Tot hoofdstuk 20 maken jullie Vince mee. Nee grapje. Alleen dit hoofdstuk.
POV Vince
___________________________________

'Word je wakker mijn liefste?' Mijn oma heeft een glimlach op haar gezicht die mij direct naar de realiteit brengt. Alles komt opnieuw naar boven.

'Lieverd gaat alles goed? Moet ik je vr-.'

Als opa binnen komt verander ik snel van houding.

'Opa! Hey oop! Ja, ik ben eindelijk wakker. Oma is goed in mij wakker krijgen zeg! Jezus.' Ik onderbreek oma snel. Niemand hoeft iets te weten van wat er is gebeurd op haar na dan. Ik bedoel.. Ik heb het niks voor niks alleen tegen haar gezegd.

'Maak je klaar jongen. Je moet naar school.' Een vermoeide zucht rolt over mijn lippen naar buiten.

School, ik haat je. Ik verzoek u vriendelijk om mij de eerst komende tijd schoolvrij te stellen. Amen.

'Lieverd, vandaag nog.'

Kreunend kom ik uit mijn warme bed en steek een middelvinger op naar mijn klok.
Ik had hem achteruit moeten zetten.

Geirriteerd haal ik een hand door mijn zwarte raven haar. Zoals oma altijd zegt.
Zelf vind ik het gewoon vreselijk. Zwart valt niet op toch? Nou wel als je die kleur haar hebt blijkbaar.

Allemaal van die strondvliegjes achter je aan. Genaamd: meiden.

Jezus.
Ik snap niet dat mensen zoveel chemische bende op hun gezicht kunnen gooien.
Ik bedoel: ik draag toch ook geen make-up als ik er vreselijk uit zie? Nee, mensen. Wij verpesten ons zelf behoorlijk door een idiaal beeld te creëren.

Ben je homo word je uitgescholden.
Ben je dik heb je amper vrienden.
Heb je een bril ben je een nerd en ga zo maar door.

Haat aan de maatschapij.

Maar oké, ik moet het er waarschijnlijk mee doen. Want het gaat niet veel beter worden als het aan de overheid ligt.
Nee, die zitten gezellig in hun kamer een beetje te praten over politieke bende en wat geld hier en daar aan uit te geven.

Regel. Het. Beter. Verdomme.

Sorry voor al het gescheld, ik beloof U om nu weer tot mijn rust te keren. Amen.

Ik voel mij schuldig tegen over mijn oma als ik scheld. Zij is een lichtelijk gelovig en ik vind het belangerijk om mensen te accepteren om hoe ze zijn en of om wat zij denken.
Dat zouden opzich meer mensen moeten doen.

Als ik uit mijn trance lijk te ontwaken en ik op de klok kijk zie ik dat ik nog precies een half uur heb om alles te regelen.

Ik kan nu in de stress schieten of gewoon te laat komen en hoog uit frans te missen.

Oké, dat is niet heel lastig.
Laat frans maar even zitten.

Om precies half tien stap ik het lokaal binnen. Tientallen ogen kijken mij nieuwschierig aan.
Als ik ze dood kon slaan deed ik dat.

Door de regen is mijn haar wat doorweekt en ook mijn kleding moet er aan geloven.
Alles plakt aan mijn lichaam en het grootste probleem is misschien nog wel dat het wit is. Verdomme, ik ben echt achterlijk zeg.

Hier en daar hoor ik wat gezucht van meiden. Subtiel.

'So, why are you so late?' Ik moet zeggen dat deze engelse docent behoorlijk veel moeite heeft met engels.
'Als je niet engels kan geef het vak dan niet, en spreek het dan al helemaal nooit meer uit.'
Thanks.
Ze stamelt wat en wijst dan naar een plek naast een jongen.
Hij is nieuw. Hij is zeker nieuw.
Een grijnst siert mijn lippen als ik zie hoe hij naar mij kijkt.

'Boy, ik weet het. Echt waar ik weet het, maar ik moet je spijtig meededelen dat ik niet homo ben' en met die woorden stopt hij met kijken naar mij, maar niet voorlang. Want binnen nog geen enkele secondes kijkt hij mij alweer aan.

Hij maakt het zichzelf te moeilijk.

'Dus omdat jij niet homo bent mag ik niet naar je kijken?' Een wenkbrauw van hem gaat omhoog en een grijns is ook niet te missen op zijn gezicht.
'Ik wil gewoon niet dat jij,' wijzend naar hem. 'Mij aan kijkt,' maak ik mijn zin af.
'Arrogant en knap. God, jij gaat het jezelf moeilijk maken Vince.' Hoe weet die boy mijn naam.. Rare stalker.

Als dan eindelijk de verlossende bel gaat verlaat ik vrijwel direct het lokaal. Geen minuut langer blijf ik met dat joch in dat lokaal. Geen denken aan.

Als ik aan kom bij mijn kluisje staat daar mij een bekend persoon. Té bekend voor mij. 'Vince!' Joelt ze in mijn oor. 'Lyanna, wat moet je?' De monotone stem laat haar schrikken. 'Wow, wat is er met jou? Is er iemand een beetje boos?' Ze grijnst en loopt dan weg met haar paarse lange haren. Wacht paars? Zij is gek, en dan ook echt gek. Er is iets helemaal mis gegeaan toen ze werd geboren.

Hoofdschuddend schuif ik aan bij mijn vrienden. Nouja, vrienden. Je noemt ze zo, maar eigenlijk zijn het niet meer dan een paar meelopers die eem reputatie willen opbouwen. Ik was in het begin te naïf om die mensen de deur te wijzen om het maar even netjes te zeggen.

Als ik in één keer twee handen op mijn schouders voel draai ik direct om.

'Jij weer,' de haat is in mijn stem te horen en iedereen aan de tafel stopt per direct met praten.
'Ja ik weer, gezellig!' Hij lacht, maar de lach bereikt niet zijn ogen. Nee, zijn ogen staan vol met vragen en emotie die ik niet kan plaatsen.

Jeetje, ik word echt een mietje.

'Omg, mij hij bij ons zitten?'
'Hij is zo'n schatje.'
'Wat een hunk zeg.'
'Jeetje Vince wat ben jij goed in de juiste mensen te kiezen.'

Strondvliegen, ze blijven wachelijk.

'Laat Levi bij ons zitten en nu iedereen zijn lieftallige eendensmoel weer houden,' en mensen Lyanna heeft gesproken.
'Thanks Lynn.' Levi gaat glundernd bij ons zitten.

Iedereen lijkt blij als ik de tafel scan totdat mijn oog op Jace valt.
Hij steekt een middelvinger op en pakt dan zijn tas en drukt een kus op Lyanna haar. Oké, wat gebeurd hier?

-----------
Heeeeeey! Dit was Vince. Vonden jullie het leuk en willen jullie meer van hem? Meld het ;p
Adios!