Ik kruis mijn vingers achter mijn rug in de hoop dat jij mij laat gaan. 'Best, maar ik breng je.' Fijn ik mag weg, maar natuurlijk meneer de directeur vertrouwd het weer eens niet.
------------------------------------------

Als ik mijn mobiel en een random tasje heb gepakt neemt mijn vader mij mee naar de auto waar ik half word in gedrukt als een kleine kleuter die niet zelf in een auto kan stappen en dat irriteerd mij behoorlijk, waardoor mijn humeur van negen (om de hoofdpijn) naar twee zakt. Vaders.. Waar zijn ze eigenlijl goed voor? In iedergeval. Pap stapt ook in en start de motoren van onze oude roest bak. Ik begrijp niet dat dit ding nog legaal is om in te rijden. Hij staat namelijk op ontploffen. Of iets in die richting. Als we de garage uit de rijden zet ik de radio aan waar een nederlands nummer uit galmt. Ja dacht het dus even niet. Ik zoek wat rond en zet hem gegeven moment maar op een radio zender waar mijn favoriete nummer word gedraait. "Money on my mind" van Sam Smith. Ik weet dat het nummer al wat ouder is, maar ik vind dat juist mooier, dat niet iedereen de hele tijd het nummer luisterd als wat ik luister. Als ik nummer op mijn beste zangkunsten heb mee gezongen zet mijn vader de radio uit. 'Papa!? Is dat echt nodig?' 'Ja.' Is enkel zijn antwoord. Alle krijsende baby panda's nog aan toe. Ik dacht dat het nog best mee viel. Blijkbaar dus niet.

Ik kom aan in een straatje waar een kapper, sportzaak, kledingwinkel en nog wat andere winkeltjes. Jace zie ik al wacht voor de kapperszaak. Hij zwaait even en ik zwaai zwakjes terug. 'Kus?' O ja, ik geef papa snel een kus en loop dan richting Jace. 'Werd tijd.' Hij zucht even en loopt dan naar binnen.

Binnen in het prachtig. Als is vintage en modern in één.

'Wauw,' is het enige wat ik kan zeggen. Er komt een meisje op ons aflopen en geeft Jace en knuffel en kus en steekt naar mij de hand uit. 'Meral, en jij?' Een mooie, nee perfecte glimlach ziert haar gezicht. 'Lyanna.' Ik glimlach scheef en voel me belachelijk. 'Mooie naam.' Ik hoor dat ze het meent en glimlach eventjes naar haar. 'Ga jij mijn haar verven?'
'Nee, dat zal mijn broertje doen. Die vind dat hélémaal geweldig.' Hoofdschuddent loopt naar een deur waar achter een trap zit. 'Levi, komen! Ze zijn eral.' Ze loopt weer richting ons toe en begint spullen te pakken en klaar te zetten. 'Hij zal zo wel komen.' Jace en ik knikken even en gaan op een bank zitten die Meral voor ons aanwijst.

'Nou hallo! Daar ben ik dan.' Hij gooit zijn handen in de lucht om te benadrukken dat hij daar staat. Als hij ons ziet komt er een rood blosje op zijn wangen wat hem schattig maakt. 'Bitch, je zei dat ze zes waren.' Ik hoor hoe Levi boos naar Meral fluisterd. 'Zestien gek.' Ik kijk hun geamuseerd aan en ik zie uit mijn ooghoeken dat Jace moeite doet om zijn lach in te houden. Dit wordt nog wat.

'Nou hallo dan! Ik ben Levi. Het ging net even mis, maar dat is nu al weer goed dus ja. Let's start,' dat laatste zegt hij grijnzend.

Voor mijn gevoel loopt Levi veelste snel op mij af. Oh alle obesitas honden nog aan toe. Dit is zo niet goed. Hij gooit de armen over mijn schouders heen en rukt mij van die bank af.

Vrijheid. Glitters, eindelijk loop ik hier nu met mijn paarse haar
Aapjes, wat voelt dit geweldig. Of mijn haar nu één is met mij.
Ik vond mijn haar altijd zo'n apart gedeelte toen het blond was, maar nu. Wat geweldig! Wat een uitvinding haarverf. 'Jace, schatje bedankt.' Ik knipoog snel naar hem en huppel dan naar mijn vaders auto die waarschijnlijk er al een half uur wacht.
'Éh! Wacht eens even. Eerst een kusje.' Ugh, hij heeft dus totaal geen verstand. 'Jace pleur echt een heel eind op, want in je dromen sla ik je nog veel eerder dan dat ik jou zal zoenen.' Ik grijns even en loop dan toch echt naar onze roestbak. Nou ja, die van mijn vader.
Nog twee stappen, nog één stap en ik ben in de auto. Oké Lyanna, bereid je voor op wat er nu gaat komen. Drie twee één; 'Lieverd, het staat je beeldig?' Huh.. Wat?!
Hier is is iets goed mis. Ik bedoel, dit gebeurd nooit. Echt nooit. En nu in één keer wel? Wat is dit..

Eenmaal thuis ga ik verslagen op de bank zitten, mijn wereld lijkt momenteel wel één foute grap. Zo'n grap waar de gene die hem verteld keihard moet lachen, maar de mensen om hem heen niet. Nou ik heb zo'n gevoel.
Of dat ik in een slechte soap zit.

In iedergeval heb ik dus geen leven meer als mijn vader zo praat. Dus dat is echt hélemaal geweldig.
'Lyanna! Wat is er in hemelsnaam met je haar gebeurt? Hebben ze jouw in een bak met paarse verf geflikkert ofzo?! Jeetje Lyanna! Dit kan echt niet hoor. Niet eens met ons overleggen?' Mijn moeder wijst naar mijn vader en haar zelf. 'Ik ben diep maar dan ook diep terleurgesteld in je!' Ik haal mijn schouders op en loop naar boven. 'Slaap lekker lieve ouders van mij, die mij in alles honderd procent steunen.' Met grijns op mijn gezicht kom ik op mijn bed terecht. Zo'n aantrekkelijk gezicht. Oké nee, maar ik ben wel weer tien keer mooier dan dat ik óóit geweest ben. En dat is echt héél knap.

Ik pak mijn telefoon erbij en stuur even bericht naar Jace. Ik ben wel sociaal en lief.

Lyanna: Dankje dankje dankje! Ik ben zooooo blij met mijn haar. Glitters! Niet te omschrijven. Mijn pa reageerde verassend goed.. Het was eng oké? En me mam flipte lichtelijk, heel misschien een hartaanval, maar meer ook niet.
Jace bedankt! Je hebt mij leven weer verbeterd.

Oké, misschien was het een beetje overdreven, maar het is om het gebaar toch?
In iedergeval viel ik naar een hele lang dag in slaap. Eindelijk.