„Kiedy, pożegnawszy się, wychodził na ulicę, Henryk Sienkiewicz pomyślał, że chyba jest mu go nawet trochę szkoda. Dobry chłopak, ale ma wielką skłonność do emfazy. Tak... No cóż, przesadza. Ze wszystkim przesadza. Fantasta. Robi z muchy słonia. I grafoman, trochę egotysta. Szkoda... Nic go nie nauczy. Pisze dalej tak, jak pisał. Wylewnie! Rzeką, bez żadnej tamy. Taka słowna sraczka."