O 20:00 Brian i Arron wraz z Jessicą zapukali do drzwi. Otworzył im Chris. Usiedliśmy na kanapie. Włączyliśmy film. Na stoliczku były chipsy, przekąski i coś do picia. Ja i Jessica poszłyśmy do pokoju. Dokładniej do gabinetu Chrisa. Poszłyśmy tam, ponieważ inne pokoje były zajęte, nie było gdzie usiąść i takie tam. Otworzyłam drzwi. Na podłodze leżały porozwalane papiery, niewyłączony komputer, zakurzone książki. On wogóle nie umie sprzątać? Ja usiadłam na krześle przed komputerem, a Jessica na wielkim, skórzanym fotelu.

- Fajnie tu macie...- szepnęła do mnie.

- Czemu szepczesz?- spytałam śmiejąc się cicho.

- Bo nie zamknęłaś drzwi.- wstałam, podeszłam i zamknęłam drzwi na klucz.

- Lepiej?- spytałam.

- O wiele. Zobacz co on tam robił na komputerze...

Usiadłam przed komputerem. Ruszyłam myszką. Poczytałam trochę... I wtedy zobaczyłam zdjęcie Arrona. Dziwne...

- Ej, tu jest Arron!

- Arron?- spytała zdziwiona dziewczyna.

- No tak Arron! Co oni przed nami ukrywają?

- Ty jakiś detektyw? Nie wtrącaj się lepiej...

- To mój chłopak, spytam się go...

Kiedy Jessica i Brian wrócili do domu poszłam do Chrisa. Arron oglądał film.

- Co ty masz przede mną do ukrycia?

- Ja? Nic.

- Nie wogóle... To po co szukasz o Arronie? Hm?

- Nie wolno ci tam wchodzić!

- Nic nie mówiłeś. A poza tym nie ma żadnego zakazu...

- Już ci mówię. Eh... To trudne.

- Hm?

- My jesteśmy braćmi.

- Braćmi?

- No tak.- wtrącił się Arron, który zatrzymał film.

- Jak to braćmi?

- Po prostu... Nie mówiliśmy o tym nikomu, bo by nas szukali.

- Braci bawiących się na łące...

- Eeeee...

- Słuchaj chodzi o to, że kiedyś chcieliśmy uciec od "rodziców", którzy kryli przed nami prawdę. Oni nie byli naszymi rodzicami. Nie mieli potomstwa, więc nie mieli też kogoś kto przejąłby watahę. W związku z tym porwali nas. My dowiedzieliśmy się o tym i chcieliśmy znaleźć tych prawdziwych... Powiedzieliśmy, że idziemy na łąkę. Oni nic nie podejrzewali... Tak naprawdę uciekliśmy i już więcej nas nie widzieli...

- Aha...- pokiwałam głową i szłam w stronę sypialni, jednak nie spuszczałam ich z oka.

- Nie mów nikomu...- Chris wrócił do oglądania film, a Arron poszedł za mną. Zamknęłam za nim drzwi.

- Tak było na prawdę...

- Dobrze, wierzę wam, ale chcę ci podziękować...

- Za co?

- Chodź by za to, że wrzuciłeś nauczyciela do kantorka.

- Nie musisz...

- Chodź by za to, że położyłeś mnie na brzeg, kiedy nie miałam siły...

- Naprawdę?

Wtedy ja przytuliłam się do niego.

- Dzięki...

~Naprawdę będziemy miały kłopoty...

Po słowach mojej wilczycy do pokoju wparował wściekły Chris...