Oparła głowę na dłoni i spojrzała tak, jakby szukała odpowiedzi na jego rumianej twarzy.

          — Powiedz — wyszeptała, a jej głos był lepki jak miód i słodki jak cukier — czy ty też...?

          (przyzwyczaił się do jej pytań, ale nie mógł nigdy zdobyć się na odpowiedź)

          Wzruszył ramionami i uciekł wzrokiem od jej niebieskich oczu.

          — Nie wiem — odpowiedział jeszcze ciszej, a powietrze (i kurz) zawirowało, kiedy wstała i podeszła do niego. — Nie wiem — powtórzył, kiedy złapała jego twarz w swoje dłonie i pocałowała jego usta.

            Całowała go, jej dłonie były na jego ramionach i twarzy, i wszędzie indziej, i Boże, to było tak bardzo bolesne.