Na drugi dzień...

Perspektywa: Thomas

Obudziłem się wykończony jak nigdy wcześniej. Leniwie uchyliłem powieki marszcząc brwi przez wpadające do pokoju światło słoneczne.

Pierdole, nie idę do szkoły.

- Thomas! Wstawaj. Za trzydzieści minut zaczynają ci się zajęcia.-krzyknęła z dołu Ella.

A ta co? W myślach czyta?

Wstałem z mięciutkiej pościeli w pieski z "Psiego patrolu" aby skierować się do szafy.
- Ja pierdole...-warknąłem pod nosem gdy wszystkie, cudem poupychane w niej ciuchy, wpadły wprost na mnie.

Wybrałem szybko jakoś wyglądającą, czarną koszulkę oraz tego samego koloru dżinsy.

Będę wyglądał jak menel.
Przystojny i słodki menel.

Poszedłem do łazienki biorąc szybki, zimny prysznic dla orzeźwienia mojego mózgu, którego zapewne tam nie ma.

Wyparował. Tak jak moje siły witalne.

[...]

- Thomasie, powiesz mi w końcu gdzie wczoraj byłeś?-zapytała moja mama gdy zatrzymaliśmy się pod moją szkołą. Przewróciłem oczyma chcąc otworzyć drzwi.

- Zamknęłaś mnie?-zdziwiłem się, gdy ze zdziwieniem zauważyłem że drzwiczki są zamknięte.

- Synu, pytam cię o to bo się o ciebie martwie.- powiedziała rudowłosa kobieta odwracając głowę w moim kierunku.

I jeszcze czego? Kobieto, ty dzieci nie powinnaś mieć.

- Powiem ci, pod jednym warunkiem. Co chciałaś mi wczoraj powiedzieć w samochodzie?

Kobieta westchnęła. Popatrzyła na mnie smutno a następnie otworzyła drzwi. Zmarszczyłem zdziwiony brwi.

- Nie mogę ci powiedzieć skarbie, nie teraz..

Prychnąłem wychodząc, a raczej wybiegając z samochodu. Podczas biegu przelotnie spojrzałem na zegarek.

Ile ja mam kurwa spóźnienia? dziesięć minut?!

Pędem ruszyłem do sali historycznej, w której ku mojemu zdziwieniu siedziały również i klasy trzecie, a w nich Dylan.

Chłopak spojrzał na mnie, uśmiechając się przebiegle pod nosem.

Kurwa no! Co on tu do cholery robi?!

- Panie profesorze! Wydaję mi się że jesteśmy już w komplecie.-powiedział a ja spojrzałem w kierunku szczurowatego, znaczy profesora Jensena.

Jak ja go kurwa nienawidzę.
Już dyrektor Paige jest lepsza.

- Och Thomas! Zaszczyciłeś nas swoją obecnością!-zaklaskał w ręce posyłając mi sztuczny uśmiech. Skrzywiłem się na ten widok, siadając do ławki którą dzieliłem z Liamem.

Usiadłem obok śpiącego w najlepsze blondyna szturchając go lekko w bok. Gdy już zabrać się za bardziej skuteczne metody usłyszałem głos nauczyciela:
-Witajcie młodzieży! Skoro jesteśmy już w komplecie to możemy zaczynać .-spojrzał wymownie w moim kierunku.

Chuj.
Stary chuj i tyle.

- Zapewne zauważyliście że jest was więcej niż normalnie.-zaczął.-Ja oraz nowy nauczyciel, który dołączy do nas niebawem zaplanowaliśmy przedstawienie!

Większość osób znajdująca się w pomieszczeniu jęknęła zła.

- Jako że nasza szkoła jest bardzo tolerancyjna, ja, oraz pan Jeff postanowiliśmy aby zamiast tradycyjnych Romea i Julii głównymi bohaterami byli dwaj chłopcy bądź dwie dziewczyny.

- No chyba was pojebało!-krzyknąłem oburzony a wszystkie pary oczy momentalnie zwróciły się w moim kierunku.
- Znaczy...

-Oho! Widzę że Pan Sangster jest chętny!

No chyba cię ostro popierdoliło.

- Nigdy w życiu. Nie nadaje się do tego.-powiedziałem spokojnie, starając się panować nad nerwami.

- Thomasie, chodzi o orientacje?

Ja pierdole no!

- Nie proszę Pana.-wtrącił się nagle Dylan.
- Tommy'emu nie będzie to przeszkadzać, to widać.-zaśmiał się.

- O'brien, siadaj na miejsce!-zarządził lekko łysiejący mężczyzna koło pięćdziesiątki.

Brunet jednak olał go podchodząc do mnie.
-Szukasz swojego romeo, Julio?-szepnął mi do ucha a następnie odszedł siadając na końcu klasy razem z przyjaciółmi.

