- Więc, co on tu robi?- zapytał.

- Rozdziewicza mnie.- odparł. Jin spojrzał na niego zszokowany.- Boże. Nic nie robi, tylko rozmawiamy.- powiedział.

- Jesteś pewny?- złapał jego ramiona.

- Tak. Jin zrozum, już nie jestem tym małym dzieckiem które wszystkiego się bało, a Jimin jest dla mnie naprawdę dobry i kocham go...- szepnął.

Starszy tylko westchnął.- Ale jak coś się stanie to od razu przybiegasz do mnie. Zrozumiałeś?- zapytał ostrzegawczo.

- Tak,  Jin-hyung.- odparł beznamiętnie.

- Mogę zostać?

Młodszy zajął się przygotowywaniem dla swojego hyunga,  siebie oraz dla swojego chłopak.- Cóż...nie wyganiam cię,  ale jak wypijesz herbatę to fajnie by było jakbym mógł zostać sam z Jiminem.

- Oczywiście, nie ma sprawy.- odparł niechętnie.

Po przygotowaniu napojów Seokjin wziął w dłoń swój kubek z napojem i udał się do salonu. Natomiast Jeongguk zabrał swoje kakao i kawę dla Jimina,  po czym udał się za swoim przyjacielem. Podszedł do swojego Hyunga i podał mu kubek z kawą,  po czym bokiem usiadł mu na kolana opierając się o niego. Oczywiście Park odruchowo objął swojego malucha ręką i cmoknął go w skroń na co młodszy się lekko uśmiechnął.

- Jak tam Namjoon?- zapytał ciemnowłosy.

- Nawet o nim mi nie przypominaj...spalił kolejną patelnię. Uwierzysz? Jak można nie spalić jedzenia,  a patelnię. On jest jakimś jebanym magikiem czy jak?- zaczął zrzędzić,  a młodszy zachichotał cicho.

- Może chowaj przed nim swoje dzieci. Czas kupić skrzynię skarbów i je w niej zamknąć.- zaśmiał się.

- Ale on robiąc sobie herbatę popsuł czajnik. Już nie wiem co mam z tym zrobić...

Czas mijał,  a zniecierpliwiony Jimin już nie zwracając uwagi na znajomego Jeongguka, muskał ustami szyję swojego maleństwa. Chiał zwrócić na siebie uwagę i jaka ulga go ogarnęła gdy najstarszy wypowiedział słowa które tak bardzo chciał usłyszeć.

- Powinienem już iść,  bo Namjoon jeszcze rozniesie dom.- wstał i udał się do drzwi.- Trzymaj się Kookie.- i tyle go widzieli.

Jimin westchnął ciężko i spojrzał w oczy swojego chłopca.- Już myślałem że nigdy nie wyjdzie.- uśmiechnął się lekko. - Więc...na czym skończyliśmy~- ułożył Jeongguka pod sobą,  samemu nad nim zwisając.

Ciemnooki chłopiec uśmiechnął się zadziornie,  zakładając ręce na jego szyi.- Chyba miałeś mnie wypieścić tatusiu~- podnosząc się leciutko,  szepnął mu na ucho..

~~~~~~~~~~
Koniec xD Tak jak prosiliście długi już czas,  napisałam rozdział :*