Tuurlijk willen we niet dat ik val, waarom zou je dat in alle namen van de eenhoorns herhalen? Poepkind is echt achterlijk.

"Lynn, waar woon jij? Ik breng je."

Ik hoorde de vastbeslotenheid is zijn stem. Kak, ik wil niet te lang bij Jace zijn dat heeft een slechte invloed op mijn lichaam en gedrag.

"Mijn vader komt er zo aan hoor, je hoeft dus niet te wachten."

"Ik zou je graag willen geloven maar de rode vlekken in je nek zeggen mij genoeg."

Zijn warme adem streelde over mijn huid. Jace doet te veel.

"Die rode vlekken in mijn nek zijn aids vlekken."

Oh My elf. Ik schold met een ziekte. Ik ben vervloekt geraakt door Jace. Ik scheld zelfs al. Wat als ik word verbannen uit de magische kinderwereld? Wie moet anders de eenhoorns eten geven en ze vliegcursus geven? Alles gaat mis door dat vervloekte duivelse stinkdier.

"Babe zei je nou aids?" geamuseerd keek hij mij aan. "Je weet toch wel dat je aids maar op twee manieren kan krijgen, en jij bent zo bang voor bloed dat die optie ook gewoon direct wegvalt." Oh hemels ik was rood aan het worden. "Je bent zo vreselijk cute Lynn", zei Jace hees bij mijn oor terwijl hij mij nog dichter tegen zich aantrok. "Jace breng me naar huis ik heb hier geen zin in." Met me hoofd naar beneden zei ik het. Ik voel niks voor Jace. Ik ken hem amper, wat ik brul ik ook allemaal. Hij zuchtte even. "Oké, we gaan naar je huis op mijn fiets." "En mijn fiets dan?" vroeg ik verontwaardigd. Noway dat ik mijn fiets hier achter ging laten. Mijn fiets was te mooi om alleen achter te laten.

Uiteindelijk was ik wel achterop gegaan bij Jace. Jace had mijn fiets meegenomen naar huis en ik lag nu heel erg stil op de bank alsof ik dood was. Boven mij hing een spin en mijn hoofd werd er niet heel vrolijk van. Ik had ooit geleerd van mijn vader: als de spin jou in het oog krijgt moet je heel rustig beginnen te rollen als een ninja. Ik zette daarom nu ook mijn ninja pose in en begon langzaam van mijn bed te rollen. Bed? Stomme tuinkabouters dat was ik even vergeten. Ik zag een briefje liggen, Vince stond erop. Ohja, hij was er natuurlijk ook nog. Ik moest ook nog wat verzinnen voor hem. Jace was gewoon een raar obstakel.

Mijn hersenen begonnen te denken wat nou het handigst was. Misschien was het slim als ik vrienden met iemand werd die ook met Vince vrienden word zodat die het geheim kan ontrafelen. Vince en ik hadden niet altijd zo'n slechte band, maar wel vaak. Vince en ik hadden ook maar één ding gemeen; populair zijn. Beide hadden we er een hekel aan. Dat stukje bekendheid? Ik vond het rampzalig. Altijd roddels over mij en jongetjes die zijn bacteriële handen niet thuis kunnen houden. Nee thanks

Toen de avond viel ging mijn telefoon in een keer oplichten. Aliens bestonden dus toch wel. Glitters dat is echt heel leuk.
Jace verscheen op mijn prachtige beeldscherm. Ik negeerde het. Hij was al te vaak vandaag voorbij gekomen in mijn hoofd en in het echt dus voor mij was het beter als hij nu even niet zijn geweldige stem ging laten horen aan mij. Hij zou mij gek maken. Hij maakte mij al gek en ik gaf het toe. Het viel niet te ontkennen dat hij wat mij deed, maar ik wist ook dat het totaal niet verstandig was om aan hem toe te geven. Mijn taalgebruik werd erger en mijn concentratie die ik op had gebouwd in al die jaren was ook verdwenen in een paar dagen.
Het was gewoon één grote ramp en als ze die dan dé verliefdheid noemen wil ik per direct er een middel tegen. Ik wil dit niet voelen. Het is vreselijk raar. Alles wat je ooit stabiel hebt gemaakt zakt helemaal in. Ook het idee dat hij dit niet voelt doet zoveel pijn. Pijn die ik al in tijden niet had gevoelt.