Mimowolnie zarumieniłem się wściekle.

- Co przegapiłem?-usłyszałem zaspany głos Liama, a później głośny facepalm Brada.

[...]

- Taa, elo.-pożegnałem się z przyjaciółmi którzy mieli jeszcze dodatkową matematykę z tą kurewką od matematyki.

Szedłem przed siebie patrząc w dół. Mijałem ulice, centrum miasta a następnie park.

Park, tak ważny w moim życiu...Tu się coś zaczęło i coś skończyło.

Moja przyjaźń z Dylanem.
Czyli dwanaście zmarnowanych lat, mieliśmy po zaledwie cztery latka gdy poznaliśmy się w tej piaskownicy...

Usiadłem na ławce naprzeciwko starej, zniszczonej piaskownicy. Zresztą jak cały ten plac zabaw. A jednak uwielbiam tu przychodzić.

I to również obok tej piaskownicy zakończyła się moja wieloletnia przyjaźń.

Wspomnienie~ wakacje między pierwszą a drugą liceum.

- Odwal się wreszcie ode mnie!-krzyknąłem ze łzami w oczach. Jednak brunet nadal wytrwale biegł za mną nie zwalniając.

- Kurwa Tommy! Stój!-złapał mnie za nadgarstek siłą przekręcając mnie w swoim kierunku.

- Nie jesteśmy już przyjaciółmi. Nie jesteśmy nimi już od roku.-zapłakałem wpadając w objęcia chłopaka.

- Tommy, co się stało?-zapytał przejęty brunet patrząc w moje mokre od łez oczy.

- Nie wiesz? Nie wiesz?! Ty cholerny dupku, obiecałeś mi że nigdy nikomu nie powiesz o tym że jestem inny, wytłumacz mi w takim razie skąd Teresa wiedziała!-wykrzyczałem mu próbując się od niego odsunąć.

- Przecież wiesz że to nie ja! Jak możesz mnie w ogóle o takie rzeczy oskarżać?!-zdenerwował się.

Oderwałem się od niego, a gdy niczego się nie spodziewał dałem mu z liścia.
Chłopak skrzywił się patrząc na mnie zdziwiony, z każdą sekundą jego mina drastycznie się zmieniała.
-Masz rację, to do niczego nie prowadzi. To koniec Tommy.

Odszedł.
Zostawił mnie zapłakanego przy starej, drewnianej piaskownicy. Samego, ze złamanym sercem.

Koniec wspomnienia.

- Wszystko w porządku proszę pana?-podniosłem wzrok na małą dziewczynkę. Patrzyła się na mnie wielkimi, brązowymi oczyma.

- Nie, nic się nie stało.-odpowiedziałem ścierając resztkę łez. - Gdzie masz rodziców?

-Mama znowu piję a tata w sklepie.-odpowiedziała a mi momentalnie zrobiło się przykro.

- A wiesz może za ile wróci? Nie powinnaś siedzieć sama w nocy na placu zabaw. To niebezpieczne.

- Nie wiem kiedy. Nie wraca już od trzech lat. Mama pewnie po mnie przyjdzie rano.-powiedziała siadając obok mnie.

Jezu...

- Boże, a ona wie że to niebezpiecznie?!-zdenerwowałem się dając jej swoją kurtkę.

- Zaraz przyjdzie pan Dylan więc nic mi nie grozi.-zaśmiała się. - Zawsze mnie zabiera na ciastko czekoladowe!

Zmarszczyłem brwi. Pan Dylan?

- Dylan O'brien?-zapytałem a dziewczynka której imienia nie znałem pokiwała twierdząco głową. - Często tu przychodzi?

- Codziennie.-odpowiedziała. - Oo niech Pan spojrzy, właśnie idzie!

Na oko sześcioletnia brunetka pobiegła w kierunku zbliżającego się brązowookiego chłopaka.

O chuj, to rzeczywiście Dylan.

- Sangster, co ty tu robisz?-zapytał podchodząc do mnie.

- Jakoś tak, eee przechodziłem parkiem i spotkałem no tą dziewczynkę. Zagadaliśmy się i tak wyszło...to ja już będę leciał!-krzyknąłem a gdy chciałem uciec poczułem rękę na swoim nadgarstku.

- Niech pan nie idzie panie Thomas! Pan Dylan weźmie nas na ciastko czekoladowe!

Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się pod nosem. Jak dziecku odmówić.

- Niech ci będzie!-westchnął Dylan aka chuj.

No tak...ciastko czekoladowe...

Ruszyłem za nimi trzymając się z tyłu.

Notka:
Ten rozdział jest prawie tak bez sensu jak moje notki xD

No to ten, bajo❤️