Minęło parę godzin od tortur jakie zlecił Jim. Tom cierpiał fizycznie, ale ja chciałam by pocierpiał też psychicznie. Poczułam dłonie na swojej tali i ciepły oddech na szyji. Położyłam głowę na ramię Jamesa i rozpłynełam się w jego ramionach w których mogłam czuć się bezpiecznie.

- Jak się bawisz?- uśmiechnęłam się na jego pytanie. Odwróciłam się i oplotłam jego szyję.

- Nawet nie wiesz jak o tym marzyłam...- pocałowałam go- ale kiedy moja kolej?- na moje pytanie się zaśmiał.

- Możesz wejść teraz... wszystko jest już załatwione.

Czekałam cierpliwie aż podniesie głowę i na mnie spojrzy. Kiedy to nastąpiło w jego oczach zobaczyłam ból i strach. Może miałabym litość..., ale czy można ją mieć dla człowieka, który zabił Elenę? Nie...za dużo mi odebrał.

- Co się gapisz?- próbował grać niewzruszonego, ale już pokazał swoje prawdziwe emocję.

- Gapię się bo mam oczy... zresztą trudno jest nie patrzeć na takie ścierwo jak ty- uśmiechnełam się triumfalnie bo wiedziałam, że nie ma żadnego ruchu w naszej grze.

- Jak tam Elena?

- Zamknij się, bo zmienię zdanie i jednak Cię zabiję.

- Zmienisz zdanie?

- Dobrze słyszałeś- odwróciłam się i zobaczyłam Jima.

- Moriarty- spojrzał na ziemię. Czyżby mój braciszek bał się mojego chłopaka?

- Mamy propozycje- przybliżyłam się do Toma i kucnełam. - Możesz przeżyć, ale musisz dla mnie pracować, musisz być mi wierny jak pies.- on tylko się zaśmiał i plunął mi w twarz. Wściekła wstałam, otarłam twarz rękawem płaszcza i spoliczkowałam osobę, która śmiała tak się zachować wobec mnie.- Podeszłam do Jamesa dając znak by robił co trzeba. Po chwili na ścianie została wyświetlona transmisja na żywo. Moim oczom ukazała się jakaś dziewczyna, jego dziewczyna. Uwięziony zaczął się szarpać.

- Proszę...nie róbcie jej nic złego! Emily!

- Nie jestem Emily, jestem Tamara i życzę Ci miłego oglądania- pewnym krokiem wyszłam z pomieszczenia uśmiechając się psychopatyczne. Ból za ból, śmierć za śmierć.