Jesteś w 9 miesiącu ciąży. Za niedługo masz termin porodu, którego bardzo się boisz.
Siedzisz na kanapie w salonie, przykryta kocem i zajadająca się soczystymi truskawkami, gdy nagle odczuwasz silny ból w podbrzuszu. Kulisz się, zaciskając szczękę.

Ty:
Justin! Justin, chodź tu!

Po chwili powolnym krokiem ze schodów schodzi twój narzeczony.

Justin:
Przecież zabrałem skarpetki spod łóżka.

Ty:
Zaczyna się. Boże, to tak boli.

Justin:
Co się zaczyna?

Ty:
Poród, kretynie! Zaraz tu urodzę!

Justin:
Ale jak?! Bardzo cię boli? Nie, czekaj... Skarbie, pojedziemy do szpitala. Dasz radę wstać? Albo nie... Zaniose cię do auta.

W momencie, gdy Justin na cię podnieść, zawraca, pędząc do kuchni.

Justin:
Cholera, kluczyki!

Całą drogę do szpitala Justin trzymał twoją dłoń, denerwując się chyba bardziej niż ty. Przy akcji porodowej, podczas twoich krzyków, wrzasków i jęków bólu, mężczyzna co chwilę całował twoją dłoń lub czoło, śpiewając ci przy tym piosenki.

Gdy wasze dziecko już przyszło na świat i mogłaś przytulić do swojej piersi, Justin uklęknął obok łóżka, patrząc na was jak na cud.

Ty:
Halo? Słyszysz mnie, skarbie? Tu mamusia. A ten pan obok to twój tatuś. Masz najcudowniejszego tatusia pod słońcem, kochanie.