...

-Chyba masz rację.

Powiedział Jimin między pocałunkami.

Jimin leżał tak z Jeonggukiem jeszcze chwilę. Pewnie leżeliby dłużej gdyby nie to że Jeonggukowi ktoś wbił na chatę, a tym kimś okazał się jego najlepszy przyjaciel.

-Jeongguk, co się z tobą ostatnio dzie-

Oboje zastygli w bezruchu, tak samo jak chłopak który wprosił się bez pozwolenia do domu młodszego. Jeongguk zwrócił wzrok w stronę "gościa", a następnie spowrotem spojrzał na Jimina.

-Um...mógłbyś?

Jimin wpatrywał się w oczy Jeongguka dopóki nie wyrwał go głos.

-Ach tak, już.

Starszy zszedł z Jeongguka, a następnie poprawił swoje wymięte ciuchy. Natomiast młodszy usiadł na kanapie z burakiem na twarzy.

-To...może ja już pójdę.

Powiedział i zaczął kierować się w stronę drzwi. Jeongguk wstał i odprowadził starszego do drzwi.

-Wiesz, nie musisz iść.

Jimin przybliżył się do młodszego a następnie szepnął mu do ucha.

-Chyba jednak muszę. Twój kolega chce mnie zabić wzrokiem.

Odpowiedział, pocałował młodszego w szyję i wyszedł na końcu dodając "Do zobaczenia". Jeongguk zamknął drzwi, a następnie powrócił wzrokiem do swojego przyjaciela.

-Dlaczego wbijasz mi się na chatę bez uprzedzenia?

-A dlatego że się o ciebie martwiłem.

-No i jak widziałeś, nie musiałeś.

-Dobra, mniejsza. Kim był ten mężczyzna?

-To był Park Jimin.

-Twój chłopak?

-Nie...

-Skoro nie był to twój chłopak, to kto?

-On...pomógł mi gdy napadły na mnie jakieś bandziory...

-Boże, Jeongguk! Nic ci nie jest?!

Jeongguk poirytowany zachowaniem przyjaciela, wywrócił oczami. Co prawda lubił Jina, ale czasami był aż nadto opiekuńczy.

-Nic mi nie jest hyung. Jimin mnie uratował, a potem się mną zaopiekował dopóki nie wyzdrowiałem.

-No dobrze. Cieszę się że wszystko z tobą w porządku.

-Dobra, dobra. A teraz idź sobie.

-Okej.

Odpowiedział i wyszedł.

~~~~~~~~~

Taki trochę krótki ale potem będzie dłuższy.