Trochę zaniepokojony rozejrzałem się po łazience, ale nie zauważyłem nikogo, oprócz kotka turlającego się po miękkim dywanie na środku pomieszczenia.

Przeszły mnie ciarki i poczułem, że robię się senny w niezbyt naturalny sposób.

- Nie, nie, nie! - złapałem się za głowę, próbując powstrzymać się przed odpłynięciem do krainy snów.

Nie mogłem zasnąć teraz w wannie! Utopiłbym się!

Ale im bardziej się starałem, tym szybciej moje oczy się zamykały. W ostatniej chwili wyciągnąłem korek i nabrałem w usta powietrza, wiedząc, że gdy zasnę, osunę się, a przez to moja głowa znajdzie się pod wodą.

W śnie nie mogłem znaleźć tych dziwnych drzwi. Czułem się uwięziony.

Jednak nie mogłem narzekać. Sen polegał na tym, że granatowowłosy robił mi loda i całował tak namiętnie, że nie wiedziałem gdzie jest góra, a gdzie dół.

Obudziłem się jakby wieczność później i zauważyłem, że nadal leżę w wannie, a bury kotek liże mój tors i wije się na nim, cały oblepiony spermą.

- O boże... - westchnąłem.

- Meeeooow? - zwierzak uniósł łepek i spojrzał na mnie zaciekawiony.

- Teraz trzeba cie z tego umyć. Przepraszam malutki. - podrapałem go za uszkiem i napuściłem ponownie wody, jednak tym razem o wiele mniej, żeby kotek się nie utopił.

Dokładnie wypłukałem jego sierść z białej substancji i wyszedłem z tej nieszczęsnej wanny. Opatuliłem mojego małego przyjaciela puchatym, białym ręcznikiem, a sam szybko się wytarłem i ubrałem w dresy.

- Co do...?! - pisnąłem zszokowany widząc w lustrze ciemne ślady na szyi i obojczyku.

Dokładnie w miejscach, w których robił je M ze snu.

Chyba, że to nie był do końca sen...

Nie. To niemożliwe. Przecież drzwi były zamknięte, a kotki nie umieją robić malinek. Chyba...

Wziąłem zwierzątko na ręce po dokładnym wytarmoszeniu go w ręczniku i skierowałem się do kuchni w nadziei na szklankę wody.

Usiadłem przy stoliku i posadziłem kotka nas blacie.
- Czemu on mi to robi? - westchnąłem smutno. - Myślałem, że już będzie dobrze i nagle on znów mnie usypia. Tak bardzo mu przeszkadzam?

Ogoniasty miałknął pocieszająco i wsunął głowę pod moją dłoń, prosząc tym samym o trochę pieszczot.

- Może chodzi o to, że wychodzę z pokoju kiedy chce? Albo on w ogóle już mnie nie chce? Ale w takim razie czemu jeszcze mnie tu trzyma? Mógłby przecież uśpić mnie, wynieść do lasu i tam zostawić.

Kotek nadstawił uszu i zeskoczył z mebla, a kiedy chciałem za nim iść na korytarz, nie było po nim śladu.

Ciężko padłem na moje łóżko i zwinąłem się w naleśnika smutku i myśli.

Jakoś dwie godziny później, do pokoju ktoś zapukał i po chwili ujrzałem granatowowłosego z tacką chruścików w rękach.

- Hey Luke. - powiedział delikatnie i usiadł na skraju łóżka.

- Cześć. - mruknąłem smutno.

W całym pomieszczeniu unosił się cudowny zapach mojego przysmaku obsypanego czymś różowym, co zapewne było odpowiednikiem cukru pudru.

- Znalazłem książkę z przepisami w biblioteczce i pomyślałem, że... Przepraszam Luke. Nie chciałem tego robić, po prostu...

- Powiedz mi po prostu czy są jadalne, a wtedy możesz się tłumaczyć. - przerwałem mu calutki czas wpatrując się w smakołyki.

M wziął jednego, ugryzł i zamruczał z uwielbieniem.

- Cudowne. - rzucił, szybko zjadając go do końca.

Różowy puder smakował naprawdę dokładnie jak ten który znam, a przy tym wyglądał słodko. Rzeczywiście były cudowne.

- Ja... Wiesz to nie tak, że cię nie chce czy coś. Bardzo cię lubię. Nawet za bardzo... - mruknął pod nosem, a mój mózg od razu zareagował.

Co to znaczy? Jak to? Czemu? O co mu chodziło?

- Twoja obecność, przynosi czyste szczęście całemu temu domowi. Nawet stokrotki, które stoją na parapecie w kuchni cię polubiły, a z nimi to nie tak łatwo.

Nie mogłem powstrzymać się od zachichotania na jego stwierdzenie.

Ten chłopak był niesamowity.