Rok 1977

Lysandra wychodziła właśnie z Wielkiej Sali, kiedy dostrzegła Jamesa i Syriusza, którzy z przerażeniem spoglądali na dziedziniec.

Zdziwiła się, że nie ma z nimi Remusa. Postanowiła podejść i zobaczyć co tak bardzo ich zaciekawiło.

— Cześć, bałwany — Przywitała się stając za ich plecami. — Co tak obserwujecie?

Gryfoni aż podskoczyli w miejscu, zaskoczeni jej nagłym pojawieniem się. Oboje wyglądali na zmieszanych i nieco rozbawionych.

— Lysandro... — Zaczął Potter nerwowo zerkając na Syriusza. — Jak minął Ci poranek?

Ślizgonka zmrużyła podejrzliwie oczy. Zlustrowała Gryfonów czujnym wzrokiem i zapytała:

— Gdzie Remus?

Zrobiła krok do przodu, lecz drogę zastapił jej Syriusz.

— Kuzyneczko. Zanim cokolwiek zrobisz lub powiesz, wiedz, że nie mieliśmy z tym nic wspólnego.

Dziewczyna wyminęła go i spojrzała w stronę dziedzińca. Ku jej wielkiemu zaskoczeniu dostrzegła Remusa w towarzystwie Katie Miller. Owa scena nie byłaby wielce zaskakująca, gdyby nie fakt, że siedzieli zdecydowanie za blisko siebie.

Remus obejmował dziewczynę ramieniem i szeptał jej coś do ucha, na co Katie reagowała perlistym śmiechem.

Lysandra stanęła jak wryta. Z szeroko otwartymi oczami przyglądała się tej dwójce, nie pojmując tego, co właśnie widzi.

Ponownie zwrócił się do niej Syriusz:

— Tylko spokojnie, Lys. On...

Nie było dane mu dokończyć. Dziewczyna w mgnieniu oka wpadła na dziedziniec, krzycząc:

— REMUS!

Podeszła do Remusa i Katie z wyraźną chęcią mordu w oczach. W jej ślady poszli James i Syriusz, którzy trzymali się na dystans i obserwowali całą sytuację z bezpiecznej odległości.

— Witaj, Lysandro — Przywitał się uprzejmie Lupin, nie przestając obejmować Katie. — Jak Ci mija dzień?

— Dotychczas znakomicie. — Warknęła Ślizgonka posyłając dziewczynie jadowite spojrzenie.

— Katie, znasz Lysandrę? — Zapytał Gryfon uśmiechając się czule do swojej towarzyszki, na co ta kiwnęła głową.

James i Syriusz, wciąż w zupełnej ciszy stali za Lysandrą i uważnie słuchali tej rozmowy.

— Lysandro — Remus ponownie zwrócił się do Ślizgonki. — Poznaj Katie. Miłość mojego życia.

Lysandra gwałtownie wciągnęła powietrze, otwierając szeroko oczy. Jej twarz przybrała kolor purpury, a dłonie zacisnęły się w pięści.

— Co. Tu. Się. Dzieje!? — Wycedziła przez zęby nie spuszczając wzroku z Katie.

— Amortencja — Szepnął do niej James.

Lysandra stała jak sparaliżowana, obserwując jak dłoń Remusa wędrują po plecach Katie.

— Nie dotykaj jej, Remus! — Warknęła i szybko odwróciła się na pięcie, podchodząc do Gryfonów.

— Jak do tego doszło!? — Zapytała z wyrzutem.

— Nie wiemy! — Zarzekał się James. — Po śniadaniu udał się do biblioteki po czym znaleźliśmy go tutaj, w objęciach tej dziewczyny.

— Jak się tego pozbyć?

— Katie czy Amortencji? — Zapytał Syriusz.

— Tego i tego — Odparła Lysandra.

— Nie mam pojęcia. Jestem słaby z eliksirów. — Oznajmił James. — Syriusz również. Przez te wszystkie lata to Remus odwalał za nas czarną robotę.

Lysandra zaklęła w myślach, wiedząc, iż jej umiejętności z tego przedmiotu również na nic się nie zdadzą.

Nagle Gryfoni otworzyli szeroko oczy i zastygli w bezruchu. Lysandra ponownie zwróciła się w stronę Remusa i aż zachłysnęła się powietrzem.

Lupin nachylał się właśnie ku Katie, która czule gładziła jego twarz dłonią.

Ślizgonka doskoczyła do nich w ostatniej chwili, wskakując między Remusa, a Katie. Chwyciła chłopaka za sweter i pociągnęła go za sobą.

— Dokąd mnie zabierasz? — Zapytał zasmucony Remus. — Nie chcę opuszczać mojej ukochanej.

Lysandra zdusiła w sobie dziki okrzyk i ruszyła w stronę drzwi, ciągnąc za sobą Lupina.

— Dokąd wy...

— Stul pysk, Katie! — Wrzasnęła Ślizgonka, posyłając dziewczynie mordercze spojrzenie.

James i Syriusz ruszyli za Lysandrą, zduszając w sobie śmiech. Owa scena wydawała się im nad wyraz przezabawna.

Cała czwórka, z nadąsanym Remusem na czele, ruszyła w stronę lochów.

— Dokąd go ciągniesz? — Zapytał Syriusz doganiając kuzynkę.

— Do Severusa. On będzie wiedział jak go odczarować.

— Myślisz, że Smarkerus nam pomoże? — Zapytał wątpliwie James.

— Oczywiście, że tak. — Zapewniła go Lysandra.

— W życiu wam nie pomogę!

Severus mierzył wrogim wzrokiem trójkę Gryfonów, na co Lysandra aż sapnęła ze złości.

— Daj spokój, Sev...

— Nie wiem czy przez te wszystkie lata zdążyłaś się zorientować... — Zaczął Ślizgon — Ale my się nie nienawidzimy.

Powiedziawszy to wskazał na siebie i trójkę Gryfonów.

James mruknął coś pod nosem, zaś Syriusz jedynie zacisnął pięści.

— Zrób to dla mnie, nie dla nich!

— Gdzie Katie? Tęsknię za nią...

Wszyscy spojrzeli na Remusa, który stał obok Lysandry z wyraźnie niezadowoloną miną.

— Zaraz Cię do niej zaprowadzimy, Luniek — Zapewnił przyjaciela Syriusz.

— Zgadza się. — Dodał James — Musimy tylko poczekać aż Smarkerus...

— Potter! — Syknęła Lysandra szturchając Gryfona w żebro.

Severus oblał się purpurą po czym oznajmił wyniosłym tonem:

— Możecie zapomnieć o mojej pomocy. Niech ktoś inny wam pomoże.

— Do kogo niby miałabym się z tym zwrócić? — Zapytała Lysandra z wyraźną pretensją w głosie.

— No nie wiem... — Rzekł Snape sarkastycznie — Może do Slughorna?

— I co mu powiem? Dzień dobry, jakaś świruska podała mojemu chłopakowi Amortencję?

— Chłopakowi? — Zapytał Severus nie kryjąc zaskoczenia.

Ślizgonka zwyzywała się w myślach za swoją nieuwagę po czym oznajmiła na odchodne:

— Zapomnij o tym.

Po tych słowach zgarnęła Remusa i ruszyła w stronę schodów. James i Syriusz pokazali jeszcze Snape'owi wulgarny gest po czym dołączyli do Lysandry.

— To co robimy? — Zapytał Potter.

— Idziemy do Slughorna.