Była 5 rano, jak zwykle poszłam nad jezioro. Wschód słońca, wtedy nie było nic piękniejszego od tej chwili, którą musiał przerwać mi brunet.

- Hej jestem.

- Hej...- powiedziałam trochę niezadowolona- Po co tu przyszedłeś?

- Mieliśmy coś sprawdzić.

- Ty miałeś. Ja nie.

- A jak tam Jacob? Puszcza cię nadal nad jezioro?

- Od początku, gdy u niego byłam mi zabronił, bo wiedział, że są tam inne wilkołaki, które mogą stanowić zagrożenie dla mnie i dla niego.

- Czyli tak jakby łamiesz zasady, tak?

- Tak. Jest za pięć szósta ja spadam.

- Eh! Ja nigdy tego nie sprawdzę!

- Sprawdzisz, sprawdzisz, ale kiedy indziej.

Wróciłam, śniadanie zrobiłam. Jacob wstał, zjadł, dał mi dwa wiadra i poszedł na polowanie. Jak zwykle...

                                                                              ***

O 10:00 postanowiłam wybrać się nad jezioro, żeby napełnić te wiadra. Napełniłam je i sobie chwilę posiedziałam na średniej wielkości skale.

- O widzę, że jesteś!- usłyszałam głos wilkołaka, którego wcześniej spotkałam.

- Ta, jestem! Przybyłam po wodę!

- Gdzie Jacob?

- Na polowaniu. A co?

- A nic... Tak się tylko pytam.

- Ja idę odnieść wiadra wody i zaraz wracam.

- Okej, ja tu czekam.

Po pięciu minutach wróciłam. Gadaliśmy. Stałam przed drzewem, a przede mną stał brunet. 

- Jaki masz kolor oczu?

- Nieważne...- byłam córką alfy, więc nie musiałam go słuchać, bo sama byłam alfą. Po oczach mógł rozpoznać czy jestem wolna i czy jestem jego bratnią duszą.

- Pokaż!

- Po co ci to?- przycisnął mnie do drzewa.

- Popatrz mi w oczy, póki proszę grzecznie.- i lekko podniósł brwi.

- Nie!

- Popatrz mi w oczy!- tym razem warknął groźnie i w tym momencie już czułam, że on też nie jest byle kim. Był alfą.

- Nie!- wrzasnęłam.

- To pogadamy inaczej... Pokaż!!!- wrzasnął.

W tej chwili zjawił się Jacob, jako rudy wilk z zielonymi oczami. Udawał, że jest odważny, że przybiegł mnie ratować, a tak naprawdę był tchórzem. Ja zemdlałam, a brunet zaczął biec w stronę domu, bo co miał robić? On nie chciał, a ja i tak mu wybaczyłam. I wiem, że nie zrobił tego specjalnie. Wcześniej zmienił się w człowieka. Był wcześniej wilkiem, żeby odstraszyć innego wilkołaka.

- Kate! Nic ci nie jest?- zaczął klepać mnie po policzkach- Zabiję drania, który ci to zrobił!- wziął mnie na ręce i ruszył w stronę chatki. Kiedy byliśmy na miejscu, odłożył mnie na łóżko i przykrył kocem. Obudziłam się o trzeciej w nocy, nie wiedziałam co się stało, przy mnie siedział Jacob.

- C-o, co się stało?

- Jakiś wilkołak był przy tobie, gdy przybiegłem on uciekł, a ty padłaś na ziemię i zemdlałaś.

- Aha...

- Idź spać. Już przynajmniej nie muszę się o ciebie martwic...

Poszłam spać...