~~~
YUI
~~~

Weszłam za Azusą do dużego ciemnego pomieszczenia. Moje oczy od razu przywykły do mroku. To był pokój. Jego pokój. Kontem oka dostrzegłam błysk światła. Odwróciłam się. Azusa podświetlił szafkę z imponującą kolekcją noży.

- Nikt nie może dowiedzieć się, że tu jesteś.
- Dobrze. - skinęłam głową i podeszłam do niego.
- To dla tego nie powiem ci nic o projekcie. Kolekcjonuje noże i sztylety od 4 lat. Ruki obiecał poszerzyć mój zbiór jeżeli będę trzymał język za zębami.
- Skoro tak to wypuść mnie. Dostaniesz tyle sztyletów ile zechcesz.
- Nie dam się wrobić. Nic nie dostanę, a Ruki zabierze mi moją kolekcję i zniszczy.
- Nie. Będzie tak jak mówię. Proszę, Azusa.

Oczy chłopaka zapłonęły wrogo. Jeżeli chwilę temu miałam w nim sprzymierzeńca to właśnie go straciłam. Azusa wyjął z szafki jeden ze sztyletów i podszedł do mnie. Cofnęłam się aż pod samą ścianę.

- Co ty robisz? - spytałam, starając się nie okazywać temu szaleńcowi strachu.
- Weź go. - podał mi małą broń. - Dźgnij mnie.
- Co? - zdziwiłam się.
- Pokaż, że mnie lubisz. Pokaż, że mnie kochasz.
- Ale ja cię nie kocham. - poczułam napływającą do mnie pewność siebie dzięki trzymanemu sztyletowi.
- Dlaczego? Przecież jestem dla ciebie taki dobry.
- Wcale nie. Nie chcesz mi powiedzieć nic o tym cholernym projekcie i wypuścić mnie.
- Bo prosisz mnie o rzeczy niemożliwe. Mogę zadać ci potworny ból. Mogę sprawić, że zaczniesz cierpieć. Dam ci w prezencie śmierć. - przeczesał swoją dłonią moje włosy. - Ale nigdy nie ofiaruję ci wolności.

Wściekłym się. To było na nic. Zacisnęłam dłoń na rękojeści sztyletu i uniosłam go. Azusa zaśmiał się. Pragnął bólu, ale nie dostanie go ode mnie w takiej postaci. Chce cierpieć? Niech cierpi. Moją mocą rozgrzałam sztylet i stopiłam metal. Azusa krzyknął z rozpaczy.

- Co ty zrobiłaś?! - ryknął na mnie.
- Zadałam ci ból.
- Teraz moja kolej.

Azusa zamachnął się. W jednej chwili poczułam ostry ból przy skroni, a w drugiej utonęłam w mrocznej otchłani.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zapraszam.