Lucyfer

Wszedłem do ogrodu mieszczącego się za pałacem. Po drodze mijałem przeróżne gatunku roślin. Zastanawiałem się czy ta cała flora naprawdę znajduje się na ziemi. Ścieżka zaprowadziła mnie w końcu do wysokiego muru za którym znajdowała się różana "szklarnia". Pchnąłem furtkę i wszedłem do środka.

- Tylko cicho, Lucyferze. Róże to kwiaty, które cenią sobie spokój i ciszę.

Pod wysoką wierzbą, po której wspinał się różany bluszcz, siedziała Safona. Miała na sobie piękną różową suknię utkaną jakby z płatków kwiatów. W złote włosy włożyła jakąś trójkolorową roślinę, której jeszcze nie widziałem.

- Dlaczego się tu ukrywasz? - szepnąłem cicho i podszedłem do niej.
- Wiesz, że nie lubię takich ceregieli.
- Przecież to przyjęcie na cześć twoją i zdrowia mamy. Powinnaś być tam obecna. Od kiedy tu siedzisz?
- Nie wiem. Wymknęłam się przy pierwszej nadarzającej się okazji. - westchnęła.

Usiadłem obok niej i plecami oparłem się o pień drzewa. Spojrzałem w górę na błękit nieba i zacząłem marzyć. O ziemi, śmiertelnikach i aniołach. Tak bardzo chciałem iść już na wojnę, dokopać demonom i zobaczyć ludzki świat stworzony przez Boga.

- O czym myślisz? - spytała z ciekawością Safona.
- O niczym.
- Chcesz iść na wojnę. - stwierdziła z bólem. - Czy nic się nie zmieniło? Demony nadal szukają przywódcy?
- Nadal. Chodzą pogłoski o wybrańcu, który podejmie się walki z Bogiem.
- Co?! To niemożliwe. Nikt by się nie odważył. - oburzyła się.
- Ciszej, moja Safo. - użyłem zdrobnienia, którego tylko ja miałem prawo wypowiadać. Mówiłem tak do niej tylko w wyjątkowych chwilach, gdy chciałem ją uspokoić, więc bardzo rzadko. - Róże lubią spokój i ciszę.
- Nie chcę, żebyś opuszczał Niebo.
- Opuszczę Niebo, ale nie ciebie. - powiedziałem pewnie.

Wstałem i wyciągnąłem do niej rękę. Ujęła ją delikatnie i również podniosła się z ziemi. Pomogłem otrzepać jej sukienkę z piachu i splotłem nasze palce.

- Idziemy? - spytałem.
- Tak.

Safona

Szliśmy wolno w stronę pałacu i nie rozmawialiśmy. Odpowiadało mi to. Mogłam myśleć o tym co powiedział mi brat. O wybrańcu. Nawet nie zauważyłam kiedy byliśmy już w sali balowej, a do moich uszu dotarła muzyka klasyczna.

- Witaj, księżniczko. - skłonił się nisko jakiś chłopak. - Gratuluje odkrycia w sobie archanielskich mocy uzdrawiania. Słyszałem, że twoja potęga jest większa niż samego Boga.
- To co mówisz jest bluźnierstwem. Nie ma istoty silniejszej od mojego ojca.
- Ja tylko powtarzam to co słyszałem.
- W takim razie przestań i powiedz tym heretykom, żeby przestali pleść takie głupstwa.

Obrzuciłam go karcącym spojrzeniem i pociągnęłam brata do bufetu, na którym stała czekoladowa fontanna i moje ulubione kukurydziane chrupki. Gdy zanurzyłam palec w cieplej czekoladzie, Lucyfer nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem.

- O co ci chodzi? - spytałam rozdrażniona.
- Zachowałaś się jak wzorowa córeczka tatusia. - poklepał mnie po ramieniu.
- Przestań, Lucy. - pieszczotliwy skrót złagodził groźbę w głosie.

Zaraz potem muzyka zrobiła się bardziej skoczna. Lucyfer spojrzał z zadumą na tańczące z gracją anioły, a później przeniósł swój rozbawiony wzrok na mnie.

- Czy uczynisz mi ten zaszczyt, pierwsza archanielico, i utrzesz ze mną nosa tym nieudolnym tancerzom? - wyciągnął do mnie rękę.
- Z miłą chęcią, mój bliźniaku.

Weszliśmy ramię w ramię na parkiet. Wszystkie pary zatrzymały się, a muzyka gwałtownie ucichła. Brat odwrócił się do mnie przodem i jedną rękę położył mi na talii, dugą ujął moją dłoń. Ja, swoją wolną ręką uniosłam fragment sukienki. Wszyscy czekali.

- No co jest?! - zawołał Lucyfer do kapeli. - Grajcie!

Muzyka znowu ruszyła, jednak na parkiecie tańczyliśmy tylko my dwoje. Krok do przodu, do tyłu, obrót i przechylenie do tyłu.

- Jak za dawnych lat, nie? - spytał.
- Ile wtedy mieliśmy, gdy po raz pierwszy zaprosiłeś mnie do tańca?
- Chyba 6.
- Nie 4?
- Całkiem możliwe. Czas leci tak szybko... - westchnął.
- Spokojnie, Lucy. Przed nami wieczność.

Jednak smutek nie schodził z jego twarzy. Noś go trapiło. Tylko co?

- Co się stało, braciszku?
- Cały czas myślę o wybrańcu, który spróbuje ponieść kres panowaniu Boga.
- Zgładzicie go.
- Rzecz w tym, że... A co jeżeli to ja? Napiętnowała mnie Apokalipsa.
- To niemożliwe, Lucy. Też jestem napiętnowana, a nie czuję żądzy mordu. Poza tym ty nie chcesz władzy. Ona cię obrzydza.
- Mogę zacząć jej pragnąć.
- Nie wierzę w to. Masz serce równie czyste co nasz ojciec i matka. Jest ono jaśniejsze niż gwiazdy. Takiego serca nie posiadają złe anioły.
- Obyś miała rację, Safo.

Po raz drugi w tym dniu nazwał mnie Safą. Musiał być wyjątkowo przybity.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No cóż... Ten rozdział dedykuję...
WSZYSTKIM!

Zapraszam i komentujcie.