Kolejny rozdział dla was i prośmy o komentarze, one baaardzo motywują 💪

Harry stał pod drzwiami mieszkania Louisa, do którego poszedł od razu po swojej wizycie. Był już w szóstym miesiącu ciąży, a przez ostatni czas stali się z Tomlinsonem naprawdę dobrymi przyjaciółmi.

- Oh, Harry. - szatyn otworzył drzwi, jego brzuch był naprawdę duży, przez to że był już w siódmym miesiącu.

- Chłopiec! - zawołał bez przywitania.

- Ojej! - przytulił przyjaciela, na tyle ile mógł.

- W końcu się pokazał. - szepnął brunet.

- Zaraz znajdę wszystkie rzeczy! - obiecał Louis, odsuwając się i wypuszczając młodszego do środka.

- Na spokojnie Lou. - uśmiechnął się szeroko.

Starszy zamknął za brunetem drzwi i razem poszli do salonu - Tak się cieszę!

- Ja też, naprawdę. - przyznał, zielone oczy były jasne i błyszczały szczęśliwymi iskierkami.

- Opowiadaj wszystko. - poprosił, wygodnie siadając na meblu.

- Mały ma się dobrze, dobrze się rozwija i słyszałem jego serduszko. - przymknął oczy, starał się ukryć łzy wzruszenia.

Tomlinson nie mógł przestać się uśmiechać, kiedy słyszał słowa młodszego.

- Zobacz! - wyciągnął zdjęcie usg, jego entuzjazm był zadziwiający.

Louis nie widział go tak wcześniej cieszącego się z bycia w ciąży. To było bardzo dziwne ale miłe do oglądania. Z uśmiechem oglądali wyraźnie zdjęcie maluszka i Louis nawet mocno się ekscytował, kiedy widział te wszystkie szczegóły małego, nim Harry schował fotografię.

- Jak tam u was? - spytał.

- Wszystko dobrze, powoli miewam skurcze. - skrzywił się.

- Już? - zdziwił się.

- Hazza, one szykują powoli do porodu, z każdym tygodniem będą coraz częstsze. - tłumaczył.

- Uh, no tak. - mruknął.

- Czekaj aż ty to poczujesz. - pogroził mu palcem.

Brunet położył dłonie na brzuszku i skrzywił się mocno.

- Mały kopie. - zauważył szatyn i ułożył rękę na większej dłoni.

- Uh, tak. - sapnął. Nie lubił tego uczucia.

Szatyn nie zabierał swojej ręki, chcąc go wspierać, wiedząc jak mężczyzna źle pod względem psychicznym przechodzi ciążę.

- Dziwne uczucie. - przyznał.

- No wiesz, ktoś cię kopie od środka. - zaśmiał się

Harry spojrzał prosto w niebieskie oczy i lekko pokiwał głową. Szatyn oddał delikatnie uśmiech. Harry miał mętlik w głowie, patrzył cały czas na starszego chłopaka i był nim zauroczony. Właśnie tak, przyjaźń była podstawą tego wszystkiego.

- Może... - Louis zaciął się, tonąc w zielonych oczach.

- Może? - mruknął Styles.

- Może pójdę poszukać tych ubranek? - spojrzał na bok i zabrał swoją rękę.

- Okej, to dobry plan. - odchrząknął.

Szatyn z jękiem wstał i poszedł do w połowie zrobionego pokoiku dla swojej córeczki. Harry nie mogąc się powstrzymać ruszył za nim - Andrea, tu będzie twój pokoik, ale mamusia nie jest zła i będziesz na początku ze mną w sypialni. - mówił do brzuszka, przeszukując szafę.

- Więc, masz już imię? - spytał brunet.

- Cholera, Hazz. - podskoczył, opuszczając właściwe ubranka.

- Przepraszam? - zachichotał.

- Wracając, dziś spodobało mi się to imię. - jakoś złapał kupkę ubranek i podszedł do innej szafki, z której wyjął dwie pary ciemnych vansów.

- Jest ładne. - przyznał Harry.

- Dziękuję! - uśmiechnął się i zmarszczył brwi - Tu cie mam! - złapał kocyk w dinozaury - możemy iść do salonu, wszystko sobie obejrzysz.

- Jasne. - leniwie przeszli do odpowiedniego pomieszczenia i usiedli. Louis podał mu rzeczy i pozwolił, by ten wszystko uważnie przyglądał.

- Chętnie odkupię od ciebie wszystko. - zaznaczył Harry.

