— Chcesz jedno?

           Yuuri przez moment nie wygląda, jakby rozumiał, do czego Viktor konkretnie się odnosi. Głośny śmiech, jaki znowu roznosi się na lodowisku, sprawia, że zerka w tamtą stronę — gromadka dzieci popychała się i drażni ze sobą, wykrzykując coś po rosyjsku.

           Przez moment myśli o Szmince; i uśmiecha się, mimowolnie, gdy Yuuri przewraca rozbawiony oczami.

           — Zobaczyłeś dziecko, więc zacząłeś się zastanawiać, czy chcę jedno? — pyta. Kiedy Viktor nie odpowiada, Yuuri uśmiecha się szerzej i dopowiada: — Myślę, że nie da się ich kupić...

           — Nie sugeruję, żeby je kupić...

           — Nie możemy tym bardziej jednego zrobić--

           — Zawsze możemy spróbować — ucina go i podjeżdża bliżej.

           Układa swoje dłonie na jego bokach i delikatnie wciska swoje palce w jego kości biodrowe.

           — Nie musimy — odpowiada Yuuri, a na jego twarzy czai się uśmiech. — Jestem pewny, że nam nie wyjdzie...

           — Ale nadal możemy spróbo--

           — Jezus, jesteście paskudni. — Gdy Yurio pojawia się tuż obok, Viktor nie odsuwa się od Yuuriego. — Nie było mnie pięć minut — dodał, brzmiąc na wręcz urażonego ich zachowaniem.

           — Sorry Yurio — odpowiadają w tej samej chwili.

           — Gotowy? — pyta go Viktor, a Yurio wzdycha głęboko i wyraźnie niechętnie, przytakuje.

           Viktor puszcza więc swojego narzeczonego i bierze głęboki oddech — w profesjonalizmie nie było czasu na głupoty, prawda?