Siedziałam w salonie i oglądałam telewizję. Usłyszałam, że ktoś schodzi ze schodów. Popatrzyłam się w tamtą stronę i zobaczyłam Arrona.

- Arron? Co ty tu robisz?

- Przyszedłem w odwiedziny...

- A co masz dla mnie jakieś nowiny?- zaśmiałam się.

- Nie, tylko odwiedzić brata...

Wyszedł z domu i zamknął za sobą drzwi.

- Chris!- krzyknęłam, żeby mnie usłyszał, ale widocznie tak się nie stało.

Wstałam i szłam w stronę gabinetu. Nawet nie zapukałam.

- Czego?- warknął zły.

- Czego?! Czego?! Niczego!

- Kate wychodź!

- A czemu? Masz jakąś ważną sprawę?

- Wyjdź i to natychmiast!

- Nie...- usiadłam na fotelu i patrzyłam na chłopaka.

- Skoro ty nie wyjdziesz to cię sam z tego pokoju wywalę...

Chwycił mnie za rękę i mocno szarpnął do wyjścia. Kiedy byłam już na korytarzu z hukiem zatrzasnął drzwi.

~ Ale ma humorki...- mruknęła wilczyca.

- Jemu odbiło!- powiedziałam do niej.

~ Jeśli teraz się zorientowałaś to gratulacje...

- Żeby wywalać MNIE  z pokoju!

Wybiegłam za dom i szłam w stronę lasu. Nagle zostałam przyciśnięta do drzewa.

- Dzień dobry Lucas jestem.- powiedział energicznie chłopak i potrząsnął moją dłonią.

- Au...- syknęłam.

- Coś się stało?

- Ty się stałeś.

- Ja pytam na serio.- przekręcił oczami.

- Nie przekręcaj mi tu oczami!- chłopak jeszcze raz to zrobił.

- Jak powiesz co się stało przestanę...

- No dobra... Chris wytargał mnie z pokoju na siłę. Szarpnął mnie mocno za rękę i zatrzasnął drzwi...

- Po pamięta...- powiedział Lucas ledwie słyszalnie, ale on nie wie, że jestem wilkołakiem.

- Co?

- Kim on dla ciebie jest?

- To mój chłopak...

- Nie kłam!- dodał już ostrzej.

- Ale ja nie kłamię!

- Nie udawaj, że nie jesteś wilkołakiem!

- Co ty gadasz? Wogóle co to są WILKOŁAKI?

- Nie udawaj głupiej, bo na taką nie wyglądasz...

- Czy ty nie możesz mi po prostu uwierzyć?- spytałam poirytowana.

- Zaraz się przekonamy...- odpowiedział tajemniczo.- Chodź...

Szliśmy w stronę wielkiej, pięknej polany. Lucas stanął na jej środku i zamienił się w wilka.

Ja natomiast patrzyłam na niego tępo.

~ Zapomniałaś o krzyku!- upomniała mnie wilczyca.

A no tak... Ale już za późno... Chyba się zorientuje...

- Co? Nie boisz się?

- Nie?

- Czyli jesteś wilkołakiem!

- To, że nie boję się wilków, nie znaczy, że nim jestem...

Chłopak przemienił się i popatrzył na mnie podejrzliwie.

- A to?- odsłonił włosy z mojej szyi- Oznaczenie...

- Co? To zwykły tatuaż!

- Nie kłam no!

~ Już wie...

- Może jeszcze da się coś zrobić!- powiedziałam do wilczycy.

- Udowodnij, że nie jesteś jednym z nas...

- Eee... Nie umiem się zmieniać?

- No błagam... Powiem coś bardzo cicho, ok?

- Dobra?

Chłopak mruknął coś pod nosem.

- Co powiedziałem?

- Idiotka...

- Jesteś jednym z nas!

- N-nie jeste... A z resztą! Mniejsza! Tak, tak jestem wilkołakiem, to co mam na szyi to oznaczenie, a nie tatuaż, umiem zmieniać się w wilka! Zadowolony?

- I to jak...

- Wracam do watahy...

- Do zobaczenia...- chłopak zniknął za drzewami.

~ Poprawka:  Do nigdy nie zobaczenia...

- Chris się wkurzy...

~ I to jeszcze jak!~

- Ty to umiesz poprawić mi humor...