~~~
YUI
~~~

Cały czas bezskutecznie próbowałam odzyskać władzę nad ciałem.

- Muszę zachowywać się jak Yui. - powtarzała Cōrdelia chodząc nerwowo w kółko po pokoju.

Jestem jedyna w swoim rodzaju. Nie uda ci się być nawet w połowie dobrą kopią mnie.
A założymy się?
Nie ma problemu.

- Mamo? - do pokoju weszła Katharina i Ayato.
- Tak, kochanie?
- Pójdziesz z nami do ogrodu? Miałyśmy dzisiaj podlewać róże, a tata wyrywać chwasty.
- Tak, tak. Pamiętam. Chodźmy.

Katharina rzuciła Ayato znaczące spojrzenie.

- Idź, Yui. Dogonimy cię.
- Ok.

~~~~~
AYATO
~~~~~

- Co się stało, Katharino?
- Mama to nie mama.
- Co?
- Ona mnie kocha, ale zwraca się oficjalnie. Do tego teraz dziwnie się zachowuje i nie mam dostępu do jej umysłu.
- Nie masz?
- Nie. Czuję tylko pustkę i czarną otchłań.
- Yui!

Przyszła. Brak wdzięku i gracji. To nie może być ona.

- Jak się czujesz? - spytałem.
- Wyśmienicie.

Mógłbym przysiąc, że na sekundę jej oczy zmieniły się. Zielone. Wężowe. Pełne zła i jadu. Karl dotrzymał obietnicy. Odebrał mi Yui.