- Dostajesz to za darmo. - odparł, przyglądając się jak ten patrzy z uśmieszkiem na ubranka.

- Jakoś się odwdzięczę, kupię coś dla małej. - obiecał, nie mógł tego wszystkiego przyjąć za darmo.

- Dobrze, uparciuchu. - pokręcił głową.

- I tak dziękuję. - uśmiechnął się pod nosem.

Starszy już nic nie odpowiedział, tylko przyglądał się młodszemu. Brunet dokładnie wszystko złożył i odłożył na stolik. Tomlinson za to pochylił się po pilot od telewizora i włączył go. Harry rozsiadł się wygodnie, wyciągając swoje nogi.

- Jesteśmy bliżej, niż dalej. - zorientował się, nie był na to gotowy  - Ja już mogę w każdej chwili rodzić!

- Lou, jesteś w siódmym miesiącu. To zdecydowanie za wcześnie. - przypomniał mu.

- Jeszcze miesiąc ciąży, a potem mogę zacząć rodzić! Moja mama zawsze wcześniej rodziła... - mówił jak najęty. Nie był gotowy na poród.

- Louis, proszę nie strasz mnie. - jęknął brunet, ściskając w dłoniach swój brzuch.

- Okej, okej, przepraszam. - ogarnął się.

- I tak się cholernie boję i nie jestem nawet trochę gotowy. - przerażenie było słyszalne w jego głosie.

- Do tego nie da rady być się gotowym...

- No tak, ale te rzeczy, które mi dałeś są pierwszymi jakie mam dla niego. - przyznał, a jego policzki pokryły się czerwienią. Powinien być bardziej gotowy.

- O nie Harold. - ponownie wstał i sięgnął po laptopa - Znam świetną i tanią stronę ze zrobieniem własnej wyprawki dla dziecka.

- Dam radę Lou, po prostu ehh, nie wiem sam. - był skrępowany.

- Cicho, pokochasz to. - był pewny, logując się i szybko znajdując odpowiednią stronę - Tylko spójrz... - na ekranie ukazały się różne mebelki i akcesoria.

- Są urocze. - przyznał, siadając bliżej Louisa.

- I tylko zmienimy tu na chłopca. - wykonał parę kroków i spójrz! Mamy łóżeczka, wózki... Ciuszki.

- Uh tak, ale myślę że powinienem najpierw porozmawiać z mamą, bo wiesz... Ja nie zarabiam. - zawstydził się.

- Oj dalej, wujek Tommo ci pomoże, mam dużo oszczędności... - zachęcał go.

- Przestań Lou, te ciuszki to dla mnie dużo. Dostanę pożyczkę studencką i spłacę ją projektami. - mruknął.

- Ale Harry! Daj mi powiedzieć do końca... - wywrócił oczami.

- Okej. - spojrzał na starszego z wyczekiwaniem.

- A ty mi za to, kiedy się obronisz... Zaprojektujesz domek, hm? Bo mam własną działkę po dziadkach...- wyjaśnił swój punkt widzenia.

- Nie widziałeś nawet moich projektów Lou... - pokręcił głową, to był szalony pomysł.

- Widziałem, ten z ładnym średnim piętrowym domkiem i sporym ogrodem... Zakochałem się w tym projekcie. - wyznał z czerwonymi policzkami. To był czysty przypadek! Nie grzebał w rzeczach Stylesa.

- Grzebałeś w moich projektach? - zdziwił się.

- Zostawiłeś na wierzchu - bronił się.

- Oh, okej. - odchrząknął.

- Naprawdę! - uniósł głos - Szykowałeś się wtedy na zaliczenia i ci kartki wypadły, pamiętasz? - to było po ich wspólnym śniadaniu. Może i Louis był ciekawski, ale nigdy nie grzebał w cudzych rzeczach. Trochę prywatności.

- Już wiem. - uderzył się dłonią w czoło.

- I na prawdę masz talent, to co na to powiesz? - wciąż miał czerwone policzki.

- Ja, okej. Dobrze. - pokiwał głową.

- To wybieraj sobie rzeczy. - położył mu laptopa na kolanach i sam spoglądał na ekran.

Harry bardzo ostrożnie wybierał rzeczy, nie chciał przesadzić, ale też nie wiedział ile czego będzie potrzebował.

- To weź. - pokazał na jeden  przewijak szatyn - Do tego to, to się przyczepia do łóżeczka i potrafi uspokoić dziecko.

- Dobry pomysł. - wybrał odpowiedni wzór i wrzucił do koszyka - Sporo wyszło.

