Następnego dnia postanowiłam zmienić taktykę. Harry musiał czegoś pragnąć. Chłopak siedział na boisku i przyglądał się treningu szkolnej drużyny cheerleaderek.

-Cześć Herri!- przywitałam się radośnie, a on nie zwrócił na mnie uwagi. Wpatrywał się w... Kendall Jenner. Uśmiechnęłam się szyderczo, czyli znam słabość Harry'ego. Brunet podszedł bliżej boiska.

-Harry, pamiętasz co ci wczoraj powiedziałam?- zapytałam przesłodzonym głosem.

-Możesz się odczepić, przecież ci powiedziałem, że nie.

-Oj przestań, przecież widzę, że Kendall wpadła ci w oko.

-I co z tego i tak nie mam u niej szans.

-Masz i to duże. Mogę od tak sprawić, że wpadnie ci w ramiona- pstryknęłam palcami.

-Ale...- nie zdążył odpowiedzieć ponieważ jakaś 'przypadkowa' piłka uderzyła w Kendall, a ta wpadła w ramiona chłopaka.

-Harry złapałeś mnie, dzięki- uśmiechnęła się i wróciła do ćwiczenia układów.

-Ty to zrobiłaś?- wydukał po chwili otępienia.

-A kto niby?- wzruszyłam ramionami.

-Chyba jednak przyda mi się twoja pomoc.

-Ok, zaczniemy od tego, że zapiszesz się na konkurs talentów, bo masz jakiś prawda?- chłopak automatycznie spuścił wzrok.

-Jestem dobry z matematyki i... trochę śpiewam- odpowiedział po chwili, jakby się wahał, czy powiedzieć prawdę.

-No i świetnie, chodź do pustej sali, sprawdzimy czy coś potrafisz.

Brunet zamknął drzwi i wziął głęboki oddech.

Po chwili usłyszałam pierwsze słowa nieznanej mi piosenki. Jego głos był nieziemski z lekką chrypką. Zdziwiło mnie, że nie chwalił się swoim talentem. Czas to zmienić!
-Teraz biegniesz do samorządu i zapisujesz się do listy uczestników- rozkazałam.
-Jesteś pewna?
-Tak, masz piękny głos, dasz radę- upewniłam go.
Harry skończył lekcje, więc udaliśmy się do jego domu. Dom okazał się być villą.  Wnętrze było pięknie wystrojone.

-Zacznijmy od tego, że zmyjesz ten okropny żel z włosów.

-Ale...

-Nie ma żadnego ,,ale". Idziesz teraz pod prysznic, a ja przejrzę twoją szafę- chłopak w końcu udał się do łazienki.

Otworzyłam szafę. Same sweterki, ochyda. Znalazłam w końcu jakieś dżinsy i koszulkę. Drzwi od łazienki w końcu się otworzyły. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to tatuaże oraz umięśniony tors. Dlaczego ja już nie żyję??? Wpatrywałam się w niego z otwartą buzią.

-Czemu się tak patrzysz?

Matko on wyglądał jak cholerny BÓG SEKSU!!!

-Stella, Stella żyjesz? A nie sorry zapomniałem, ty nie żyjesz. Stella!- mruknął zirytowany.

-Nom... Wysusz się i ubierz. Jedziemy zmienić twoją garderobę- powiedziałam.

Harry gotowy zszedł na parter i poszedł do gabinetu swojej matki.

-Mamo, potrzebuję trochę hajsu na nowe ubrania- oznajmił chłopak.

-Jasne Harry- uśmiechnęła się kobieta i podała mu kartę.

-Zawsze mówisz wszystko rodzicom?- zapytałam podczas przeglądania ciuchów.

-Może nie zawsze, ale często- odpowiedział i wyszedł z przymierzalni- I jak?

-Bierzemy, masz jeszcze te- podałam mu inne znalezione ubrania.

-Harry, skąd u takiego grzecznego chłopczyka tatuaże?- spytałam z ciekawości.

-Umm... to długa historia- odpowiedział po chwili milczenia.

-Opowiesz?- nalegałam, na co on westchnął.

-Może kiedyś.

Po około trzech godzinach poszliśmy do kasy.

-Harry patrz, podobasz się jej- wskazałam na dziewczynę, która zerkała na mojego towarzysza.

-Nie, na pewno nie- zarumienił się lekko.

-A właśnie, że tak. Uśmiechnij się do niej- nakazałam.

Chłopak zrobił to o co go prosiłam, a dziewczyna od razu podeszła.

-Zagadnij do niej- szepnęłam.

-Spieprzaj- rozkazał.

-Sorry... Przepraszam- powiedziała zmieszana brunetka.

-Znaczy nie ty- tłumaczył się- Jestem Harry.

-Lena- podała mu rękę- To ty dobrze radzisz sobie z matematyką?

-T-tak- wydukał.

-Wytłumaczyłbyś mi? Nie ogarniam kilku tematów- westchnęła.

-Może kiedyś, muszę już iść. Cześć.

-Czekaj! Masz tu mój numer- podała mu zwiniętą karteczkę, po czym Harry skierował się do wyjścia, wcześniej płacąc.

-Mogłeś z nią poflirtować- burknęłam.

-Nie pamiętasz? Cel to Kendall- powiedział spokojnie.

-Jeszcze z nią nie jesteś.

Wracając przechodziliśmy niedaleko mojej villi.

-Patrz, to mój brat. Jest jakiś smutny. Ciekawe dlaczego?- zauważyłam.

-Hmm... Może dlatego, że umarłaś?- zapytał retorycznie.

-No tak, zapomniałam.

Dziękuję za przeczytanie <3