Wiem, długo mnie tu nie było...

Zaczęłam wić się jak piskorz, drapać, gryźć, wierzgać itp. W końcu zwaliłam Chrisa na podłogę i szybko zerwałam się na równe nogi.

- Co ty sobie myślisz?- zrobił zdziwioną minę- Że dam ci się przelecieć?!

- Myślałem, że tego chcesz...

- Ja mam 16 lat człowieku! Albo raczej człowieko- wilku!

- A ja 17 i co? Wilkołaki mają dzieci już na 16 lat...

- Ja dzieci nie będę miała tak wcześnie!- prychnęłam.

- Dobra, dobra przepraszam...

- Przyjmuję przeprosiny...

- Dobra, trzeba tu trochę ogarnąć...- chłopak wskazał na pościel leżącą na podłodze, rozwalone ciuchy, brudną podłogę, przesunięty dywan i na nas.

- Czego oczekujesz?- spytałam.

- Że tu posprzątasz?

- Taka ze mnie sprzątaczka jak z ciebie alfa...- prychnęłam.

- Czyli bardzo dobra?

- Nie, raczej na odwrót!- wybiegłam z pokoju, bo wiedziałam, że się mega wkurzył.

Zamieniłam się w wilka i wybiegła za dom. Już po chwili byłam ścigana. Nie zamierzałam się poddać. O... nie! To nie mój styl.

- Wiesz co będzie jak cię dogonię?- spytał mi w myślach rozbawiony.

- Jak mnie dogonisz to się dowiem... Ślimaku!

- Nie wyjdziesz z mojego pokoju przez 24 godz!

- No i?

- A w nocy nie będziesz mogła spać...

Teraz jestem przerażona!

~ Ja tam się cieszę!- pisnęła wilczyca, że zabolało mnie w głowie.

- Ja bym się na twoim miejscu nie cieszyła...

~ Zapamiętaj: "Nigdy, ale to nigdy, nie wkurzaj swoje alfy".

- Mojego alfy?! To powinna być moja sprzątaczka, a nie alfa!- przerwałam, gdy zostałam powalona przez szarego wilka na ziemię.

- Ze mną nie wygrasz...

- Puszczaj!

- Nie puszczę!

1 godz. później...

Siedziałam na łóżka. Trzęsłam się ze strachu. Zapomniał czy nie zapomniał? Zapomniał czy nie zapomniał? Zapomniał czy nie zapomniał?

Do pokoju wszedł "mój alfa" i spojrzał na mnie dziwnie.

- Co się gapisz jak na idiotkę?

- Zastanawiam się... Czy nią przypadkiem nie jesteś...

- Śmieszne... Moja sprzątaczko...

- Teraz to sobie nagrabiłaś księżniczko...- rzucił się w  moją stronę.

- Księżniczko?- prychnęłam- Przecież nie mam korony na głowie, pięknej sukni, wysokich jak blok obcasów, więc... Dlaczego księżniczko?

- Tak jakoś... Jesteś jedyna w swoim rodzaju... A co do sprzątaczki? To ty powinnaś nią być.

Zepchnęłam z siebie Chrisa i usiadłam jeszcze raz na łóżku. "Mój alfa" zrobił to samo.

- Jeśli myślisz, że będę gotowała ci codziennie obiadki, to się mylisz mój drogi.- pogroziłam mu palcem przed oczami.

- Okej... Jak nie sprzątaczką, to musisz mnie oswoić...

- Że co?

Chris zamienił się w wilka i zaczął skradać jak drapieżnik, którym poniekąd jest.

- Eee? Siad?- nie słuchał- Leżeć! Turlaj się! Przytul?- na te słowa skoczył na mnie szybko zmieniając się w człowieka...

- Nie przemyślałaś konsekwencji swego czynu...

- Jakich konsekwencji?!

~ Oj ty się dowiesz!

- Ogarnij się wilczyco!- syknęłam do niej- Jeśli myślisz, że jutro nie będę mogła chodzić to się mylisz!

~ To się jeszcze okaże... Może nie będziesz mogła chodzić dwa dni?

- Ugh... Przymknij się w końcu...

Chris patrzył na mnie niepewnie.

- Coś się stało?- spytałam poirytowana.

- Wyglądasz na przerażoną...

- Ciekawe czemu? Co nie?

- Nie dramatyzuj...

- Zagadałam się!

-" No i?"

- A teraz złaź ze mnie ty napalona marchewko!

- Napalona marchewko?!

- Wolisz pomidorze?

- A chcesz pomidorem?

- Ja ci dam pomidory!

- Za chwilę ty będziesz pomidorem skarbie, gdy zobaczysz mnie bez koszulki...

- Ani! Mi! Się! Waż!

Ale było już za późno...