- Daj spokój. - machnął ręką - Za ten projekt jestem wstanie wszystko zrobić. - przeszli po jeszcze ostatnią, najważniejszą rzecz, czyli wózek.

W końcu wybrali bardzo funkcjonalny sprzęt, który posłuży brunetowi na długi czas.

- I teraz. - zrobił parę kroków i zamówił - Będziesz to miał do dwóch dni.

- Poważnie? Dwa dni? To szybko. - to było po prostu szalone.

- To takie nowe, co? - posłał mu uśmiech.

- Bardzo. - pokiwał głową - Liam ma jakoś pod koniec miesiąca przyjść i pomóc mi w urządzeniu pokoiku, wiesz malowanie i tak dalej.

- To super, ja ostatnio gadałem z Zaynem ponad dwa tygodnie temu. - odparł smutno.

- Czemu tak dawno?

- Nie wiem, nie odzywał się. Raz do niego dzwoniłem i nic, chyba serio mieli mnie dość. - skrzywił się. Nie miał już łez do wypłakania, ale wciąż bolało.

- Na pewno jest jakieś wytłumaczenie. - chwycił jego dłoń.

- Nie wiem, smutno mi. - odłożył laptopa i ścisnął większą rękę.

- Masz mnie w zamian. - starał się go pocieszyć.

- Dziękuję. - otarł łzę z policzka, cholera. Przecież one powinny się skończyć.

- Nie płacz Lou, nie powinieneś się denerwować. - szepnął delikatnie, serce mu się krajało.

- Ale to boli!

- Ja wiem. - oparł swoje czoło o to należące do szatyna.

Louis spojrzał w zielone oczy, pociągając nosem. Brunet nie myśląc za wiele połączył ich usta w powolnym pocałunku.

Starszy przez chwilę go nie oddawał, zaskoczony nim sam kontynuował pocałunek, choć brzuchy im trochę przeszkadzały. Młodszy ułożył dłoń na miękkim policzku niebieskookiego i pogłębił pocałunek. Louisowi bardzo się to podobało. Harry miał coś w sobie i nie mógł się mu oprzeć. Ich usta po dłuższym czasie oderwały się od siebie,

Harry utrzymywał przymknięte oczy nie wiedząc jakiej reakcji może się spodziewać. To było cholernie szalone i nieodpowiedzialne.

- Wow... - szepnął Tomlinson.

- Mhm... - mruknął brunet.

Szatyn odsunął się delikatnie i spojrzał na mężczyznę. - Dlaczego to zrobiłeś, Hazz? - przez to obaj mieli tyle w sobie emocji.

- Lubię cię Lou, bardzo. - przyznał dość niepewnym głosem. Bał się odrzucenia.

- A dzieci, ciąże... - był zaskoczony - Ty też mi się podobasz, ale...

- Nie wiem Lou, to jest popaprane. Ale chciałbym czegoś więcej. - potarł dłonią kark, pociągając za kilka loczków.

- Ale dzieci. - zagryzł dolną wargę.

- Co dzieci? - spytał.

- Bo jeśli nam wyjdzie, to jedno będzie mówić do ciebie mamo, a drugie do mnie. - wyjaśnił, jakby to było oczywiste.

- Znaczy uh, nie chcę żeby on do mnie mówił mamo. - przyznał Harry.

- A jak? - zdziwił się przeokropnie.

- Wolałbym tato albo nawet po imieniu, ale nie mamo. - tłumaczył. Wszystko brało się szczerze z jego serca. Kątem oka spojrzał na rzeczy i zagryzł dolną wargę. To było takie nowe.

- Po imieniu to nie fajne, tato by ci pasowało. - szturchnął go.

- Mówisz? - uniósł brew.

- Tak. - ponownie zagryzł dolną wargę.

- Ale będę potrzebował mamusi dla małego, a ty tatusia dla małej. - mówił znacząco.

- Sugerujesz coś?- zaczął unosić brwi.

- Że moglibyśmy spróbować? No wiesz spotkać się i zobaczymy co z tego wyjdzie.

- Jestem za i... I dzieci nie powinny być bez jednego rodzica. - ucałował policzek bruneta.

- Więc co powiesz na randkę? - spytał brunet.

- Randka, coś domowego? - poprosił - Nogi straszliwe szybko mi się męczą.

- Mi też. - zaśmiał się Harry - Coś domowego.

- Jej - zawołał - wszystko powoli się układało.

Mieli tylko nadzieję, że na lepsze.

Kola 💙💚💙💚