Naar een half uur hoor ik wat gekreun bij Jace's hoofd vandaan komen en kijk er heen. Zijn ogen knipperen wat, en hij mompelt iets onverstaanbaars. 'Jace? Ben je wakker? Moet ik iemand roepen?' Hij probeert zich omhoog te heisen, maar valt direct weer naar beneden. 'Godver.'

--------------------

'Jace, ramkonijn. Je bent wakker.' Hij pakt met zijn hand zijn achterhoofd vast en knikt. 'Dus wanneer wordt mijn haar paarse? Hè?! Ik heb echt al lang genoeg gewacht volgens mij en ik bedoel: oké je bent gevallen, maar dat is je eigen domme schuld en niet die van mij dus beter ga -' Ik wordt weer onderbroken. Hij moet manieren leren. 'Ik heb zojuist eem operatie onder gaan, ik ging bijna dood, en wat doe jij?! Jij gaat je helemaal druk maken om jouw paarse haar? Wow dat is echt heel sneu Lyn, ja Lyn. Je naam Lyanna is gewoon kut.' Wow. Ik maak me niet druk. Hij moet zijn beloftes naar komen. Dat deed mijn moeder ook niet.

Flashback:

'Papa, wat gebeurd er met mama?Waarom word ze mee genomen?' Ik kijk hem bang aan. 'Lieverd, rustig maar. Er is niks aan de hand. Mama heeft een kleine beetje pijn. Niks ernstig hoor.' Hij geeft mij een aai over de bol en ik spring op papa zodat hij mij kan knuffelen. Zijn knuffels zijn lekkerste. 'Papa, gaan we dan zo ook nog naar het ziekenhuis toe?'

'Nee, ik ga mee. Opa en oma komen hier zo heen, en die passen op het huis zodat jullie verder kunnen slapen.' Het was inmiddels al tien uur s'avonds en ik was in die tijd toch best wel heel moe geworden. 'Stop jij mij nu onder de dekens?' Haast smekend kijk ik hem aan, als papa het niet doet kan ik niet slapen. Dan ben ik de volgende dag ook niet blij en dan wil ik niet eens buitenspelen of met mama schilderen. Mama wordt heust wel beter want ik moet ook wel eens naar het ziekenhuis en ik ben er nu ook nog. En binnen kort ga ik ook nog naar een pretpark naar keuze omdat mijn broertje een handicap heeft. Dus dan worden dit soort uitjes geregeld voor ons vieren. Alleen voor ons. Ik heb amper door dat papa mij heeft opgetildt en naar boven wil brengen, maar mijn knuffeltje ligt op de tafel. Ik sla em trap tegen papa aan en begin te krijsen. 'Mijn knuffeltje! Ik wil Roosje nu! Papa!' Gerustelend loopt papa naar mijn knuffeltje en geeft het aan mij. Snel pak ik hem aan en knuffel hem plat. 'Je bent weer bij mama.' Papa glimlacht em brengt mij naar mij bedje toe. Mijn hele kamer is van blauw en wit. Omdat dat op de lucht en wolken lijkt en dat is mooi. Ik ga later ook op een wolken kasteel wonen met allemaal vogels. Zoals: merels, zwaluwen, maar ook eenden, zwanen en ganzen! Ik wil alle vogels op de kraai na. Die is zo zwart en niet vrolijk. En de ekster ook niet, want die steelt alles en dat is gemeen voor de andere vogeltjes en bewoners. Als ik mijn bedje lig verlaat een tevreden zucht mijn mond. 'Komt mama morgen weer een kusje geven?' 'Ja, mama komt weer een kusje geven.' Een glimlach sierde mijn mond. Mijn vader geeft mij nog een laaste kus en verlaat dan mijn kamer.

Als ik de volgende morgen wakker wordt zie ik mijn opa, oma, neefjes, nichtjes, ooms en tantes. Mijn hele familie is bij elkaar. Van mijn vaders kant en van mijn moeders kant. Dit gebeurd zelden. Alleen als er iets heftigs is gebeurd of met verjaardagen en dat zijn er vier per jaar. Ik schreeuw naar mijn vader, maar niemand lijkt te horen.

Einde flashback.

Ik schrik wakker als ik een plas ijs koud water over heen voel. 'Wat is dit?!' Mijn wangen worden rood van schaamte, maar ook van woede. 'Water schatje, gewoon water.' Ik hoor aan alles dat hij het geniaal vindt. Terwijl hij niks weet, nul komma nul, en dat maakt mij moe. Dat ik altijd maar leuk, vorlijk en grappig ben, maar dat is niet zo. Nee. Daarvoor heb ik een heel verleden gehad, en dat maakt mij tot de persoon wie ik nu ben. Ik vindt het soms wel jammer dat mensen dat niet kunnen begrijpen of dan heel zwaar medelijden met mij krijgen. Dan zijn die personen net lijm; ze blijven aan je plakken, en het duurt tijden voordat de laatste lijm restjes zijn verwijderd. Daarom heb ik dus vaak hekel aan lijm. 'Is er wat Lynn? Je kijkt zo vreselijk beroerdt.' Hij kijkt vreselijk bezorgd maar je ziet dat hij die blik totaal niet meent. 'Je hoofd is gewoon vreselijk. Nog lelijker dan een pas geboren rat.' Ik stap van het bed af waar Jace op ligt en wijs hem nog een middelvinger toe als ik weg loop. 'Naakte molrat.'

Eenmaal thuis aangekomen sprint iedereen zo'n beetje op mij af en vraagt of het goed gaat. 'Het gaat, ik moet gewoon even bijkomen van de schrik, maar hoe weten jullie eigenlijk zo snel? Ik bedoel ik ben maar een kwartiertje weg geweest.' Ik kijk ze vragend aan. 'Lieverd, je bent vijf uren van de wereld geweest.' Mijn vader stopt even en zucht. 'Weet je nog wat je vanochtend hebt gedaan?' Hij kijkt bezorgd en dat maakt mij bang, behoorlijk bang. 'Eh ja?' Ik kijk hem wat onzeker aan. 'Wat dan? Mijn liefste?' Alle beelden komen van vandaag naar boven, maar ze razen kris kras door mijn hoofd heen waardoor ik niet helder oan nadenken. Ik zoek een stoel en zie alles steeds meer vervagen. 'Glitters, niet nu! Kom op! Wees sterk Lyanna!' Roept de stem in mijn hoofd naar mij. Het wil gewoon niet, ik ben veelste moe en voel mij net een verdronken walrus met hoofdpijn.
In één keer word het heel erg warm voor mij gevoel. Ik probeer wat te wapperen met mijn handen, maar dat mislukt compleet. 'Oké, ik ga slapen. Zie jullie later wel weer,' en dat zijn de laatste woorden die mijn mond verlaten net voordat ik mijn ogen sluit.