•••

Jenna z niepokojem rozglądała się po starym, zapuszczonym budynku, co rusz posyłając niepokojące spojrzenie ku Samowi.

Steve od dłuższego czasu siedział w niewielkim pomieszczeniu, czekając aż Bucky się ocknie.

– I co teraz? – Zapytał Sam przerywając ciszę.

Kobieta wzruszyła ramionami po czym odparła:

– To zależy od Steve'a.

W tym samym momencie, jak na zawołanie pojawił się wcześniej wspomniany mężczyzna.
Spojrzał na Jennę smutnym wzrokiem i rzekł smutno:

– Pozwól, że nastawię Ci ramię.

– Czy to będzie boleć? – Zapytała niepewnie Jenna.

– Tak.

– Cóż, przynajmniej jesteś szczery.

Ciemnowłosa niechętnie usiadła na krześle. Rogers podszedł do niej wzdychając ciężko. Chwycił jej ramię po czym zaczął odliczać do trzech.

Jenna krzyknęła z bólu, jednakże ustał on w ułamku sekundy.

– Przykro mi, Jenn. – Szepnął Steve spoglądając na zaczerwienioną od bólu twarz przyjaciółki.

– W porządku. Nie miał nad sobą kontroli. – Odparła po czym wstając z krzesła, zapytała: – Ocknął już się?

– Nie.

Kapitan zerknął niepewnie na Sama i ponownie spoglądając na Jennę oznajmił:

– Muszę załatwić kilka spraw. Zważając na Twoje ramię, lepiej gdybyś została z Bucky'm. Wrócimy wieczorem. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem...

Kobieta kiwnęła jedynie głową, nie zadając zbędnych pytań.

Jenna w milczeniu obserwowała jak Steve i Sam wsiadają do małego garbusa po czym odjeżdżają.

Weszła do pomieszczenia, w którym był przetrzymywany James i ku jej zaskoczeniu, mężczyzna był przytomny.

Napięła się cała, obawiając się ataku, jednakże ten rzekł ze skruchą w głosie:

– Obudził mnie Twój krzyk... – Wskazał na ramie kobiety i zapytał: – Boli?

– Już nie. – Odpowiedziała, siadając pod ścianą naprzeciwko Jamesa. – Jak się czujesz?

– Obolały. Dużo szkód wyrządziłem?

Jenna nie odpowiedziała, co James uznał za tak.

Siedzieli przez chwilę w milczeniu, gdy ten nagle zapytał:

– Rozmawiałaś już ze Stevem?

– O?

– O Twoich zdolnościach, które wymykają się spod kontroli.

– Nie wiem czy zauważyłeś, ale nie miałam na to czasu. – Warknęła Jenna, na co Bucky spuścił głowę.

Kobieta pożałowała swojego nagłego przypływu złości, toteż rzekła:

– Przepraszam. Wiem, że to nie Twoja wina.

Mężczyzna odgarnął swoje ciemne włosy z twarzy i wpatrując się w ciemnowłosą zapytał:

– W tamtej chacie wspomniałaś coś o planecie Navaar. Zgadza się?

Jenna kiwnęła głową, na co ten kontynuował:

– Co to za planeta? Jak wiesz, mam prawie sto lat i zero pojęcia o otaczającym nas świecie. Nie wspominając już o kosmosie.

Jenna uśmiechnęła się delikatnie i odparła:

– Navaar jest niezamieszkaną planetą, której moce przejęłam. Znalazłam się tam przypadkiem wraz z moją biologiczną matką. Ona zmarła, ja jednak... W nieznany mi sposób pozyskałam swoje zdolności.

Wyraźnie zaciekawiony Barnes zapytał ponownie:

– Jak udało Ci się wrócić na Ziemie?

– Znalazł mnie Odyn, potężny władca Asgardu. Zabrał mnie na swoją planetę i zaopiekował się mną. Wychował mnie, wyszkolił i przyjął do swojej rodziny. Jest dla mnie niczym ojciec.

– A co z Twoim biologicznym ojcem?

– Nie żyje. – Oznajmiła smutno Jenna. – Zabiłam go.

James był wyraźnie zaskoczony taką informacją, toteż Jenna opowiedziała mu pokrótce o wydarzeniach z Casperem.

– Przykro mi to słyszeć. – Szepnął. – Straciłaś biologicznych rodziców.

– Straciłam również Friggę, moją przybraną matkę oraz... – Kobieta wyraźnie się zawahała co nie umknęło uwadze Bucky'ego. – Lokiego.

– Loki? Czytałem o nim. To nie on zaatakował Ziemię kilka lat temu?

Ciemnowłosa kiwnęła twierdząco głową.

– Kim on dla Ciebie był?

– Kimś bardzo ważnym.

•••