Szybko odłożyłam kufle po piwie na stolik i podeszłam do nich.

- Cześć, skarbie. - powiedział Justin, kiedy mnie zobaczył i pocałował w usta.

Czyli jeszcze o niczym nie wie.

Spojrzałam gniewnie na Christophera.

Po cholere on w ogóle z nim gada?!

- Co tu robisz? - zapytałam.

- Przyjechałem po ciebie, bo ostatnio mało czasu spędzamy razem i stęskniłem się za tobą. - przyznał i dał mi kolejnego buziaka w policzek.

Jest taki kochany.

Co ja bym bez niego zrobiła?

- Przykro mi, ale Luna musi zostać po godzinach w pracy. - wtrącił się mój szef.

- Dlaczego nic nie mówiłaś? - zapytał Justin.

Hm...może dlatego, że o niczym nie wiedziałam.

- Zapomniałam Ci powiedzieć. - skłamałam.

- Ale jesteś pewna, że chcesz zostać? Musisz uważać na rękę i...

- Spokojnie ja już się nią zaopiekuje. - ponownie wtrącił się Christopher, a ja już widziałam co ma na myśli.

Gdyby nie to, że za bardzo bałam się, że szef wyjawi całą prawdę mojemu chłopakowi, to nie zgodziłabym się na nic.

Z drugiej strony dostanę większą pensje i przecież nic mi nie zrobi, bo oprócz nas jest jeszcze Lucas i Laura, prawda?

- Wracaj do roboty, bo ruch się zwiększył. - poganiał mnie.

Spojrzałam na Justin'a.

- Przepraszam, mogłam ci wcześniej powiedzieć, ale obiecuję Ci, że w sobotę cały dzień spędzimy razem, dobrze? - powiedziałam.

- Nich ci będzie. - odparł i wbił się w moje usta.

Czule się z nim pożegnałam, a kiedy wyszedł, to Christopher zbliżył się do mnie.

- Nieładnie tak kłamać, bardzo nie ładnie. - zwrócił mi uwagę.

Czy on jest normalny?!

- To ty powiedziałeś mu te bzdury. - broniłam się.

- Mogłaś zaprzeczyć, ale nie zrobiłeś tego, a to oznacza, że też musisz coś czuć do mnie. - miał nadzieję.

- Christopher, jedyne co do ciebie czuje, to obrzydzenie. - wyjaśniłam.

Podszedł do mnie i pociągnął za sobą do biura. Jak na złość nie było w pobliżu Lucasa, ani Laury.

- Kochanie, wiem, że tak nie jest. Widzę, to w twoich oczach. Wiesz, że możesz mnie uszczęśliwić tymi pięknymi różowymi usteczkami? - pytał i przygwoździł mnie do ściany.

- Przykro mi, ale widzisz to czego nie ma. - odparłam.

Uśmiechnął się.

- Myślisz się...widzę, to czego ty nie chcesz przyznać nawet przed samą sobą. - był nieugiety.

Nachylił się nade mną i bez słowa wbił się w moje usta.

Stałam jak słup.

Nie oddawałam pocałunku.

Modliłam się, żeby skończył jak najszybciej, żebym mogła wyjść i wrócić do domu.

- Kochanie, nie bądź taka...odwiozę Cię do domu po wszystkim. - nalegał.

W końcu udało mi się wyrwać z jego uścisku.

- Christopher, czuję się jak dziwka! Możesz do kurwy nędzy przestać mnie tak traktować! Mam chłopaka i to się nie zmieni! Nic do ciebie nie czuje i jeżeli jeszcze raz dotkniesz mnie w jakikolwiek niestosowny sposób, to odejdę z pracy! - ostrzegłam i muszę przyznać, że pierwszy raz byłam taka stanowcza.

Christopher przez chwilę patrzył na mnie szukając jakikolwiek oznak, że kłamie. Co chwilę otwierał i zamykał buzie tak jakby nie wiedział co powiedzieć.

Czyżby pieprzony Christopher Person nie widział co powiedzieć?

Podszedł do mnie i spojrzał głęboko w oczy.

- Słuchaj...gdybyś była moją dziwką, to już dawno leżałabyś zerżnieta na biurku. Poza tym nie zrobisz mi tego. Nie zostawisz mnie. Gdybyś chciała, to już dawno rzuciłabyś robotę. - był pewny siebie.

- Ah tak? Chcesz się przekonać? - prowokowałam go.

Ale w środku bałam się jak cholera.

Nic nie odpowiedział.

Podeszłam do drzwi, ale byłam pewna, że mnie zatrzymał i wcale nie musiałam długo czekać, bo już po chwili przygwoździł mnie do ściany.

- Nawet nie próbuj. - syknął.

- Więc nie dotykaj mnie. - odparłam.

Chwilę się zastanawiał, ale w końcu odpuścił i odszedł ode mnie.

- Kochanie, jeszcze zmienisz zdanie i ja jestem pewien. - powiedział.

Czy ja już mówiłam jak bardzo go nienawidzę?

Zakochany w sobie dupek.

Odwróciłam się i poczułam pieczenie na tyłku.

Ponownie dostałam klapsa.

- To było ostatni raz. - tłumaczył się.

Wyszłam z jego biura głośno trzaskając drzwiami.

Ten facet jest chory psychicznie!

Jak myślicie Christopher posłucha się Luny? Czy wciąż będzie zachowywał się jak zakochany w sobie dupek?