Następnego dnia, kiedy Callum wytrzeźwiał, błagał Tatianę o wybaczenie.

— Tatiu, ukochana! — Mówił pełnym skruchy tonem — Przepraszam. Dobrze wiesz, że Cię kocham. Nie zrobiłbym Ci krzywdy.

Tatiana spojrzała na niego twardo, nie chcąc słuchać jego wyjaśnień.

— To przez alkohol — Kontynuował chłopak — Miałem dość tych plotek o Tobie i Riddle'u. Zaniedbywałaś mnie, stałaś się oschła. Myślałem, że faktycznie coś jest na rzeczy.

— Pomiędzy mną a Tomem niczego nie ma — Oznajmiła Tatiana.

— Może i nie, ale ja nie jestem głupcem! — Broda Calluma zadrżała — Widzę jak on na Ciebie patrzy, jak pożera Cię wzrokiem. Mógłby mieć każdą a skupia się głównie na Tobie. Chcę mi zrobić na złość!

— Nie wygaduj bzdur...

— Tatiu... błagam. To się więcej nie powtórzy.

Tatiana spojrzała na stojącego przed nią chłopaka, który błagał ją o wybaczenie i nie poczuła wobec niego żadnej litości.

— Nie — Rzekła stanowczo — To koniec, Callum.

— Proszę...

— Zamilcz! — Warknęła, czując ogarniającą ją złość — Już dawno miałam to w planach.

— To przez niego, prawda? — Callum był wyraźnie zdruzgotany — Powiedział mi, że należysz do niego. Nie uroiłem sobie tego!

— Gadasz głupoty... — Tatiana westchnęła głęboko i ruszyła przed siebie, chcąc wyminąć chłopaka lecz ten chwycił ją za nadgarstek i zapytał szeptem:

— Od jak dawna, Tatiu?

— Callum...

— Od jak dawna!? — Chłopak był wyraźnie zrozpaczony — Spędziłem wiele nocy, siedząc w salonie wspólnym i czekając na Twój powrót. Usprawiedliwiłem Cię za każdym razem! A Ty...

— Wystarczy — Warknęła Ślizgonka i wyrywając mu swoją dłoń, odeszła.