Gdy przeczytałam ten artykuł byłam przerażona.

Usłyszałam nagle otwieranie drzwi od mojego pokoju, przez co odruchowo spojrzałam w tamta stronę.

Ujżalam przestraszonego zdyszanego Nikolaja.

-Mówiłem, że, jesteś, tą, wojowniczką-mówił przez wciągane do płuc powietrze.

-Nie jestem-powiedziałam odkładając telefon na szafkę nocną.

Wstałam z łóżka i skierowałam się w stronę Nikolaja.

-Nie możesz o tym nikomu powiedzieć-zagroziłam Nikolajowi.

-Jasne-przewrócił oczami i wyprostował się, na co złapałam go za szczękę i przysnęłam do swojej twarzy.

-Nie masz prawa!-krzyknęłam i wymięłam go schodząc po schodach do salonu.

Położyłam się na kanapie i włączyłam telewizor, włączając Nickeloodeon, gdzie leciał spongebob.

-Oglądasz spongeboba?-spytał Nikolaj, na co pokiwałam twierdząco głową-nie jesteś za stara?

-Yyy nie?-powiedziałam nie wiedząc o co mu chodzi-spongebob jest super.

-Aha-powiedział siadając obok moich nóg-W sumie racja.

Zaśmialismy się oboje na jego słowa.

Włączył się nowy odcinek bajki dzięki czemu wpadłam na świetny pomysł.

-Jesteście gotowi?-spytałam razem z kapitanem.

-Tak jest kapitanie!-krzyknął Nikolaj.

-Nie słyszaałem!-krzyknęłam.

-Tak jest kapitanie!-krzyknął jeszcze głośniej brunet.

-Oooo! Kto ananasów pod wodą ma dom!-zaczęłam śpiewać.

-Spongebob kańciasto porty!-krzyknął Nikolaj patrząc mi w oczy.

Po zaspiewanej piosence zaczęliśmy się śmiać, aż rozblały nas brzuchy.

-Zabawna jesteś-skomentował Nikolaj.

-A no-przyznałam patrząc na niego.

-I jeszcze skromna.

Zaśmialiśmy się oboje i wróciliśmy do oglądania bajki, lecz po chwili Nikolaj znów przerwał tą cieszę.

-To ty-zaczął, lecz zrobił przy tym krótką przerwę-naprawdę jesteś tą wojowniczką?