~~~
YUI
~~~

Równo o północy wymknęłam się z pokoju i poszłam do biblioteki, żeby spotkać się z moim ukochanym.

Gdy tylko otworzyłam drzwi i weszłam do środka, palce Ayato zacisnęły się na mojej talii. Chłopak przycisnął mnie do ściany i przez kilka sekund podduszał gorącymi pocałunkami.

- Stęskniłem się za Tobą. - wyznał, gdy skończył.
- Ja też. - uśmiechnęłam się do niego. - Musimy złamać Darowanie.
- Tak. Pokaż mi tę księgę.

Podeszłam do regału i wyciągnęłam czerwoną książkę. Znalazłam odpowiedni rozdział i podałam mu.

- Tu nie ma nic o unieważnieniu tej cholernej ceremonii.
- Napewno? - spytałam tajemniczo i kusząco.

Położyłam opuszki palców na papierze i poczułam jak ten gniecie się, starzeje i zmienia druk w pismo.

- Zaklęta odpowiedź. - powiedział zaskoczony. - Jak to znalazłaś?
- Mam swoje sposoby. - zamruczałam tajemniczo.
- Chętnie je poznam.
- Może później. Czytaj. - ponagliłam.

Ayato przeczytał krótką notatkę i zmarszczył brwi.

- Albo zabiję braci, albo oni się zakochają. Obydwa rozwiązania są niemożliwe. Chociaż, nie. Łatwiej byłoby ich wszystkich pozabijać.
- Nie zrobisz tego, nie?
- Dlaczego nie? Mamy być razem, a oni nam przeszkadzają, tak?
- No tak, ale...
- Właśnie! - przerwał mi. - Zabić gnoi!
- Ale... - spróbowałam znowu, niestety ponownie mi przerwał.
- Żadnych: ALE! Będziemy razem, kochanie. Nie cieszysz się?
- Cieszę, nawet bardzo.
- No więc widzisz.
- Tylko to będzie niebezpieczne.
- Wiem, ale co ja na to poradzę. - wzruszył ramionami i obiął mnie w talii.
- Może jest inny sposób. Dlaczego nie zapytasz Reiji'a?
- Dlaczego nie zapytam Reiji'a?
- Tak.
- A co mu powiem? Zakochałem się w Yui i nie chcę się z wami dzielić? - zaśmiał się histerycznie.
- Tak. Jeśli to ma pomóc. - odpowiedziałam spokojnie i jak najbardziej poważnie.
- Nie powinienem.
- Dlaczego? - spytałam niewinnie.
- To samobójstwo.
- Obcym ludzią wyznałeś, że mnie kochasz, a bratu się boisz powiedzieć! - byłam oburzona.
- To nie takie proste i wcale się nie boję. - odparł spokojnie.
- Co nie jest takie proste? Nie rozumiem!
- Po prostu mi uwierz.
- Nie! Wytłumacz mi to wszystko! Chcę wiedzieć!
- Co?! Co chcesz wiedzieć?! - ryknął i odepchnął mnie delikatnie. Nie podobało mi się to. - Dlaczego nie jest to proste?!
- Tak.
- Bo... Bo... Bo nie jest. - wyksztusił.
- Nie jest, bo jesteś tchórzem!
- Nieprawda!
- Prawda!
- Nieprawda!
- Prawda i ty dobrze o tym wiesz! - warknęłam, a on nic nie odpowiedział. Czyli to prawda. To tchórz. Boi się brata. - Wiedziałam.

Odwróciłam się i pobiegłam w stronę drzwi.

- Yui dokąd biegniesz? - zawołał za mną.
- Jak najdalej od Ciebie! - wrzasnęłam.

Ayato zmaterializował się na przeciwko mnie. Nie zdąrzyłam wyhamować i wpadłam na niego.

Mocno przytulił mnie do siebie. Zaczęłam się szamotać.

- Yui wybacz mi. Yui. Yui. Yui. Błagam. Przestań!

Nie przestałam. Udało mnie się go ugryść. Zabrał wtedy zaskoczony rękę, a ja odskoczyłam jak oparzona i uciekłam.

- Odpieprz się ode mnie! - rzuciłam przez ramię wybiegając z biblioteki.

~~~~~
AYATO
~~~~~

Co się właściwie stało? Ona za chwilę wróci, prawda? Poszła po coś i zaraz wróci. Poczekam.

Minęła minuta, dwie, trzy, pięć i wkońcu dziesięć.

Nie przyszła.

Co ja zarobiłem? No tak. Kretyn ze mnie! Jak to naprawić? Jeszcze mnie chyba nie rzuciła. Więc mogę coś zrobić.

Spojrzałem na książkę w czerwonej okładce. Dlaczego nie zapytasz Reiji'a? Właśnie. Dlaczego? Bo jesteś tchórzem! Tak. Jestem. Yui mam rację.

Wyszedłem z biblioteki i poszedłem do pokoju.

~~~
YUI
~~~

Chciałam przeprosić Ayato za swoje zachowanie w bibliotece, ale on nie raczył przyjść na śniadanie.

Trudno. Nie będę się za nim uganiać. Jak nie to nie.

Nie odezwę się do niego! To postanowione.

~~~~~
AYATO
~~~~~

Wstałem około 11. Było już po śniadaniu.

Miałem sen. Naprawdę piękny, co zdarza się bardzo, bardzo rzadko.

