MIESIĄC PÓŹNIEJ

Wróciłem na treningi, grałem nawet w kilku meczach, no i co najważniejsze pogodziłem się z samym sobą. Zrozumiałem, ze popełniłem błąd będąc przeciwko Kubie i teraz jestem pewien na 1000% że to właśnie on jest tym jedynym, z którym chcę spędzić resztę swojego życia. Powiedziałem mu o planie zemsty, nie mogłem już dłużej tego ukrywać. Na początku się wściekł, ale potem stwierdził że miałem prawo go nienawidzić i miałem prawo do robienia takich rzeczy. Chłopak skarb pomyślicie, tylko nie zawsze tak było/jest. Wyjechał, znowu. Tym razem do Tomka, dawno się w sumie nie widzieli, wiec jest to zrozumiałe. Tylko dlaczego nie wziął mnie ze sobą? Wstydzi się mnie? A może Fornal nie wie o orientacji Kuby? Nie wiem, nie mam pojęcia jak to sobie tłumaczyć. Nagle wszystko stało się takie proste, a jednocześnie bardzo skomplikowane. Poszedłem na rutynowe badania, jak to każdy siatkarz, tylko coś zaniepokoiło naszego lekarza, dlatego skierował mnie na głębsze badania. Okazało się, że jestem chory. Poważnie chory. Mam białaczkę, w tym stopniu, że przeszczep nie ma racji bytu. Czyli tak naprawdę jest to czekanie na smierć, zwyczajnie. Chciałbym móc powiedzieć mu o wszystkim, bez żadnych tajemnic, ale jak mam to zrobić? Jak mam mu powiedzieć, że zachorowałem? Jak mam mu spojrzeć prosto w twarz i powiedzieć, że w każdej chwili mogę zniknąć? Trener oczywiście wie o wszystkim, poprosiłem go o dyskrecję, zwłaszcza jeśli chodzi o Kubę. Pozwolił mi przychodzić na treningi, ale nie zawsze pozwalał ćwiczyć. Bal się, że mój stan się pogorszy i będzie to jego wina. Może i miał rację? Tylko co jeśli siatkówka była jedyną rzeczą, dzięki której mogłem zapomnieć o chorobie?

Hejka,
Stęskniliście się? Jeśli tak to możecie napisać swoje opinie w komentarzach. No i do zobaczonka w kolejnym rozdziale!

                           - Kochanowska