Kiedy weszłam do baru, to od razu Laura rzuciła mi się na szyję przytulając z całych sił tak, że prawie oddechu złapać nie mogłam.

- Nawet nie wiesz jak nudno było bez ciebie! - krzyknęła i odsuneła się ode mnie.

Uśmiechnęłam się.

- Też za tobą tęskniłam. - odpowiedziałam.

Choć nawet nie wiem po co jej to mówię. Jestem pewna, że jak tylko Christopher mnie zobaczy, to od razu zwolni.

Laura poszła na zmywak, a ja podeszłam do Lucasa.

- Dlaczego się nie przebierasz? - zapytał od razu.

Wzruszyłam ramionami.

- Christopher, mnie zwolni jak tylko przyjdzie, więc nie chcę dać mu tej pieprzonej satysfakcji i sama odejdę. - powiedziałam smutno.

Polubiłam tą pracę, naprawdę. Było czasami ciężko, ale miło...oczywiście nie licząc szefa, ale kolorowo, to nie ma nigdzie.

- Skąd wiesz, że cię zwolni? - pytał.

- Nie było mnie od tygodnia tutaj i...

- Byłaś na zwolnieniu i to z jego winy, więc wątpię, żeby cię wyrzucił. Poza tym wpadłaś mu w oko i tak szybko nie odpuści. - zauważył.

- Wiesz...jakoś dziwnie to okazuje. Kiedy jesteśmy sami, to jest bardzo nachalny i za każdym razem próbuje zmusić mnie, żebym poszła z nim do łóżka, natomiast kiedy jesteśmy przy ludziach, to upokarza na każdym kroku. - żaliłam się.

To tak jakby było dwóch Christopher'ów. Sama nie wiem, który gorszy...

- On...dużo przeżył. Nie wie jak kogoś kochać. Nigdy nie był kochany. Ma problemy w domu i...zresztą znam go już tyle lat i wiem, że nie zrobiłby ci krzywdy. - odparł.

Zaczęłam się śmiać.

- Przecież on mnie prawie udusił i zwalił z krzesła! - przypomniałam mu.

- Kiedyś to zrozumiesz...

- Co masz na myśli? - pytałam, bo zaciekawił mnie ten temat.

Czyżby był jakiś powód dla, którego Christopher mnie nienawidzi?

Lucas już więcej nic nie powiedział, a kiedy zobaczył, że Christopher idzie w naszą stronę, to szybko się ulotnił zostawiając nas samych.

Dzięki, Lucas.

- Kochanie, czekasz na mnie aż pomogę Ci się przebrać? - zapytał z wrednym uśmieszkiem.

Czyli...on mnie nie zwalnia?

- Eee...nie, nie. Już idę. - powiedziałam i wstałam z barowego krzesła tylko po to, żeby poczuć pieczenie na tyłku.

Znów dał mi klapsa.

- Kochanie, nie mogłem się powstrzymać. - odparł ze śmiechem.

Pieprzony Christopher.

Niech go szlag.

Poszłam do kanciapy i szybko się przebrałam.

- Opowiadaj jak sprawa z Christopherem. - powiedziała od razu Laura, kiedy przyszłam na zmywak.

- Eee...chyba mamy dużo roboty, wiesz? - próbowałam ją przekonać, że musimy wracać do pracy, a nie siedzieć i plotkować o szefie.

- Wiesz, że jak ciebie nie było, to on co chwilę przyprowadzał do biura jakieś dziewczyny, a teraz jak jesteś, to przestał. Wiesz co to oznacza? - zapytała.

- To, że nikt go już nie chcę? - spytałam.

- Nie...to, że nie chcę, żebyś wiedziała go w towarzystwie innej dziewczyny. On jest w tobie zakochany! - klasneła w dłonie.

- Masz naprawdę wielką wyobraźnię. Tylko niestety muszę Ci wszystko popsuć, bo ja mam chłopaka i jestem z nim szczęśliwa, a Christopher jest zwykłym dupkiem, który myśli tylko swoim kutasem. - wyjaśniłam.

- Słuchaj...może on jest zwykłym dupkiem, ale przystojnym dupkiem, który jest w Tobie zakochany i nie odpuści dopóki się z nim nie prześpisz. - była uparta.

- Lepiej mów jak sprawy z Lucasem...ostatnio widziałam jak flirtujesz z nim. - zmieniłam temat.

- On jest miły i nigdy nie spojrzy na mnie jak na...osobe, z którą chciałby iść chociażby do łóżka. Wyglądam jak gruba świnia i to się nie zmieni...

- Laura, przestań tak mówić! Jesteś piękna, a to, że Lucas tego nie widzi, to już jego strata. - mówiłam prawdę.

- Naprawdę tak myślisz? - zapytała, a ja pokiwałam twierdząco głową.

Wróciłyśmy do pracy i wszystko byłoby dobrze gdyby w połowie robienia obchodu na sali nie spotkała Justin'a, który rozmawia z Christopherem...

Cholera.

A co jeżeli ten idiota powie mu...o nas?