąb swojego umysłu. Nikt nie miał tam wstępu. Jedynym jak dotąd minusem było to, że zwykle zaraz potem miała koszmar i wysoką temperaturę.

   Obudziła się następnego ranka przykryta kołdrą w sypialni Holmesa. Pokręciła głową z lekkim uśmiechem.

  On naprawdę robi to z przyzwyczajenia,  pomyślała.

   Dotknęła czoła. Było ciepłe, ale nie gorące. Temperatura musiała spaść w nocy.

   Wzięła którąś z białych koszul Holmesa, sięgała jej do półuda. Pamiętała, że wczoraj zaraz po powrocie założyła przykrótki top, oraz czarną, rozkloszowaną spódnicę. Teraz wyjęła ją na wierzch, i na boso weszła do salonu.

   W salonie czekała na nią mała niespodzianka. Sherlock siedział w fotelu, to oczywiste, ale oprócz niego obecny był również Sherrinford, który teraz gwizdnął przeciągle.

— Spotykamy się po raz pierwszy od lat, a ja znów widzę cię w koszuli Sherlocka — powiedział. — Dziwnym trafem wtedy też to było nasze pierwsze spotkanie.

— W co ty grasz? — zapytała, ignorując jego pytanie. Przechylił głowę w bok.

— A o co ci konkretnie chodzi? Grałem w życiu w różne gry; karty, rosyjska ruletka...

— Dobrze wiesz o co mi chodzi — odparła spokojnie. — Może powinnam inaczej sformuować pytanie: kim jesteś, czym się zajmujesz, i w co grasz ryzykując życie?