Otworzyłam szybko oczy. Obok mnie siedział Chris, Brian i Jessica. To jakieś zebranie?

- Obudziłaś się...

I przez te słowa przypomniałam sobie sen. Rozglądnęłam się dookoła. Chłopak zauważył to i przytulił mnie mocno. On coś wie?

- Spokojnie... Jesteś bezpieczna...

Wyszłam, przebrałam się i zeszłam na śniadanie. Tam opowiedziałam im wszystko. Ze szczegółami. Nie tylko coś grozi mi, ale też Jessice. Dostałyśmy zakaz wychodzenia samym na dwór. Mogłam o tym nie mówić.

Siedziałam w pokoju Luny wraz z Jessicą i myślałyśmy nad tym wszystkim.

- Kate, dobrze, że nas poinformowałaś.

- Tobie zawsze powiem.

- Nie wiem co mamy robić... Niedługo wyjeżdżam, a my nawet nie możemy gdzieś razem wyjść!

Zaczęło mi się lekko kręcić w głowie.
Chwyciłam się koleżanki, aby nie spaść z łóżka.

- Ej, wszystko dobrze?- spytała.

- Ymm... Tak...

- Może lepiej, żeby Chris się dowiedział?

- Nie, ma za dużo spraw na głowie...

- Jak uwarzasz... Ale na pewno nic ci nie jest?

- Na pewno...

Nie wiem co mi się dzieje. Mam zawroty głowy, od czasu do czasu zbiera mi się na wymioty. Co to może być?

- Boję się...

- Czego?

- Że tak się stanie...

- Nie masz czego... Jak już Brian cię obroni!

- No, tak, ale...

- Żadnych "ale"...

Usłyszałyśmy pukanie do drzwi.

- Proszę!- krzyknęłam.

Do pokoju wszedł nie kto inny jak Chris i Brian.

- Można?

- Wchodźcie...

Mężczyźni usiedli obok nas.

- Kate, miałem ci to powiedzieć już dawno...

- Słucham.

- Kiedy zostałaś w chatce poszedłem na spotkanie z wrogiem. Zrozum, on chce cię...- przerwałam mu.

- Po co mi to mówisz? Ja wszystko wiem...

- Co?! Skąd?!

- Nie byłam w chatce tylko poszłam za tobą. Schowałam się i słuchałam waszej rozmowy. Jakoś niebardzo mi się podobała i wróciłam do domu. Podobno ma być wojna, a ty mnie nie oddasz. Przynajmniej tak mówiłeś...

- Ciebie nigdy nie oddam...

- A ty? Brian?

- Też cię nigdy nie oddam Jessica.

- Coś czuję, że wygram.

- Co?- powiedziałyśmy w tym samym momencie zdezorientowane.

- Chris słyszał waszą rozmowę...

- Ty tu cały czas stałeś?!

- Tak.

- Wszystko słyszałeś?!

- Tak.

- Wyjdź.

- Nie.

- Wychodź, albo z następnej pełni nici.

- Już wychodzę, już wychodzę...

- Ty też, Brian!- powiedziała przyjaciółka.

Zamknęli za sobą drzwi.

- Jak ja tego nie usłyszałam?

- Jesteś w ciąży, to proste...- dziewczyna złapała się za usta. Że co? Skąd ona to wie.

- Skąd ty to wiesz?

- Możemy uznać, że tego nie słyszałaś?

- Niestety, nie...

- Mam taki dar.

- Wiesz coś jeszcze?

- To bliźniaki.

- Co?!

- Chłopiec i dziewczynka.

- Coś jeszcze?

- Musisz o siebie dbać. Mówiłam odpowiednio cicho, że jakby stali za drzwiami i tak by nie usłyszeli...

- Jescze coś wiesz?

- Nie...

- Mogłabyś być lekarką, wiesz?

- Na razie muszę zajmować się Brianem... A od teraz tobą.

- Myślę, że sobie poradzę.

- Jako twoja przyjaciółka muszę się tobą tak jakby zaopiekować.

- Dlaczego "tak jakby"?

- Wiesz, żeby Chris nie był zazdrosny.

- Ale nie mów mu o tym, dobrze?

- Okej, ale prędzej czy później się o tym dowie.

- Sama mu o tym powiem...

- Jak chcesz...

Wiem, że długo mnie nie było, ale myślę nad drugą częścią... Pozdrawiam!