Yui i ja siedzieliśmy w zadbanym ogrodzie niedużego, przytulnego domu. Uśmiechaliśmy się do siebie. Słyszałem dziewczęcy głosik. Mówił: "Tato! Tato! Spójrz!".

Obudziłem się zaraz po tym. Niestety.

Wziąłem prysznic i chciałem zaraz powiedzieć Yui o czym śniłem, ale przypomniałem sobie, że ona ode mnie uciekła.

Wiedziałem, że muszę to naprawić. I chyba wiem jak.

*******

Przed obiadem, gdy już wszyscy znajdowali się w jadalni, wszedłem z bukietem czerwonych i czarnych róż.

Wszyscy spojrzeli się na mnie. Zdziwieni i zdezorientowani, ale nie Yui. Ona była w lekkim szoku. Nie wiedziała co chcę zrobić.

Podszedłem do niej i dałem kwiaty.

- Przepraszam. Wiem, że kiepski ze mnie chłopak, ale naprawdę staram się dla Ciebie jak tylko mogę. - wiele bym dał za aparat. Miny moich braci są bezcenne.
- Oh. Ayato. Nie trzeba było. - powiedziała patrząc w bukiet róż. - Są przepiękne.
- Nie tak jak ty.

Yui się delikatnie zarumieniła, a gałki oczne chłopaków już prawie wypadły.

- Kocham Cię. - przytuliłem ją delikatnie. - Zawsze będę.
- Ja Ciebie też kocham, Ayato. Na wieczność.

Przez chwilę panowała cisza, ale nie miało to dla mnie znaczenia. Ważne było tylko to, że między mną, a Yui jest ok.

- Co to ma znaczyć?! - ryknął Reiji.
- To co widzisz. Kocham ją. Zamierzam unieważnić Darowanie.

Reiji zzieleniał. Nie wieżył mi.

- Zamówcie pizzę. Nie będzie tradycyjnego obiadu. - rzekł, gdy odzyskał zdolność mówienia. - Ty Yui marsz do pokoju, a ty Ayato za mną.

Powiedział i wyszedł.

- Przyjdę do Ciebie później. - powiedziałem i pocałowałem ją w czoło.
- Przepraszam, Ayato. No wiesz. Za wczoraj.
- To nie Twoja wina.

Poszedłem za Reiji'em.

~~~~~
REIJI
~~~~~

Ayato wszedł do mojego laboratorium i pokoju z dwudziestosekundowym opóźnieniem.

- Co ty wyprawiasz? - warknąłem.
- Nic.

Nie wytrzymałem. Doskoczyłem do niego i przyłożyłem mu pięścią w nos. Zaskoczony Ayato nie zdołał zrobić uniku. Zatoczył się i upadł.

- Jak śmiesz mówić, że ją kochasz!
- Śmiem, bo to prawda. - odpowiedział spokojnie nadał leżąc na podłodze.
- Wampiry nie kochają.
- Więc nim nie jestem. - wstał.

Spojrzał mi odważnie i wyzywająco w oczy.

Przywaliłem mu jeszcze raz. I drugi. Później chciałem go wyrzucić, ale on jak gdyby nigdy nic spojrzał na mnie.

- Jak złamać Darowanie? - spytał Ayato.
- Nigdy się nie dowiesz! - warknąłem i wyrzuciłem go za drzwi.

~~~~~
AYATO
~~~~~

Spojrzałem na drzwi prowadzące do pokoju Reiji'ego.

To na nic, wiedziałem od początku. Jednak kocham Yui tak mocno, że zaryzykowałem.

Podeszłem do drzwi dziewczyny i zapukałem.

- Proszę! - zaprosiła mnie.

Podszedłem do niej i przytuliłem do siebie. Yui jednak odsunęła się ode mnie i spojrzała na moją opuchniętą twarz.

~~~
YUI
~~~

- Kto Ci to zrobił? - przeraziłam się i chociaż widziałam iż rany i opuchlizna się goją w szybkim tempie (u mnie rzecz jasna jakieś pięć razy szybciej) to i tak się martwiłam.
- Nikt.

Spojrzałam na niego z pode łba.

- Reiji, prawda?

Nie odpowiedział. Westchęłam.

- Ayato...
- Miałem piękny sen. - przerwał mi. - Byliśmy rodziną i mieliśmy dom. Zostaniesz ze mną, prawda?

Zdziwiłam się.

- Tak, zostanę.

Odetchnął, a potem mnie pocałował. Z początku niewinnie i delikatnie, przerodziło się to jednak w natarczywe i gorące pocałunki.

Ayato wsunął mi ręce pod bluzkę, a ja w kontakcie z jego skórą zupełnie zapomniałam o kontroli.

Rozpiął i zdjął moją białą koszulę, a potem sięgnął do zapięcia stanika. W ostatniej chwili zrozumiałam w kierunku czego się posuwamy.

- Ayato, nie. Jestem wierząca, nawet bardzo. Prawo mówi iż nie powinnam uprawiać seksu przed ślubem.

Chłopak wywrócił oczami, a potem pomógł mi ubrać koszulę.

- Wybacz, ale za bardzo Cię pragnę. Nie możesz nagiąć tej zasady?
- Nie. Ale jeżeli chcesz mogę lekko nagiąć inne.
- Jakie?