Przysunęłam do siebie kubek z kawą, który Gabriel postawił na blacie i usiadłam na wysokim stołku.

Gabriel zbierał się dłuższą chwilę i widziałam jak walczy, żeby ułożyć coś sensownego.

- Zacząłem szukać mieszkania. Powiedziałem Paulinie, że to definitywny koniec, bo wiem, że ciągle miała nadzieje, że się zejdziemy. Chcę mieć opiekę naprzemienną nad Szymkiem.

Uniosłam kubek do ust i upiłam mały łyk gorącej kawy.

- Chcę z Tobą być, Izabelo.

Zatrzymałam się z kubkiem w powietrzu. Tych słów się nie spodziewałam usłyszeć. Gabriel patrzył na mnie, a jego mina nie wyrażała w tym momencie żadnych emocji. A może wyrażała tak dużo, że nie byłam w stanie żadnej rozpoznać?

Odchrząknęłam cicho i odstawiłam kubek na blat z cichym brzękiem.

- Jestem z Maksem.

Powiedziałam tak cicho, że sama ledwo usłyszałam swoje słowa. Tak, jakbym bała się je wypowiedzieć na głos.

- Naprawdę coś do niego czujesz? Jeśli go kochasz, to odejdę. Tylko mi powiedz.

Miałam wrażenie, że wzrok Gabriela pali moją skórę. Że przeszywa mnie na wylot.

Nie kochałam Maksa i to było jasne.

Na szczęście przed odpowiedzeniem Gabrielowi uratował mnie dzwonek do drzwi.

Nie spodziewałam się nikogo w sobotę, zwłaszcza, że miałam cały weekend spędzić u Maksa, ale teraz byłam wdzięczna za tego, kto przyszedł, bo było to jak wybawienie.

- Zobaczę kto to.

Mruknęłam, zsuwając się ze stołka. Poprawiłam pasek od swojego szlafroka i podeszłam do drzwi. Nie patrząc nawet przez wizjer otworzyłam drzwi.

I od razu tego pożałowałam.

Czułam jak krew odpływa mi z twarzy.

- Wera do mnie zadzwoniła, że od wczoraj nie może się z Tobą skontaktować.

Po tych słowach zdałam sobie sprawę, że od wczorajszego wyjścia od Maksa nawet nie spojrzałam na telefon.

Maks nie wyglądał jednak na złego. Bardziej na zmartwionego.

- Co się dzieje, Iza? Czemu powiedziałaś, że jedziesz do Wery?

Sparaliżowało mnie. Przysięgam, że nie byłam w stanie się ruszyć. A wtedy wydarzyło się coś jeszcze gorszego. Gabriel wyszedł z mojej kuchni. W samych bokserkach.

Maks obrzucił go wzrokiem, a potem spojrzał na mnie.

Kurwa, błagam o jakiś meteoryt. Niech uderzy w ten blok i pogrzebie mnie, żebym nie musiała tkwić teraz w tej sytuacji.

- Rozumiem.

Rzucił krótko Maks, obracając się i kierując do windy. Wyleciałam za nim, zatrzaskując za sobą drzwi mieszkania.

- Maks, poczekaj. To nie tak. Wytłumaczę Ci.

Nie obrócił się. Wiedziałam, że jest zraniony. Nacisnął przycisk przywołujący windę.

- Maks..

Dotknęłam ręką jego ramienia.

- Daj znać jak będziesz wolna. Naprawdę wolna.

Rzucił, nawet na mnie nie patrząc i wsiadł do windy, która akurat przyjechała.

Miałam ochotę rozpłakać się na środku korytarza.

Wróciłam do mieszkania w momencie jak Gabriel ubierał na siebie wciąż jeszcze wilgotne ubrania.

On też na mnie nie patrzył.

- Przemyśl sobie co powiedziałem, Izabelo.

Rzucił mi krótkie spojrzenie, a potem zarzucił na ramiona kurtkę.

- Będę czekał.

I zostałam sama.

