Rok 1974

— Profesorze, czy istniałaby możliwość przedłużenia terminu oddania pracy?

Lysandra Black została po lekcjach, chcąc wybłagać Horacego Slughorna o więcej czasu na dokończenie eseju.

— Moja droga... — rzekł smutno nauczyciel — To nie byłoby w porządku wobec innych uczniów, którzy już ukończyli ową pracę.

— Myślę, że nikt nie dał rady go jeszcze skoczyć...

W tym momencie do klasy wszedł Remus Lupin z długim pergaminem w ręku.

— Witam, Panie Profesorze — powitał nauczyciela — Przyszedłem oddać pracę semestralną.

Lysandra posłała Gryfonowi spojrzenie pełne żalu i wściekłości.

— Oh, dziękuje bardzo, Panie Lupin — rzekł radośnie Slughorn, odbierając od chłopaka jego pracę — Widzi, Pani? Jednak są osoby, które zdążyły.

Remus wyglądał na nieco zakłopotanego.

— Profesorze... — zaczęła ponownie Lysandra — Rozumie Pan, że eliksiry nie są moją mocną stroną.

— Nie sposób tego nie zauważyć — oznajmił Slughorn posyłając jej krzepiący uśmiech — Niestety bardzo mi przykro, ale do jutra ma Pani czas na oddanie pracy semestralnej.

Lysandra zacisnęła usta i wzięła głęboki oddech.

— Dobrze — szepnęła czując jak ogarnia ją wściekłość.

Ruszyła do drzwi gdy nagle profesor zawołał:

— Skoro już tu jesteście, może pomożecie mi przygotować klasę do następnych zajęć? Muszę pilnie udać się do profesora Dumbledore'a.

— Oczywiście, profesorze — odparł ochoczo Remus.

Lysandra jedynie kiwnęła głową.

Nauczyciel klasnął radośnie w dłonie po czym oznajmił:

— Na zapleczu mam kilka kociołków i słoiczków ze składnikami. Przenieście je proszę do klasy.

Po tych słowach Slughorn opuścił salę, pozostawiając Remusa i Lysandrę samych.

— Zadowolony? — Syknęła Ślizgonka, posyłając Remusowi pretensjonalne spojrzenie.

— O co Ci chodzi?

— Prawie przekonałam Slughorna do przedłużenia terminu oddania pracy. A Ty, jakbyś tylko czekał pod drzwiami na idealny moment, by wpaść do środka i pogrążyć mnie przed nauczycielem.

— Mieliśmy miesiąc na napisanie owego eseju, Lysandro — oznajmił spokojnie Lupin, zakładając ręce na piersi.

Dziewczyna westchnęła głośno po czym zdjęła z siebie swoją szkolną szatę i oznajmiła oschle:

— Weźmy się za te głupie kociołki.

Oboje ruszyli na tyły klasy gdzie mieściło się małe zaplecze.
Weszli do niewielkiego pomieszczenia pełnego szaf i regałów.

— Kociołki leżą tutaj, ale nie widzę nigdzie słoików... — rzekł Remus rozglądając się dookoła.

Lysadra weszła do pomieszczenia a drzwi z hukiem zamknęły się za nią.

— Poszukaj w tamtych szufladach, ja sprawdzę te — powiedziała i wzięła się za poszukiwania.

— Mam — zawołał Remus wyciągając z szuflady słoik z ogonami szczura.

— Bierzmy to i wracajmy.

Lysandra podeszła do drzwi i chwyciła za klamkę. Ku jej zdziwieniu drzwi nie chciały się otworzyć.

— Co jest? — zapytała napierając na drzwi.

— Nie możesz otworzyć? — Remus podszedł do dziewczyny — Daj, ja spróbuję.

— Są zamknięte. Myślisz, że nie potrafię otworzyć drzwi?

— Może masz za mało siły?

Na te słowa Lysandra parsknęła ironicznie pod nosem.

Remus podszedł do drzwi i chwyciwszy klamkę, mocno za nią pociągnął. Następnie naparł na drzwi z nadzieją, że to zadziała.

— Brawo — powiedziała Lysandra — Na całe szczęście mam różdżkę...

Ślizgonka sięgnęła do kieszeni i ku jej zdziwieniu nie znalazła jej.

— Moja różdżka jest w szkolnej szacie, którą zostawiłam w klasie — westchnęła z poirytowania — No dalej, otwórz te drzwi.

Chłopak spojrzał na nią z niepewnością po czym szepnął:

— Nie mam różdżki.

— Jak to nie masz różdżki?

— Zostawiłem ją w dormitorium.

Lysandra wyrzuciła ręce w górę.

— Świetnie! Po prostu cudownie...

Remus zsunął się na ziemię, opierając się o drzwi, Lysandra zaś usiadła na najbliższej szafce i jęknęła pod nosem z niezadowolenia:

— Mam pracę do napisania i zamiast być teraz w bibliotece, siedzę w śmierdzącym, zakurzonym pomieszczeniu w Twoim towarzystwie.

— Zawsze mogło być gorzej — powiedział Remus przyglądając się dziewczynie.

— Doprawdy?

— Równie dobrze mogłoby tu roić się od pająków i szczurów.

Lysandra podwinęła nogi pod samą brodę i z niepewnością rozejrzała się po podłodze.

Siedzieli w małym pomieszczeniu, oczekując powrotu Slughorna, któremu najwyraźniej wcale się nie spieszyło.

Lysandra upewniwszy się, że w pomieszczeniu nie ma niechcianych gryzoni, zeszła z szafki i chwyciła mały słoiczek do ręki.

— Obrzydliwe.

Z odrazą wpatrywała się z małe oczka pływające w słoiku.

— Uważaj, szczur!— krzyknął Remus wskazując na podłogę.

Dziewczyna wrzasnęła przeraźliwie i rzuciła się w stronę Remusa, chcąc by gryzonie najpierw zajęły się nim.

Ukryta za plecami Gryfona zapytała drżącym głosem:

— Gdzie on jest?

Remus jednak, zamiast odpowiedzieć, zaniósł się głośnym śmiechem.

Lysandra spojrzała na niego z wysoko uniesionymi brawami i wciąż zerkając nerwowo na podłogę zapytała:

— Z czego się śmiejesz?

— Gdybyś widziała swój wyraz twarzy. W życiu nie słyszałem tak przerażonego krzyku. Nie było żadnego szczura.

Ślizgonka szturchnęła go w ramię po czym z obrażoną miną ponownie usiadła na szafce.

— To nie było zabawne — warknęła.

— Ależ było.

Przyjrzała się Remusowi, z którego twarzy nie schodził rozbawiony uśmiech. Mimowolnie uśmiechnęła się delikatnie pod nosem co nie uszło jego uwadze.

— Powinnaś częściej się uśmiechać.

Brwi dziewczyny wystrzeliły w górę.

— W waszym towarzystwie nie mam powodów do radości — odparła Lysandra przybierając poważny wyraz twarzy.

— Tak tylko mówię. Wyglądasz wtedy zupełnie inaczej.

Ślizgonka przyjrzała się Remusowi, mrużąc delikatnie oczy. Chłopak również obserwował dziewczynę.

Nagle drzwi od pomieszczenia stanęły otworem, ukazując profesora Slughorna.

— Tak mi przykro. Zasiedziałem się trochę u Dumbledore'a i zapomniałem powiedzieć wam, że te drzwi często się zatrzaskują.

— Żaden problem, profesorze — rzekł uprzejmie Remus wstając na nogi — Miałem miłe towarzystwo.