'Niemand gaat hier weg.' Ik hoor een zware stem achter Jace. Ik ken die stem uit duizende. Mijn o zo geweldige vader. 'Alle apenpoepjes nog aan toe.'

--

'Lyanna, wat heeft dit te betekenen?' Dit ziet er zo verkeerd uit. Ik voel hoe Jace langzaam van me af gaat, en naast mij gaat staan. 'Papa, nou-' Ik word ruw onderbroken door Jace. 'Meneer, ik geloofde Lyanna niet toen ze zei dat zij mij de weg kon laten zien, maar ze was de tijd vergeten. Omdat we eigenlijk het eerste uur vrij hebben, maar ze bedoeld het goed en wat u net zag was omdat ik mijn evenwicht verloor.' Ik probeer niet te lachen, want dit is echt het meeste idiote verhaal ooit, maar ik zie mijn vader heel serieus kijken. 'O, ja dat wist ik niet lieverd. Wat ben je ook weer lief om andere te helpen.' Ik zie hem glimlachen naar me. 'Papa, ik ben blij dat je het begrijpt.' Ik glimlach terug. 'Nou hup hup, ga maar buiten wachten.' Snel haast ik me naar buiten en ik zie dat Jace rustig achter mij aanloopt. Eenmaal buiten zucht ik en laat ik mij zakken tegen de muur als een aap die geraakt is. 'Lynn, je begrijpt nu ook wel dat ik iets van je terug wil.' Ik zie hem naar mij grijnzen. Alle lieve panda's nog aan toe, nu heb ik een ruimte groot probleem. 'Uh, wat wil je van me?' Ik keek hem onzeker aan. Ik werd niet snel onzeker, maar bij hem wel. Vooral als hij dit vraagt. Snel pak ik een flesje water erbij omdat ik het benauwd krijg. 'Ik..' Ja, nu komt het. Nu is mijn leven gedaan. Was het al, maar oké. 'Ik wil dat jij je haar paars vervefd.' Ik zie een grijns ontstaan in zijn zuivere egale huid. Al dat water dat in mijn mond zat, proest ik uit in zijn gezicht. Nou, hij was toch een kikker dus zo droogt hij niet uit. Ben wel slim. 'Waar sloeg die fontein met joun speeksel en water op?' Hij kijkt mij boos en verontwaardigd aan. 'Op joun vraag.' Zeg ik met een duh toon. Zelfs een pas geboren aap is nog slimmer. 'Gadver.' Ik zie hoe hij zijn hoofd heen en weer schud om het grotendeels eruit te krijgen. Hond. 'Betaal jij de verf?' Om even terug te komen op het onderwerp. Ik zie een twijfel in zijn ogen, maar knikt vervolgens. 'Wanneer gaan we verven?' Enthousiast val ik om zijn nek om hem een knuffel te geven. 'Ik wou het alweer verven! En nu zeg je dit.' Grijnsend kijk ik hem aan. Dit is zo erg nog niet. Naar enige tijd woorden uit te wisselen gaat de bel van mijn school. Ik zucht vermoeid. Waarom? Waarom bestaat school. Al wist ik hiet allang het antwoord op. 'Je zou je ontwikkeling verder ontwikkelen (duh) en leert de taal, en je leert rekenen. Dit is voor je toekomst later behoorlijk belangerijk. Ook op sociaalgebied kom je verder. ' Dit zijn trouwens niet mijn woorden, maar de woorden van mijn lieftallige rare flamingo vader en dan vraag je, je nu af: 'Waarom flamingo?' nou: zijn lievelingskleur is roze, maar hij is niet Gay. Al had ik dat wel super obesitas gevonden.

Alle lessen liepen zoals gewoonlijk en ik viel maar een paar keer. Ik riep maar enkele keren iets door de klas zonder dat de leraar erom vroeg en mijn geluiden vallen niet mee, maar dat wist ik al.

Als laatste heb ik gym. Vandaag heb ik buitengym, maar zoals gewoonlijk wist ik het niet en heb ik mijn schoenen niet mee. Gelukkig is mijn lieftallige superheld (ik denk dat ze een superheld is, maar weet het niet zeker) nog een paar schoenen voor mij mee. We gaan softbal doen. Dit is zeg maar een spel dat gewoon een kwestie is van: Slaan/vangen-Rennnen/tikken. Hoe moeilijk? Niet dus. Ik heb er daarom ook wel zin in, alleen daar denken sommige anders over. Ik begin bij het slag (dit betekent dat je als eerste met een ijzere knuppel mag slaan. Heel even bedenk ik dat ik Jace daarmee kan slaan, maar dan zou mijn haar ook niet paars worden, dus ik laat dat idee los) Ik sla niet ver, maar wel goed genoeg en haal de eerste 2 honken. De volgende die moet slaan die is er niet goed in, maar toch kan ik nog een honk verder gaan. Wat wel handig is want zo hoef ik niet direct het eerst volgende ronde verder te lopen. Dat is ook precies wat er gebeurde. Ik kan niet verder. Daarna sloeg Jace, ik wist wel dat hij sterk is, dus ik had er wel vertrouwen in. Daar ging de bal. Weet ik veel hoe hoog hij gaat en hoe ver. Ik begin als een gek te huppelen als een eenhoorn. Eigenlijk lijkt het meer of ik een spatische trek heb in mijn been en een "pretface" op mijn gezicht zoals mijn vader. Als hij hoort dat er weer iemand mag inkomen. Die gestoorde flamingo kickt daarop en dat noemt men een vader. Het blijft mij verbazen. Zonder dat ik het echt daadwerkelijk door heb. Val ik neer op de grond en ben ik binnen. Jace zie ik achter mij aan rennen. Ik sluit mijn ogen, bang voor de pijn die ik nu ga voelen, maar ik voel niks. Oké, ik lieg. Ik voel twee sterke armen die mij omhoog heisen. Beschaamt en verontwaardigd kijk ik naar de persoon die mij zojuist heeft geholpen, om te zorgen dat ik geen helse pijn heb. 'Alle eenhoornen nog aan toe. Jace, de redder?' Ik kijm hem raar aan of hij zojuist vertelt heeft dat hij op zijn oma is. 'Die naam bevalt me wel, en ja. Ik heb je weer eens geholpen.' Ik rol met mijn ogen. Egoïstische mensen zullen nooit veranderen. Heel misschien als ze tachtig zijn, maar dat is ook maar een vraag. 'Nou, vreselijk bedankt.' Zeg ik sarcastisch. Net als hij zijn mond wil openen gaat de bel. 'Saved by the bell.' Mompel ik zachtjes en loop dan richting de kleedkamer.