To trochę nietypowe, że Yurio dosiada się akurat do nich; Yuuri i Viktor rzucają sobie krótkie spojrzenie, ale w żaden sposób tego nie komentują. Dopiero kiedy Yurio się do nich odzywa, zaczynają zwracać na niego uwagę:

           — Możecie wziąć ślub — mówi beztrosko, wpatrzony w swój telefon, sprawiając, że brwi Viktora były bliskie odlecenia z jego twarzy. — Jeżeli to-- to nie głupi żart — dodaje, znacznie ostrożniej i podnosi oczy do góry.

           Patrzy prosto na Viktora, oczekując odpowiedzi. Ten jedynie wzrusza na to ramionami.

         — Nie — odpowiada po prostu.

           — Okej. — Yurio znowu miał oczy na swoim telefonie. — Nie przeszkadza mi to, jeżeli złamiecie swoją obietnicę. Możecie pożyczyć nawet mój złoty medal, jeżeli, wiecie, to aż tak istotne--

           — Dziękuję — odpowiada po prostu, mimo że medal nie jest tutaj w ogóle istotny; nie ma jednak powodu, żeby o tym teraz mówić.

           — Chcę być zaproszony.

           — Będziesz.

           — Z osobą towarzyszącą — dodaje pośpiesznie. — Nie chcę zaproszenia dla dziecka, okej?

           — Jasne. Coś jeszcze?

             Yurio zagryza wargę.

           — Ten dobry deser, który zrobiła twoja mama, gdy byłem w Japonii — decyduje w końcu. — Załatwicie go?

         Viktor patrzy na Yuuriego, który natychmiast zaczyna gorliwie na to przytakiwać. Tyle wystarcza, żeby Yurio uśmiechnął się i wstał na nogi, wciskając swój telefon do kieszeni bluzy.

           — Gratulację.