Per Hubi

Spodnie były dla mnie sam raz więc postanowiłem je wziąść. Gdy już się ubrałem wyszedłem z przymierzalni. Zobaczyłem odrazu Karola z uśmiechem na twarzy i patrząc na mnie, bez słów przeszedłem obojętnie Koło niego i zacząłem iść w stronę kasy. Po chwili chłopak zaczął iść obok mnie

-teraz będziesz mnie unikać? - spytał

-jeśli to ma być nauczka to tak - odpowiedziałem

Doszliśmy już do kasy, w kolejce stały jakieś 2 kobiety więc coś czuję że nie będziemy tu czekać godziny. Chłopak po chwili klepnął mnie lekko w pupe

-Karol możesz się ogarnąć? - spytałem szeptem

Chłopak tylko przewrócił oczami na znak że on nic nie wie i jak ja mam resztę życia z nim wytrzymać? Mniejsza, gdy była już nasza kolej podałem pani spodnie. Kobieta wzięła je i odcięła metkę. Mój chłopak zapłacić za nie i kiedy już wszystko  było ogarnięte pożegnaliśmy się i wyszliśmy ze sklepu

-teraz do domu? - spytałem

-a nie chcę na jakiś romatyczny spacer?

-nie, co cię dziś bierze że taki jesteś?

-boję się że cię stracę i może chce te ostanie chwilę z tobą spędzić? - odpowiedział pytająco

Nie odpowiedziałem, rozumiem Karola też się boję co będzie ze mną... z nami. Chcę być z nim, chce jedynie aby osoba którą bym oddał życie by  była obok mnie zawsze.

-Hubert! - chłopak mnie szturchnął - zamyslileś się czy co?

- a o co pytałeś?

- mówiłem że jadziemy do domu bo za godzinę jest spotkanie

Takim sposobem wsiedliśmy do samochodu. Zapieliśmy pasy i kiedy byliśmy już gotowi chłopak włączył silnik i pojechał w stronę domu. Droga minęła w ciszy, nikt z nas nie wziął jakiego tematu do rozmowy i może nawet lepiej. Gdy Dojechaliśmy wysiadłem z samochodu, wziąłem spodnie i wszedłem do środka nie czekając na chłopaka. Skierowałem się od razu do mojego pokoju, w sumie ostanio w ogóle tam nie spędzałem  czasu. Chciałem wejść ale drzwi były zamknięte a kluczyków na szafce nie było. Ciekawe kto je wziął.