Szmata, ta głupia szmata, krzyczał każdy centymetr jego ciała. Ból przeistoczył się złość, a złość, przeistoczyła się w nieograniczony zawód; jak ironiczne było to, że tym razem on musiał umrzeć? Czyniąc dobro, zawsze dochodził jedynie do zła. To takie—

         Śmierć, przychodząca przecież w końcu po każdego, nigdy nie miała zamiaru być wobec niego fair.

          — Zabij mnie — wyrwało się z jego ust, a oczy chłopaka stojącego przed nim się otworzyły. — Błagam — wyszeptał, czując jak ból przeszywa jego kręgosłup.

          Jego słowa nie zagrywały się z jego umysłem, który głośno krzyczał dobij mnie, błagam, dobij mnie, t o b o l i—

          Dobij mnie, nim przypomnę sobie wszystkich, których tutaj zostawiam.