Rzuciłam się na kanapę i ukryłam twarz w poduszce, pozwalając, aby łzy poleciały z moich oczu.

...

- Nie wiem co mam Ci powiedzieć, stara. Nie będę Cię dobijać, ale no.. odjebałaś.

Palce Wery gładziły moje włosy, kiedy leżałam z głową na jej kolanach i patrzyłam tępo w telewizor, gdzie akurat leciał jeden z odcinków Chirurgów.

- Chciałabym być jak Cristina. Bez emocji. Bez przejmowania się. Po prostu mieć wyjebane. Być robotem.

Wera nie odpowiedziała, ale czułam, że się uśmiecha.

- Kończę z facetami. Może się przerzucę na kobiety? O, albo pójdę do zakonu.

Usłyszałam ciche prychnięcie.

- Za bardzo lubisz seks, żeby zostać zakonnicą.

Powiedziała, a ja nie mogłam się nie uśmiechnąć na jej słowa i nie przyznać jej racji. Obróciłam się na plecy, żeby spojrzeć na twarz przyjaciółki.

- Co jest ze mną nie tak? Bo coś musi być. Czemu nie mogę się zakochać w Maksie? Jest miły, troszczy się o mnie. A ja go po prostu lubię. Tylko lubię. Zasługuje na więcej, a ja tego więcej nie mogę mu dać. Zamiast tego jak debil zakochałam się w swoim profesorze, który ma żonę i dziecko. Co może być bardziej pojebane?

Wera patrzyła się na mnie, nie dając mi żadnej odpowiedzi. A ja dopiero po dłużej chwili zdałam sobie sprawę co powiedziałam.

Byłam zakochana w Gabrielu.

Kurwa, naprawdę byłam zakochana.

Sens tych słów sprawił, że zaczęło kręcić mi się w głowie, a żołądek niebezpiecznie się zacisnął. Podniosłam się do pozycji siedzącej, czując, że chyba zaraz zwymiotuje.

- No stara. Teraz to naprawdę masz przejebane.

Spojrzałam na przyjaciółkę, nie pamiętając kiedy ostatni raz widziałam u niej tak śmiertelnie poważną minę.

- Pakuje się i jadę w Bieszczady.

Powiedziałam, a Wera zaśmiała się, obejmując mnie ramieniem.

- Ogarniemy to.

I za taką przyjaciółkę byłam wdzięczna najbardziej.

...

- Powiesz mu?

Usłyszałam, kiedy siedziałyśmy na auli i czekałyśmy na rozpoczęcie zajęć z Gabrielem. Pokręciłam głową i pochyliłam się nad swoim zeszytem.

- To nie jest dobry pomysł. Miał rację jak mówił, że nie powinniśmy się spotykać. Nie powinniśmy wykraczać poza relacje studentka-profesor.

- Kochasz go. Może nie powinnaś się przed tym bronić.

- Muszę.

Wera nic już więcej nie powiedziała, a chwilę potem Gabriel wszedł do auli i rozpoczął wykłady.

Obserwowałam go praktycznie przez całe zajęcia. Wiedział o tym, bo zerkał na mnie od czasu do czasu.

Patrzyłam, jak przechadza się po pomieszczeniu. Jak powoli i ze zrozumieniem wszystko tłumaczy. Jak jego dłoń zgrabnie zapisuje tablicę. Emanował pewnością siebie. Delikatnie się uśmiechał, gdy naprawdę był wczuty w jakiś temat. Jego charyzma i inteligencja sprawiały, że wydawał się jeszcze bardziej przystojny, niż był w rzeczywistości.

I, cholera, naprawdę byłam w nim zakochana.

Jak bardzo miało mnie to zniszczyć?

Kiedy zajęcia się skończyły, a ostatni studenci pakowali się do wyjścia, podeszłam powolnym krokiem do biurka Wolańskiego. Zdawał się zaskoczony, zwłaszcza, że ostatnio, z resztą jak zwykle, go unikałam.

- W sobotę będę w klubie.

Rzuciłam krótko i nie czekając na jego odpowiedź, wyszłam z sali.