Marco się zaśmiał pod nosem. Już mówiłam jaki ma piękny uśmiech gdy się śmieje? Nie? To mówię teraz.

- Dasz mi swój numer?  -zapytał blondyn uśmiechając się szczerze w moją stronę.

- Nie.  -zaprzeczyłam szybko, bez mniejszego zastosowania i zaczęłam się rozgrzewkę. Biegałam kółka, a ten debil nie dawał za wygraną.

- Umówimy się?  -zapytał truchtając obok.

- Może kiedyś Marco.  -odpowiedziałam uśmiechając się lekko pod nosem biegnąc dalej.

***

Po treningu, który poszedł mi świetnie jak na pierwszy wróciłam do szatni. Przebrałam się w swoje ciuchy, a swój strój spakowałam do torby. Pożegnałam się z dziewczynami i wychodząc wpadłam na Reusa.

- Cześć śliczna.

- Nie podlizuj się Reus i tak nie dam Ci mojego numeru.

- Już go mam.  -chłopak puścił dziewczynie oczko kierując się ku wyjścia na parking.

- Skąd go masz?  -dziewczyna szybko dorównała mu kroku udając się w jego towarzystwie na parking.

- Erik mi go dał.

- Parszywy, mały gnojek.  -dziewczyna zaczęła w swojej głowie knuć jak zemścić się na braciszku. Chłopak się zaśmiał, a dziewczyna go lekko popchnęła dochodząc do auta brata.
Zatrzymałam się gdy zobaczyłam że o maskę samochódu opiera się Neymar. Odjeło mi mowę. Marco przystaną za mną i podążył za moim wzrokiem.

- Co jest Meg? Co on tu robi?  -blondyn zasypywał mnie pytaniami. Złapałam go za dłoń plącząc razem nasze palce i ruszyłam w stronę auta brata. Gdy byłam już na krok od Neymara. Spojrzałam w jego twarz, pod okiem miał nie małego sińca, z na ustach mały strup po rozciętej wardzę. Na moją pierwszą myśl przyszedł Luis Suarez, który mógł go tak urządzić.

- Cześć Megan.  -przywitał się Brazylijczyk wpatrując się w dziewczynę jak w obrazek.

- Cześć.  -odpowiedziałam surowo, nie chciałabym by myślał że mi zależy. Potwornie mnie zranił. Zabolało mnie to. To był okropny cios, a teraz on się tu zjawia. Ale po co? Między nami jest wszystko zakończone.

- Możemy porozmawiać?

- Nie. Odwal się.  -chciałam już odejść, ale Neymar złapał mnie za nadgarstek i nie chciał puścić, ale coraz bardziej zaciskał swój nadgarstek na moim.

- Ała! Zostaw, to boli..  -nie sądziłam, że Neymar mógłby kiedykolwiek zrobić mi krzywdę. Łzy ciekły po moich policzkach, ale z wybawieniem przyszedł mi Reus.

- Mówiła byś spierdalał!  -Marco nie wytrzymał i rzucił się na mojego byłego z pięściami, siadając na nim okrakiem i bijąc go po twarzy. Chciałam go odciągnąć, jednak w porę przyszli Erik z Mattem i go oddciągneli od piłkarza Barcelony.

- Co się stało!? Co tu robi Neymar!? O co chodzi Meg!? Czemu oni się bili!?  -dla mojego brata puściły nerwy. Nic nie rozumiał. A ja tylko płakałam.

- Nie krzycz na nią! Ten chuj robił jej krzywdę, to zareagowałem!  -w mojej obronie staną mój wybawiciel i zaraz przytulił mnie mocno do siebie i glaskając mnie po plecach. Próbował mnie uspokoić. Udało mu się.

- Odwal się Neymar. Między nami wszystkiego jest skończone, zresztą z Twojego powodu. Brzydzę się Tobą, rozumiesz? Nienawidzę Cię!  -wrzasnęłam i weszłam do samochodu nie żegnając się z nikim. Po chwili zakochana parą wsiadła do samochodu i pojechaliśmy do domu. Erik jeszcze w drodze próbował mnie przeprosić za to jak się zachował. Za to ze podniósł na mnie głos. Ale udawałam że go nie słyszę przez słuchawki i próbowałam unikać jego wzroku.

Gdy dojechaliśmy do domu, pędem rzuciłam się w stronę mojej sypialni, gdzie wylałam fale łez w poduszkę. Mój cichy płacz przerwał dzwoniąc telefon, postanowiłam go wyłączyć i ułożyć się spać. Po kilku godzinach zasnęłam.