***Dawid***

Nie! Nie! I jeszcze raz nie! Nie mogę się w niej zakochać. Nie teraz. Ona ma chłopaka, którego nie nawidzę. Nie chcem , aby przeze mnie poczuła się jak dziwka , gdy odzyska pamięć.

Wczoraj mnie poniosło, bo przecież ona jest taka piękna i ...........niedostępna.

-Nill!-krzyk dziewczyny wyrywa mnie z osupienia i biegnę do niej, by po chwili ujrzeć ją jak stoi oczywiście przytrzymana przez rehabilitanta. I kilka sznorków , ale stoi. Uśmiecham się.

-Mówiłem, że będziesz chodziła-szepcze jej do ucha.

-Miałeś racje.-odpowiada

-Jestem z ciebie dumny.

-Nill Dziękuję.

-Za co?

-Za to , że jesteś.

Tego się nie spodziewałem. Lekko musneła moje usta, a ja jestem mężczyzną i grzech by był gdybym nie skorzystał. Natychmiast odałem.

*****
Było grubo po dwudziestej trzeciej, ale nie mogłem zasnąć.  Nie mogę się w niej zakochać.  Nie teraz i nie w takich okolicznościach.

Usłyszałam huk i biegiem poszedłem do Rose.

Gdy widzę dziewczyne na podłodze coś we mnie pęka. To przeze mnie taka jest, gdybym wtedy jej nie potrącił to teraz mogłaby wstać o własnych siłach na własne nogi.

Podnosze jej lekkie ciało i delikatnie kładę dziewczynę na łużko , a sam siadam obok jej i kłade dłoń na jej udzie.

-Rose po co stawałaś?-zapytałem delikatnie

-Chciałam napić się wody, ale tu nie było , więc postanowiłam iść do kuchni. Myślałam , że dam rade-wychlipała

-Rose przyniosę ci wodę i nie martw się za pare miesięcy to ty mi przyniesiesz.-lekko uśmiechnełem się do niej i wyszedłem by po chwili wrucić z szklanką wody.

-Dzięki-powiedziała po wypiciu.

-Proszę-odpowiedziałem

-Nill?

-Tak?

-Co jest między nami?

Zatkało mnie. Lubiłem ją, ale gdy się dowie całej prawdy. Znienawidz mnie. Pozatym ona ma chłopaka.

-Niewiem. Lubie Cię....

-Ale?

-Ale nie możemy być razem, bo ty masz chłopaka i nie masz na imię Rose tylko Ambar....

Pobawię się w Polsat heh

Psotkamak